Бiяграфiя
Шрифт:
– Чаму? Пандора ж ведае сябе больш, чым хто iншы. Яна сама напiсала ў дзённiку, што спатканнi iх былi самыя нявiнныя.
– Гэты дзённiк, - сярдзiта прамовiла лэдзi Спенсэр-Свiфт, - вернецца назад у сейф, i ходу яму
– На стале ў падвале, лэдзi Спенсэр-Свiфт. Не было ключоў, а то я паклаў бы яго на месца.
– Паснедаўшы, мы туды зараз жа спусцiмся i адновiм усё, як было. Я не павiнна была паказваць вам фамiльны архiў. Небарака Аляксандр заўсёды быў супраць i меў рацыю... хоць у гэтым меў рацыю... Што датычыцца вас, пане мой, я вымушана прасiць вас захоўваць абсалютнае маўчанне наконт вашага... так сказаць... адкрыцця.
– Безумоўна, я не апублiкую нi радка без вашага дазволу, лэдзi Спенсэр-Свiфт, нi за што на свеце я не пасмеў бы зрабiць вам прыкрасць. Аднак, павiнен прызнацца, што не разумею...
– I не трэба, каб вы разумелi. Я прашу толькi аднаго - забыць.
Ён уздыхнуў:
– Няхай будзе так. Я адмаўляюся ад гэтых успамiнаў... i ад маёй кнiгi.
– Вельмi пахвальна i вельмi разумна. Меншага ад француза я i не чакала. А цяпер пагаворым аб iншым. Скажыце, пан Марсена, цi падабаецца вам ангельскi клiмат?
Пасля снедання яны спусцiлiся ў склеп у
– Тут iм ляжаць вечна, - весела прамовiла яна.
Калi яны вярнулiся, першая група турыстаў, вылезшы з аўтобуса, накiроўвалася ў хол купляць уваходныя бiлеты i паштоўкi. Мiлер падрыхтаваўся разыграць сцэну з партрэтамi.
– Зойдзем на хвiлiнку, - прапанавала лэдзi Спенсэр-Свiфт свайму госцю.
Яна стала ў куток, далей ад турыстаў, але слухала вельмi ўважна.
– Вось гэта, - сказаў дварэцкi, - сэр Уiльям Спенсэр-Свiфт (1775-1835). Ён прымаў удзел у бiтве пры Ватэрлоо, быў асабiстым другам Велiнгтона. Малюнак пэндзля сэра Томаса Лоўрэнса, гэтак жа, як i партрэт лэдзi Спенсэр-Свiфт, жонкi сэра Ўiльяма.
Нейкая дзяўчына, каб лепш разгледзець, жвава высунулася наперад i з павагай прашаптала:
– Тая самая...
– Так, - адказаў цiха дварэцкi, - тая самая, што была палюбоўнiцай лорда Байрана.
Старая лэдзi кiнула на маладога француза пякучы позiрк i з трыумфам прамовiла:
– Ага, чулi!..