Аздоба (на белорусском языке)

де Мопассан Ги

Нарэшце ў адной з крамаў Пале-Руаяля яны знайшлi дыяментавыя пацеркi, якiя здалiся iм акурат такiмi, як яны шукалi. Каштавалi яны сорак тысяч франкаў. Iм саступалi за трыццаць шэсць тысяч.

Яны папрасiлi ювелiра тры днi iх нiкому не прадаваць i дамовiлiся, што гэтыя каралi ў iх прымуць назад за трыццаць чатыры тысячы франкаў, калi першыя будуць знойдзены да канца лютага.

У Люазэля было васемнаццаць тысяч франкаў, якiя пакiнуў яму бацька. Рэшту

ён меўся пазычыць.

I ён пачаў пазычаць, выпрошваў тысячу франкаў у аднаго, пяцьсот у другога, сто франкаў тут, шэсцьдзесят франкаў там. Ён падпiсваў вэксалi, згаджаўся на самыя вялiкiя працэнты, звязаўся з лiхвярамi, з самымi рознымi пазыччыкамi. Ён укрыў даўгамi ўсё сваё жыццё да самых апошнiх дзён, даваў распiскi, не ведаючы нават, цi здолее iх калi аплацiць, i, прыгнечаны страхам перад пакутлiваю будучыняй, перад непрагляднаю нэндзай, якая насоўвалася на яго, i перад сумнаю перспектывай матэрыяльных нястач i маральных нягод, ён паехаў па новыя каралi i вылажыў перад гандляром трыццаць шэсць тысяч франкаў.

Калi панi Люазэль прынесла аздобу панi Фарэсцье, тая сказала незадаволеным голасам:

– Магла б прынесцi мне iх i раней, бо мне яны таксама маглi спатрэбiцца.

Яна нават не раскрыла футарала, чаго так баялася яе сяброўка. Што б яна магла падумаць, каб заўважыла падмену? Што б яна сказала? Можа, яна палiчыла б яе за зладзейку?

Панi Люазэль спазнала жахлiвае жабрацкае жыццё. Зрэшты, яна адразу i гераiчна скарылася перад сваiм лёсам. Трэба было плацiць гэты пачварны доўг. I яна плацiла. Яны развiталiся з пакаёўкай, з'ехалi з кватэры, знялi ўбогi катух на паддашку.

Яна спазнала цяжкую хатнюю працу, агiднае корпанне каля кухоннай плiты. Яна мыла посуд, заломваючы свае выпешчаныя ружовыя пазногцi аб тлустыя гаршкi i закураныя рондалi. Прала брудную бялiзну, мыла кашулi, церла мылам анучы i пасля развешвала ўсё гэта сушыцца на дроце; кожную ранiцу яна выносiла на двор смецце i цягнула наверх ваду, спыняючыся перадыхнуць на кожным паверсе. I адзетая, як звычайная, простая кабета, з кашом у руцэ, яна хадзiла купiць чаго-небудзь спажыўнага, садавiны цi хлеба, i заўсёды спрачалася з крамнiкамi, сварылася, баранiла кожнае су з сваiх мiзэрных грошай.

Кожны месяц трэба было плацiць па вэксалях i, каб выйграць час, падпiсваць новыя.

Муж не шкадаваў сябе, увечары ён перапiсваў начыста рахункi гандлярам, а ўночы часам рабiў копii з рукапiсаў па пяць су за старонку.

I гэтак яны жылi дзесяць гадоў.

Праз дзесяць гадоў усё было выплачана - усё, разам з незлiчонымi лiхвярскiмi надбаўкамi i шматлiкiмi

складанымi працэнтамi.

Панi Люазэль вельмi пастарэла. Яна стала цяпер нязграбная, i дужая, i грубая, як усе гаспадынi ў згалелых сем'ях. Яна хадзiла заўжды непрычасаная, у збiтай набок спаднiцы, з чырвонымi рукамi, размаўляла голасна i мыла падлогу, плёскаючы ваду проста з вядра. Але часам, калi муж быў на службе, яна сядала каля акна i прыгадвала той колiшнi вечар, той баль, на якiм яна мела такi поспех, на якiм яна была такая прыгожая i чароўная.

Што было б, калi б яна не згубiла гэтай аздобы? Хто ведае? Хто ведае? Жыццё такое капрызнае i такое зменлiвае! Як мала трэба, каб знайсцi адразу ўсё цi ўсё адразу згубiць!

Неяк у нядзелю, калi панi Люазэль пайшла прагуляцца па Елiсейскiх Палях, каб крыху адпачыць ад тыднёвай стомы, яна заўважыла жанчыну, якая вяла за руку дзiця. Гэта была панi Фарэсцье, па-ранейшаму маладая, па-ранейшаму прыгожая i прывабная.

Нечаканая сустрэча ўсхвалявала панi Люазэль. Падысцi да яе, загаварыць? Ну але, вядома! Цяпер, калi яна ўжо расплацiлася з даўгамi, ёй можна расказаць усё.

I яна падышла.

– Дзень добры, Жана.

Але панi Фарэсцье не пазнала яе, яна была здзiўленая, што нейкая простая мяшчанка звяртаецца да яе, як да блiзкай сяброўкi, i прамармытала:

– Але... панi!.. Не ведаю... Вы, мусiць, памылiлiся.

– Не. Я Мацiльда Люазэль.

Яе прыяцелька аж ускрыкнула:

– Ах!.. Бедная Мацiльда, як ты змянiлася!..

– Мне давялося перажыць нялёгкiя днi з таго часу, як мы з табой бачылiся апошнi раз. Я зведала, што такое нястача... i ўсё праз цябе!..

– Праз мяне?.. Але якiм чынам?

– Ты памятаеш тыя дыяментавыя каралi, што ты мне пазычыла, каб схадзiць на вечар у мiнiстэрства?

– Памятаю. Дык што?

– Дык вось, я iх тады згубiла.

– Як! Ты ж мне iх аддала.

– Аддала, але другiя, такiя самыя. I нам пасля давялося за iх плацiць дзесяць гадоў. Сама разумееш, нам прыйшлося даволi цяжка, у нас нiчога не было... Але цяпер усё нарэшце скончана, i я шалёна гэтаму рада.

– Дык ты кажаш, што замест маiх вы купiлi другiя дыяментавыя каралi?

– Ага. А ты гэтак нiчога i не заўважыла, га? Яны былi вельмi падобныя.

I яна ганарлiва i прастадушна ўсмiхнулася, поўная радасцi.

Панi Фарэсцье ўзрушана ўзяла яе за рукi.

– Ах! Мая бедная Мацiльда! Але ж мае каралi былi фальшывыя. Яны каштавалi самае большае пяцьсот франкаў!..