Буранны паўстанак (на белорусском языке)
Шрифт:
Дзейнiчаць ён вырашыў неадкладна, бо i зачэпка вось была - выпадак з пахаваннем Казангапа. Ён даў сабе слова выказаць настойлiвасць ля шлагбаўма i не адыходзiцца адтуль, пакуль яго не выслухае самы вялiкi начальнiк...
– Таўбакель! Калi ў сабакi ёсць гаспадар, дык у воўка ёсць бог! падбадзёрыў ён сябе i ўпэўнена прыспешыў Каранара, паварочваючы яго ў бок шлагбаўма.
Тым часам сонца
– Ну ты пачакай пакуль мяне, а я пагляджу, як там будзе, - прабурчаў ён, звяртаючыся да Каранара.
Пакуль Едыгей важдаўся ўпоцемку з путамi, было так цiха наўкол, такая глухая цiшыня стаяла, што ён чуў сваё дыханне i кожны гук наўкол. Над галавой засвяцiлася вунь колькi зор, вунь як абсыпалi неба. Так цiха было, нiбы ўсё наўкол чакала нечага...
Нават звычайны да цiшынi Жалбарс i той, насцярожыўшыся, нудзiўся нечага. Чым яму не падабалася гэтая цiшыня?
– Тут яшчэ i ты блытаешся пад нагамi!
– нездаволена сказаў гаспадар. Потым ён падумаў: а куды дзець сабаку? I нейкi час быў заняты гэтай думкай. Сабака будзе замiнаць яму. Пасмяюцца з яго i з сабакi. Скажуць, у памагатыя ўзяў. Так што лепш без яго. I тады Едыгей рашыў прывязаць яго да вярблюджай збруi. Няхай пабудуць разам. I ён паклiкаў сабаку. "Жалбарс! Жалбарс! Хадзi сюды", - i схiлiўся, каб завязаць вузел на ягонай шыi. I тут якраз нешта здарылася ў небе, нешта скранулася ў пространi, нешта нарастала, грымотна нарастала там. I зусiм побач, недзе блiзка зусiм, у зоне касмадрома, ускiнулася ў неба яркая ўспышка грознага полымя. Буранны Едыгей аж здрыгануўся ад нечаканасцi i спалоху, а вярблюд з крыкам кiнуўся ў саразекi... Сабака цiснуўся да Едыгеевых ног.
Гэта пачала ўздымацца ў неба першая баявая ракета-робат, прызначаная для стрэчнай аперацыi "Абруч". У саразеках было роўна восем гадзiн вечара. Услед за першай iрванулася ўвысь другая, за ёй трэцяя, i
Неба абрынулася на галаву, страсянулася ў клубах рухомага полымя i дыму... Чалавек, вярблюд, сабака - гэтыя безабаронныя iстоты звар'яцела кiнулiся прэч. Ахопленыя жахам, яны беглi разам, шукаючы падтрымкi адно ў адным, беглi стэпам, i аграмадныя вогненныя блiскi высвечвалi iх...
Але як бы доўга яны нi беглi, гэта быў бег на месцы, бо кожны новы выбух накрываў iх з галавой вiхурай неабдымнага полымя i святла, аглушаў нетутэйшымi грымотамi...
А яны беглi - чалавек, вярблюд i сабака, беглi не аглядваючыся, i раптам, здалося Едыгею, над iм з'явiлася нейкая белая птушка - цi не тая, што некалi пырхнула з белай хусцiнкi Найман-Аны, калi жанчына падала з сядла, працятая стралой уласнага сына-манкурта... Белая птушка ляцела побач з чалавекам i крычала яму ў тых грымотах i ў тым сконе свету:
– Чый ты? Як тваё iмя? Успомнi сваё iмя? Твой бацька - Даненбай, Даненбай, Даненбай, Даненбай, Даненбай...
I доўга яшчэ чуўся яе голас у пагусцелай цемры...
Праз колькi дзён з Кзыл-Арды прыбылi на Баранлы-Буранны абедзве Едыгеевы дочкi Саўле i Шарапат, з мужамi, з дзецьмi, атрымаўшы тэлеграму аб смерцi саразекскага Казангапа. Памянуць, падзялiць з усiмi жалобу прыехалi, а разам з тым i пагасцяваць у бацькоў, бо не бывае дабра без горычы.
Калi яны сышлi з цягнiка ўсёй гурмой i аб'явiлiся каля Едыгеева парога, бацькi дома не было, а Укубала выбегла насустрач i, плачучы, кiдаючыся ў абдымкi, цалуючыся, усё прыгаворвала:
– Дзякуй, вялiкi дзякуй табе, божа! Ай, як добра! Бацька як узрадуецца! Як добра, што прыехалi! I ўсе разам прыехалi, сабралiся ды прыехалi! Бацька такi ўжо будзе рады!
– А дзе ж бацька?
– спыталася Шарапат.
– А ён вернецца пад вечар. Паехаў з ранiцы да начальства нейкага, па важнай справе. Потым раскажу. Ды што ж вы стаiцё? Гэта ж ваш дом, дзецi мае...
Цягнiкi ў гэтых мясцiнах усё гэтак жа iшлi з захаду на ўсход i з усходу на захад...