Фiялкi ў сераду
Шрифт:
Даруйце мне, што вершам вам пiшу,
Прабачце за радкi, што я няўмела склаў.
Я шчыра вас люблю i вельмi вас прашу,
Каб наш дырэктар гэтага не знаў.
Мiла... да немагчымасцi!..
– Вы будзеце яму адпiсваць?
– Вядома, не! Такое мне на дзень разоў дзесяць прыносяць. Адурэць можна, адпiсваючы... Але гэта мяне акрыляе... Паклоннiкi ў шаснаццаць гадоў... яны будуць захапляцца мною доўга.
– Наўрад!.. У трыццаць гадоў яны будуць натарыусамi.
– А чаму натарыусам нельга мною захапляцца?
– I гэта яшчэ вам, - сказаў бiлецёр, падаючы ёй букецiк
– О! Любата!.. Гляньце, Анры... А запiска ёсць?
– Не, мадмуазэль, запiскi няма... Дзяжурны гаварыў, што кветкi яму паклаў студэнт з Полiтэхнiчнай вучэльнi, у форму быў апрануты.
– Вiншую, мая дарагая, - прамовiў Анры Сталь...
– Закруцiць галовы гэтым iксам у квадраце - справа нялёгкая.
Яна доўга нюхала фiялкi.
– Цудоўна пахнуць... Адзiныя знакi ўвагi, ад якiх мне радасна... Я не люблю сытай бывалай публiкi, што прыходзiць паглядзець, як я памiраю ў поўнач, гэтак жа, як у поўдзень бяжыць у Пале-Раяль паслухаць, як страляюць з гарматы.
– Публiку вабiць вострае, - заўважыў Анры.
– Так заўсёды было... Крывавыя баi гладыятараў... Каб актрыса праглынула сто iголак, вось быў бы поспех!
Яна засмяялася:
– А каб швейную машынку праглынула - яшчэ больш было б славы.
– На сцэну!
– паклiкалi з-за кулiс.
Яна ўстала:
– Я гатова... Iду глытаць свае сто iголак.
Вось так, расказвала Жэннi, i пачалася гэта прыгода.
У наступную сераду зноў у апошнiм антракце бiлецёр з усмешкай перадаў Жэннi букецiк фiялак.
– Ого!
– павесялела яна.
– Няйначай, ад таго самага студэнта.
– Ад яго, мадмуазэль.
– А якi ён на выгляд?
– Не ведаю, мадмуазэль. Пайду запытаюся ў дзяжурнага.
– Не трэба. Гэта не мае значэння.
Праз тыдзень яна не iграла ў сераду, але з'явiўшыся ў чацвер на рэпетыцыю, знайшла ў сваёй прыбiральнi крыху завялы букецiк фiялак. Выходзячы, яна запыталася ў вартаўнiка:
– Скажыце, Бернар, мне гэтыя фiялкi ад таго самага маладога чалавека?
– Ад таго самага, мадмуазэль... Ужо трэцi раз.
– А якi ён сабою, гэты студэнт?
– Сiмпатычны... Вельмi сiмпатычны... Худаваты крыху, шчокi ўпалыя, кругi пад вачамi... Цёмныя вусiкi прабiваюцца. Пенснэ. I яно так смешна - мундзiр са шпагай... Пабажуся, мадмуазэль, хлопец - закаханы па вушы... Працягвае мне букецiк i кажа: "Паважанай панне Жэннi Сарб'е" - i пачырванеў... як ружа.
– А чаму ён прыходзiць заўсёды ў сераду?
– А хiба вы не ведаеце. Серада - выхадны дзень у Полiтэхнiчным. Кожную сераду партэр i галёрка перапоўнены студэнтамi. I кожны з дзяўчынай.
– I ў майго ёсць дзяўчына?
– А як жа, мадмуазэль, але гэта яго сястра... Страшэнна падобная...
– Бедны хлопчык! Каб я была смялейшай, я б вас папрасiла прывесцi яго ў фае хоць адзiн раз, каб ён мне сам перадаў свае фiялачкi.
