Аліса ў Цудакуце
Шрифт:
(Аніяк інакш іх было немагчыма назваць, бо сярод іх былі і птушкі, і жывёлы)
Яна прамовіла слова “прысяжныя” пра сябе два ці тры разы, моцна задаволеная тым, што не кожная дзяўчынка яе ўзросту зразумела б яго сэнс.
– А яшчэ іх можна было б назваць “калегіюм прысяжных”.
Усе дванаццаць з задуменным выглядам пісалі штосьці на сваіх дошках.
– Што яны пішуць?- шэптам спытала Аліса ў Грыфона.- Паседжанне ж яшчэ і не пачыналася!
– Пішуць свае імёны,- адказаў Грыфон,-
– Глупства!- у голас раз’юшылася Аліса, але адразу ж супынілася, калі Белы Трус крыкнуў: “Цішыня ў судзе!”, а Кароль начапіў акуляры і баязліва азірнуўся па баках, каб даведацца, хто гэта сказаў.
Аліса, гледзячы праз плечы прысяжных, бачыла, як яны пачалі запісваць на дошках слова “глупства!”, дзяўчынка таксама пачула, як адзін з удзельнікаў калегіюму, які не ведаў, як правільна пісаць, пытаўся аб гэтым у суседа.
– Суд яшчэ не пачаўся, а ў прысяжных на дошках ужо і месца няма ад усемагчымай блытаніны!- падумала Аліса.
Крэйда аднаго з прысяжных моцна рыпела. Хутка гэта знервавала Алісу, і тады яна ціхінька прабралася ззаду і хутка адабрала ў істоты крэйду. Бедны маленечкі прысяжны ( гэта быў Яшчарка Біл) гэтага нават не паспеў заўважыць і зразумець, што здарылася, але не разгубіўся і працягваў пісаць пальцам, не гледзячы на тое, што палец не пакідаў на дошцы аніякіх слядоў.
– Герольд, чытайце абвінавачванне,- прыказаў Кароль.
Белы Трус тры разы пагудзеў у сваю трубу, раскруціў пергамент і выразна прачытаў наступнае:
“Аднойчы сабе Каралева спякла,
Слодыча на абед:
Але пачастунак той - колькі ватрушак,
Скраў злодзей Валет!”
– Вынесці прысуд!- прыказаў Кароль прысяжным.
– Чакайце Ваша Вялікасць, пакуль рана!- перапыніў яго Трус.- На пачатку трэба выслухаць сведкаў!
– Мамачкі!.. Добра, вызывай першага сведку,- незадаволена сказаў Кароль.
Трус зноў тры разы прагудзеў і моцна крыкнуў:
– Першы сведка!
Першым сведкам быў Капялюшнік. Ён з’явіўся з кубкам гарбаты ў адной руцэ і не даедзеным бутэрбродам у другой.
– Шчыра прашу прабачэння, Ваша Вялікасць,- прамямліў ён,- што я з ежай, але я, піў гарбату, калі за мной прыйшлі, і не паспеў даясі.
– Ты павінен быў скончыць па дарозе,- сказаў Кароль.- Калі ты пачаў?
Капялюшнік зірнуў на Сакавіцкага Зайца, які прыйшоў з ім у суд, трымаючы падпахаю Соню.
– Я думаю, чатырнаццатага сакавіка,- сказаў Капялюшнік.
– Пятнаццатага,- заявіў Заяц
– Шаснаццатага,- не прачынаючыся дадала Соня.
– Запішыце гэта,- сказаў Кароль прысяжным і тыя шпарка запісалі на сваіх дошках усе тры даты, а потым пачалі іх складваць, перакладаючы адказ на шылінгі і пенсы.
– Здымі свой капялюш,- прыказаў Кароль
– Ён не мой,- адказаў той.
– Ты яго скраў!- усклікнуў Кароль, звяртаючы на гэта ўвагу прысяжных, якія неадкладна запісалі гэта на сваіх дошках.
– У мяне ўсе капялюшы на продаж,- растлумачыў Капялюшнік,- а ўласных у мяне няма. Я жа ж КАПЯЛЮШНІК.
Каралева начапіла акуляры і ўважліва паглядзела на небараку, які ад хвалявання ўжо збляднеў.
– Што ты ведаеш, аб гэтай справе?- запытаўся Кароль,- і кінь нервавацца, альбо будзеш пакараны на месцы.
Гэта аніколькі не супакоіла сведку. Ён пераступваў з адной нагі на другую, з бояззю гледзячы на Каралеву, а потым пераблытаўшы адкусіў вялікі кавалак кубка замест бутэрброду.
У гэты момант Аліса адчула сябе даволі дзіўна і была моцна азадачана гэтым фактам: яна зноў пачала расці. Дзяўчынка хацела хуценька падняцца і пакінуць суд, але паразважаўшы вырашыла застацца на месцы.
– Кінь пхацца,- незадаволенна сказала сядзеўшая ля Алісы Соня.- Мне ўжо цяжка дыхаць!
– Ані чым не магу вам дапамагчы,- пакорліва прамовіла Аліса,- я расту!
– Ты не маеш права тут расці,- заявіла Соня.
– Не кажыце лухты,- даволі смела адказала дзяўчынка,- вы ж таксама расцёце.
– Так. Расту, але ж не такім шалёным тэмпам,- адказала Соня і падняўшыся перайшла ў іншы бок суда.
Тым часам Каралева працягвала ўважліва назіраць за Капялюшнікам, і калі Соня пачала рухацца па зале, загадала аднаму з салдатаў:
– Прынесці мне спіс выканаўцаў з апошняга канцэрту!
Няшчасны Капялюшнік пачаў дрыжаць так, што з яго зляцелі чаравікі.
– Давай сведчанне,- зноў сказаў Кароль, але ўжо раз’юшаным тонам,- ці я цябе катую, нервуешся ты ці не!
– Я бедны чалавек,- дрыжачым голасам прамармытаў Капялюшнік,- ...я толькі пачаў піць гарбату... недзе тыдзень таму ці крыху раней... а бутэрброды зараз такія танюткія... і гарбата так мігціць...
– Чаго мігціць?!- спытаўся Кароль.
– Усё пачалося з гарбаты,- адказаў Капялюшнік.
– Я бачу, што ты гарбаты,- рэзка прамовіў Кароль.- Што ты робіш з мяне ёлупа? Прэч!
– Я бедны чалавек,- працягваў Капялюшнік,- а ў мяне ў вачах, як пачало мігцець... і тады Заяц сказаў...
– Не казаў,- перапыніў яго Сакавіцкі Заяц.
– Не, ты казаў,- прамовіў Капялюшнік.
– Я адмаўляюся,- закрычаў Заяц.
– Ён адмаўляецца,- сказаў Кароль,- адзначце гэта.
– Добра, можа я памыліўся, мо гэта Соня казала,- працягваў Капялюшнік, баязліва азіраючыся па баках, але на яго шчасце Соня ані ад чаго не адмаўлялася, бо моцна спала, таму ён з палёгкай працягваў.- Пасля гэтага я з’еў яшчэ адзін бутэрброд...