Эльф
Шрифт:
– Чаму ж яна загарэлася?
– Ня ведаю. Сама ўспыхнула.
Вось такі ў мяне негаваркі малодшы сын. Кожны раз даводзілася прыкладаць некаторы высілак, каб атрымаць ад яго неабходную інфармацыю. Калі ён лічыў, што адказ на пытаньне відавочны і ляжыць на паверхні, ягонае маўчаньне было непахісным.
У працэсе «допыту» я высьвятліў, што ад нуды Жэнька вырашыў выплавіць сабе новую цацку, выліўшы расплаўленую пластмасу ў гумовага зайца, у якога ён папярэдне абрэзаў ніжнюю частку са сьвістком. Для гэтага, недалёка ад хлява Жэнька разьвёў
Вось тут і зьявіўся цьвік у сьцяне хлява – адзінага збудаваньня ў двары, складзенага з бярвеньня, а не з цэглы, бо трэба ж было на нешта павесіць анучу, каб яна была пад рукой,ды і малатком ён спраўляўся някепска. Да няшчасьця і цалкам заканамерна, працэс вырабу цацкі пайшоў ня так, як запланаваў Жэнька. У пэўны момант зьмесьціва банкі з-пад салідолу, дасягнуўшы неабходнай тэмпературы, ўспыхнула. Женька кінуўся да анучы, каб зь яе дапамогай зьняць гарачую банку і выратаваць матэрыял для будучага зайца ад зьнішчэньня, але зачапіў у спешцы цэглу нагой і перакуліў расплаўленую масу ў агонь. Полымя, атрымаўшы вялікую порцыю прасьвяднай ежы, разгарэлася з новай сілай, а ад павелічэлай тэмпературы, нагрэтая сонцам і вогнішчам прамасленая ануча ўспыхнула гіганцкай паходняй.
Ратуючы становішча, Жэнька сарваў анучу з цьвіка і пачаў трэсьці ёю, каб зьбіць полымя, але, замест таго, каб згаснуць, палаючая ануча, нібы жывая, абматала яму руку да локця. На ягонае шчасьце, Жэнька быў бяз майкі, у адных шортах і адкараскаўся толькі апёкамі рукі, а не успыхнуў сам. Своечасова падасьпела з рынку жонка. Яна схапіла сына ў бярэмя, кінулася да бочкі з дажджавой вадой, што стаяла на рагу адрыны, і цалкам запхнула ў яе сына, бо са спалоху ёй здалося, што полымя агарнула Жэньку з галавы да ног.
Да зьдзіўленьня ўсіх і ў першую чаргу самога вінаватага, Жэнька адкараскаўся лёгкімі апёкамі правага перадплечча. Апёкі былі настолькі нязначнымі, што перапалоханая жонка нават не выклікала хуткую дапамогу, а сама наклала на апёкі тампоны прасякнутыя аблепіхавым маслам і убінтавала руку, з-за чаго забінтаваная рука глядзелася нашмат жудасней, чым да накладаньня бінтоў. У гэты момант зьявіўся я.
Дайшла чарга да Арсена.
– Мама права, кажучы, што ты ў адказе за ўчынкі брата, калі вы дома адны. Мне здаецца, што я размаўляў з табой на гэтую тэму пасьля таго, як мы
– А ў галаў ў семнаццаць гадоў надыходзіла частковае паўналецьце, а поўнае, як у вікінгаў і спартанцаў, толькі ў дваццаць, – панура прамовіў Арся.
– Ты забываеш, сын, што Галія пры Цэзару стала часткай Рымскай Рэспублікі, таму, на яе распаўсюджваліся рымскія законы, – я быў задаволены, што Арсень самастойна шукаў дадатковыя зьвесткі па Рыме і Галіі, бо гэта азначала, што яго кранула мая гісторыя пра двух братоў. Аднак, у сілу сурьёзнасьці размовы, я, вядома, не падаў выгляду.
