Шрифт:
Марыс Друон
Начны патруль
Пераклад: Л. Казыра
Афiцэрам было забаронена хадзiць вечарам па баявых пазiцыях.
Лейтэнант Сэрваль закончыў агляд сваiх фарпостаў i выйшаў з адзiнокага закiнутага хутарка, дзе размясцiлася група сяржанта Дэршо.
– Халера! Як хутка цямнее, - сказаў Сэрваль.
– Я паклiчу колькi чалавек. Яны правядуць вас, - прапанаваў сяржант.
– Не, не, Дэршо. Не трэба. Ужо тры ночы нiхто з вас не спаў. Людзi стамiлiся. Я вярнуся адзiн.
–
– Не хвалюйцеся, сяржант. Дарогу я ведаю. Яшчэ трохi вiдно. I потым, у мяне кольт...
Прывычным рухам ён паляпаў па кабуры.
Стаяла цёмная студзеньская ноч, i толькi ад снегу адбiвалiся цьмяныя водблiскi. Сэрваль накiнуў на гiмнасцёрку кажушок i пайшоў па канаве, што цягнулася ўздоўж дарогi. Iсцi было хоць i цяжэй, чым па дарозе, затое не так чутна была хада.
"Два кiламетры - дробязь, - думаў ён.
– А байцам давялося б адмераць усе чатыры..."
Кожны раз, калi пад яго ботамi патрэсквалi камякi змерзлай травы, афiцэр мiжволi ўздрыгваў. Iсцi па цалiку ды ў такой цемры было няпроста.
"За букам будзе хатка, за хаткай - белы слуп, за iм - паварот..."
Сэрваль бачыў, як з цемры памалу наблiжалiся да яго гэтыя знаёмыя арыенцiры.
Паварот быў самаю небяспечнаю мясцiнаю на гэтым маршруце. Ужо многа разоў былi там сутычкi з патрулямi. Сэрваль на хвiлiну спынiўся, агледзеўся.
Нiчога падазронага.
Зноў пайшоў. Спераду ў яго вiсеў кольт. Кабура на ўсякi выпадак адшпiленая.
Сэрваль вельмi любiў гэты буйнакалiберны пiсталет. Iм карыстаўся яго бацька яшчэ ў мiнулую вайну. Можа, праўда, грувасткi i зацяжкi...
"Калi ты пацэлiш хоць бы ў руку, чалавек упадзе ад страшэннага болю, тлумачыў маёр Сэрваль, аддаючы кольт сыну.
– Беражы яго. Ён двойчы выратаваў мяне. Вярнiся з iм, як гэта зрабiў калiсьцi я. Гэта ўсё, чаго я табе жадаю".
Сэрваль на хаду паклаў руку на шурпатую рукаяць пiсталета.
Паварот застаўся ззаду. Не варта было так хутка iсцi i баяцца.
Цяпер перад сабою Сэрваль бачыў плот. За плотам павiнна быць разбураная сцяна.
За некалькi метраў да сцяны лейтэнант упаў на зямлю i выхапiў пiсталет.
Злева ад яго блiснуў праменьчык электрычнага лiхтарыка. Гэтага было дастаткова: "Варожы патруль". Сэрваль здзiвiўся, што прашаптаў гэтыя два словы, быццам папярэджваючы некага, хто быў за iм.
Паспрабаваў вызначыць дыстанцыю: каля ста метраў. Патруль не мог заўважыць яго, бо за паваротам хаваў яго плот. Ён перачакае колькi хвiлiн, а потым зноў пойдзе. Абы толькi гэты патруль.
Зноў блiснуў лiхтарык. На гэты раз ужо блiжэй. Патруль, вiдаць, iшоў якраз на яго. Колькi ж там чалавек? З цяжкасцю ўдалося разгледзець, што па полi рухалiся тры чалавечыя постацi. Тры згорбленыя ценi iшлi адна за адной. Яшчэ
"Перавага ў таго, хто стрэлiць першы", - сказаў сам сабе Сэрваль.
Ён, нiбы драпежнiк, якi вось-вось нападзе на сваю ахвяру, увесь сцiснуўся ў кулак.
У цвёрдым поступе ценяў адбылося нейкае замяшанне. Потым - зноў упэўненыя крокi. Патруль знiк за сцяною.
Цяпер уся Сэрвалева ўвага была скiравана на сцяну. Ён чуў, як бiлася яго сэрца, хоць страху не было.
"Адны людзi баяцца толькi спачатку, другiм страшна ў час самога здарэння, да трэцiх страх прыходзiць аж тады, калi ўсё ўжо адбылося. Да апошнiх належу i я".
Ва ўсякiм разе, ён быў упэўнены, што зможа ўлажыць гэтых трох. Абы... абы толькi не з'явiўся новы патруль, каб агледзець сцяну з другога боку. А такi варыянт таксама мог быць. Сэрвалю вельмi карцела азiрнуцца. Аднак адзiны рух мог выдаць яго, i ён глыбей загробся ботамi ў снег, каб патруль не згледзеў на падэшвах плешак ад цвiкоў.
Метраў за 30 ад яго зноў з'явiлася постаць. Цяпер ужо добра былi вiдаць плечы, каска. Постаць зрабiла рух рукой i падалася ўнiз па схiле. Тут жа да яе далучылiся яшчэ дзве.
Патруль праставаў да яго канавы. Снег парыпваў пад ботамi ў людзей.
"Ну, я iм! Я iм зараз пакажу!"
З гэтага моманту Сэрваль ужо не думаў, што можа з'явiцца другi патруль; iм завалодала прадчуванне паядынку. Добры стралок, ён усё прыкiдваў свае шанцы:
"Iх трое. У мяне 9 куль. Плюс элемент нечаканасцi".
У постацяў нешта бразнула. Сэрваль здрыгануўся.
"Дурань!" - падумаў ён абыякава.
"Няхай яны толькi дойдуць да канца сцяны. Толькi не страляць раней..."
Цалкам была вiдаць толькi першая постаць, дзве другiя паказвалiся то тулавам, то каскай, то нагою.
"Калi б яны iшлi не ланцужком..."
I вось нiбы спецыяльна, як i хацеў Сэрваль, постацi перагрупавалiся: цяпер спераду, плячо ў плячо, iшлi двое.
"На вуглу... выпускаю 4 кулi. Потым выскокваю... яшчэ 3 кулi. Эх, каб яшчэ аднаго i ў палон захапiць..."
Момант выстралу наблiжаўся.
"На вуглу", - паўтараў Сэрваль, стрымлiваючы сваё нецярпенне.
Ён пачаў цэлiцца, прыкрываючы кольт левым рукавом.
Цiканне наручнага гадзiннiка было невыноснае. Сэрваль адчуў, што правае перадплечча нiбы акамянела. Спатрэбiлася напружыць усю сiлу, каб вывесцi яго з гэтага здранцвення. Палец быў на курку. Яшчэ чатыры метры... тры...
Людзi спынiлiся i сталi шаптацца.
Сэрваль ужо збiраўся стрэлiць, як постацi нечакана скiравалi на дарогу, перасеклi яе i сышлi ў канаву з другога боку дарогi.