– Яшчэ чаго! Не раю вам, мадмуазэль. Гэтыя тэатральныя кавалеры, калi з iмi не цацкацца, - мiлыя людзi, нiякай шкоды ад iх. Яны любяць актрыс здалёку, на сцэне, i гэтым задавальняюцца... А калi iх хоць капельку прылашчыць, яны адразу пачынаюць чапляцца, i тады проста жах... Дай iм кончык пальца, схопяць далонь, працягнi далонь, руку адарвуць...
– Ваша праўда, Бернар... Будзем раўнадушнымi, асцярожнымi i жорсткiмi.
– Гэта не жорсткасць, мадмуазэль, а жыццёвая мудрасць.
Мiнула некалькi тыдняў. Кожную сераду Жэннi акуратна атрымлiвала букецiк фiялак. У тэатры ўжо ўсе ведалi гэту гiсторыю. Адна з сябровак сказала Жэннi:
– Бачыла твайго студэнта... Нiшто сабе з твару, рамантычны... Гатовы тыпаж на ролю ў камедыi Мюсэ "З каханнем не жартуюць".
– А як ты пазнала, што ён мой?
– Якраз сышла ўнiз у той момант, калi ён, саромеючыся, прасiў дзяжурнага перадаць табе кветкi: "Паважанай панне Жэннi Сарб'е, калi ласка..." Мне ён спадабаўся. Далiкатны хлапчына, разумны, баiцца быць смешным i не ўмее схаваць свайго захаплення... Я нават пашкадавала, што ён не да мяне прыходзiць... Я б яго так не выпусцiла, аддзякавала б... Заўваж, ён нiчога не просiць, нiчым цябе не турбуе... Каб я была табою...
– Ты б яго прыняла?
– Так, але ненадоўга... Не першы тыдзень ён сюды ходзiць. Хутка вакацыi. Ты паедзеш... Нiякай рызыкi, што ён прывяжацца...
– Твая праўда, - згадзiлася Жэннi.
– Гэта проста глупства не заўважаць паклоннiкаў, калi iх многа i яны маладыя, каб потым, гадоў праз трыццаць, бегаць за iмi, калi яны ўжо засвецяць лысiнамi i ў большасцi адвернуцца.
У той жа вечар, выходзячы, яна сказала вартаўнiку:
– Бернар, у наступную сераду, калi студэнт з Полiтэхнiчнага прыйдзе з фiялкамi, скажы, каб ён мне iх сам прынёс пасля трэцяга акта... Я iграю ў "Мiзантропе". Пераапранацца мне не трэба... Я буду ў прыбiральнi i прыму яго... Не! Я буду чакаць яго ў калiдоры каля лесвiцы... Альбо, можа, у фае.
– Добра... А мадмуазэль не баiцца?..
– Чаго баяцца? Дзён праз дзесяць я еду на гастролi, а гэтага хлопца з вучэльнi не пусцяць.
– Добра, мадмуазэль... Але ўсё ж, на мой погляд...
У прызначаную сераду Жэннi мiжвольна iграла Селiмену з асаблiвым запалам, каб спадабацца незнаёмаму. У антракце, зацiкаўленая i ўзрушаная, села ў кутку фае i чакала. Навокал шпацыравалi прывычныя наведвальнiкi. Рэжысёр нешта тлумачыў Бланш П'ерсон, тагачаснай сапернiцы Жэннi. Але чорны з пазалотай мундзiр нiдзе не паказваўся. Узнерваваная, нецярплiвая, яна пабегла да бiлецёраў:
– Мяне нiхто не пытаў?
– Нiхто, мадмуазэль.
– Сёння серада, i павiнны быць фiялкi. Можа, Бернар забыў iх перадаць?.. Непаразуменне нейкае...
– Непаразуменне!.. Якое непаразуменне, мадмуазэль?.. Калi жадаеце, я схаджу да дзяжурнага.
– Схадзiце... Альбо лепш, не трэба. Выходзячы, я пабачу Бернара сама.
Яна пачала здзекавацца з сябе: "Ну i жывёлiны ж мы! Месяцаў шэсць я амаль не звяртала ўвагi на яго бескарысную адданасць i раптам, не знайшоўшы паднашэння ад занядбанага мною паклоннiка, растрывожылася, як нявеста, страцiўшы жанiха. Ах, Селiмена, пашкадуеш ты Альцэста, калi ён з вялiкiм болем адыдзе ад цябе!"