– Усё роўна я яшчэ дзіця! – Арсень яшчэ больш надзьмуў вусны.
— Ты, безумоўна, дзіця, але ты разам з тым старэйшы брат і старэйшы сын. Як старэйшы, ты зьяўляешся кіраўніком дома ў нашу адсутнасьць, таму частка нашых абавязкаў па нагляду за Жэнькай аўтаматычна перацякаюць на цябе. Спадзяюся, што ты нарэшце зразумееш гэта, тады мы зможам і далей пакідаць вас дома ўдваіх. У адваротным выпадку маме, калі яна зноў зьбярэцца на рынак ці ў краму, прыйдзецца браць вас з сабой. А гэта, як ты ведаеш, далёка ня весела.
— Добра, тат, але ты і Геньчыка адчытай, каб памятаў.
— Абавязкова, сын …
Школа Кезона была першай глядыятарскай школай, якая зьявілася ў Рыме. Яна была заснавана ягоным продкам і з тых часоў перадавалася па спадчыне старэйшаму з сыноў. Кезон, нягледзячы на сваю скнарлівасьць, быў клапатлівым і руплівым гаспадаром і ніколі не эканоміў на сваіх байцах. Глядыятары, адчуваючы ягоную ўвагу і клопат, ставіліся да Кезону з павагай. Ім нават не прыходзіла ў галаву, што яны для Кезона былі маёмасьцю, з дапамогай якой ён здабываў для сябе карысьць і прыбытак. Кезон клапаціўся аб глядыятарах гэтак жа, як добры прадавец клапоціцца аб прылаўку, а добры цырульнік пра брытву і нажніцы. На Арса ён глядзеў гэтак жа, нягледзячы на тое, што хлапчук дастаўся яму бясплатна, ды яшчэ з указаньнем даць яму памерці як мага хутчэй. Нягледзячы на дзёрзкасьць характару і жаноцкасьць твару, які ня ведаў брытвы, гэты малады гал спадабаўся Кезону. Ён бачыў у ім патэнцыял, і яму зусім не хацелася расставацца з хлопцам, не атрымаўшы ад яго максімальнай выгады.
Бліжэй да вечара Кезон паклікаў да сябе Кастула:
– Пастарайся не калечыць хлапчука. Пакарай яго за дзёрзкасьць, адлупцуй плязам мячом, а пагуляўшы зь ім нейкі час, аглушы ударам па галаве. Я дамоўлюся са сваімі сябрамі, каб яны першымі паднялі вялікі палец уверх, а там, хвала Юпітэру, і астатнія гледачы зробяць гэтак жа. Шкада хлапца, хоць ён і дурны хвалько.
– Буду біць плязам, але ўлічы, Кезон, што я паважаю сваіх гледачоў і нават у гэтым выпадку зладжу для іх сапраўдны бой, бой без падвоху. Ня крыўдуйся, калі я паламаю яму нагу ці руку. А можа і тое, і іншае, – сам сабе Кастул даўно вырашыў спуску пачаткоўцу не даваць і як сьлед пакараць яго за неабдуманае выказваньне. – Забіць ня забью, але правучу надоўга.
– Добра, добра. Галоўнае, каб быў жывы і за месяц ачуняў, – Кастул паляпаў любімца па плячы, – можаш ісьці рыхтавацца да заўтрашняга паядынку.
Рым ўразіў Арса менавіта сёньня, калі ён ішоў па ім у натоўпе глядыятараў да Арэны. Усе папярэднія дні былі смазаныя ў ягонай памяці, да таго ж, вузкія вуліцы з нізкімі несамавітымі дамамі, якія ён бачыў па дарозе з турмы ў глядыятарскую школу, нікога не змаглі бы ўразіць. Сёньня, выгляд двухпавярховых дамоў і віл, а таксама вялікая колькасьць помнікаў, стэл і абеліскаў, дзівілі Арса, прымушаючы пастаянна круціць галавой.