Шрифт:
Къаве сувумагъандже
Оданынъ къапысы яваштан ачылды. Къаранлыкъ ичине далгъан инсан бир къач сание этрафкъа бакъынды. Козьлери алышмагъаны ичюн, къап-къара орталыкъта
– Зюльметте де яшамагъа огренмек керек, – деп сёндюргичке узаткъан элини кери чекти. Яваштан балконгъа адымлап, дикъкъаты тек элиндеки фильджанда олгъаныны анълады. О, санки бутюн дюньяны, онынъ эйи, шырын анъларыны бир фильджан къаве ичине сыгъдырды ве шимди энъ эсасы бу къаранлыкъта ичимликнинъ ич бир тамчысыны биле тёкмемек керек эди.
Ниает ерине еткен сонъ, о, дерсин бир шейден сакъланаракъ, сувукъ табангъа отурды. Этрафкъа бакъынды. Эр ер зиндан киби эди.
– Олсун, – деди ичинден о, ич олмаса къавемни раат ичерим…
Козьлерини юмды, терен нефес алып, фикирлеринен узакъларгъа далды. Ахыры, узакътан кельген ве яваш-яваш якълашкъан бир сесни дуйды…
– Сен мындасынъмы?
– Бильмейим…
– Не олды?
– Айтамам…
– Я фикирлеринъ?
– Джоюлды… санки узун бир аяттайым. Не мерагъым, не бир шейге истегим къалды.
– Чокътан мындасынъ?
– Э… билесинъми, бу
– Хош кельдинъ аятыма… Мен денъизни севем. Я сен?
– О даима меним сырдашым эди… базы вакъыткъа къадар… шимди янына барсам биле, узакъ танышлар кибимиз…
– Амма онынъ къабааты екъ ки?
– Билем....
– Козьлеринъни ач, къоркъма. Бу кечиджи дюнья.
– Амма бу дюньянынъ да озь тады бар. Севмек, къуванмакъ, къувандырмакъ керекмиз. Амма… мен… бу леззетни джойдым. Невбеттеки аятны исе ис этип оламайым…
– Я якъынларынъ?
– Бардыр. Бар. Амма оларнен де самимийлик ёкъ. Достлар… чокъусыны джоя башладым. Бу меракъсызлыкъ мени богъаджакъ.
– Меракъсызлыкъ дегиль. Догъру насыл олгъаныны бильгенинъ ичюн, чокъ шейлерден вазгечмелисинъ ве бунынъ догъру бир джевабы бар. Сен буны нафиле япмайсынъ. Бу дюньянынъ гузеллиги де шубели…
– Акълысынъ. Мен пек ёрулдым. Джоймагъа, агъламагъа артыкъ истемейим. Кучюм къалмады.
Конец ознакомительного фрагмента.