Паўлінка, Купала Янка - читать онлайн

Паўлінка

на обложку

Купала Янка

Шрифт:

Сцяпан (да Агаты). А мы з сваццяй, каханенькая, родненькая!

Музыкі іграюць лявоніху. Кабеты трохі ўпіраюцца, але пасля ідуць, за імі іншыя госці. Паўлінка з Адольфам.

Пранцісь (прыпявае)

О, Лявоніха-Сымоніха была,

Ды Лявону хлеба, солі не дала!

О, Лявоніха-Сымоніха, а-ей!

Не хадзі ламаць капусткі маей!

Альжбета

Хоць

капуста зарасла лебядою,

Не пайду яе палоць за табою.

Прападзі ты і з капустай сваёй,

Не сушы ты маладосці маёй!

Сцяпан

О, Лявоніха, ты жонка мая,

Дый не мытую сарочку дала;

Не качаную, не мытую,

Толькі шоўкам абашытую.

Агата

А мой татка, дзевярусенька,

Вядзі мяне памалюсеньку.

Не вядзі мяне па пожынцы,

Вядзі мяне па дарожынцы;

Па пожынцы мае ножкі не йдуць,

Па дарожынцы дык самі бягуць.

Адольф

Як я бегаў, дык і бегаў,

Абы мілую праведаў;

Як каціўся, дык каціўся,

Абы к мілай прыхіліўся.

Паўлінка

А калі ж я у матулькі жыла,

Як вішанька у садочку цвіла,

Дасталася злому духу - мужыку,

Ссушыў мяне, як ліпінку у духу.

Адольф

Ты, бярозачка, бярозка мая,

Ты, бярозка, нецярэбленая;

Тваё лісце не сярэбранае,

Нашы дзеўкі непаседлівыя.

Паўлінка

Не вядзі мяне ні ў лес, ані ў сад, -

Завядзі мяне к татульку назад;

Не вядзі мяне ні ў лес, ані ў бор, -

Завядзі мяне к татульку на двор!

Пранцісь (як перасталі гульню, да Сцяпана). Собственно, і дала ж твая баба мне дыхту, вось-цо-да. Аж лыткі трасуцца, пане дабрудзею.

Сцяпан. І твая, каханенькі, родненькі, не адстала, - аж дыхавіцу чуць мне не нагнала.

Агата. Абодва вы кавалёвыя мяхі, тудэма-сюдэма, непаваротлівыя, дык і здаецца, што нехта вам дыхту нейкага даваў.

Альжбета. А праўда, свацейка, праўда. Ім толькі каля пляшкі круціцца, а не з дарэчнымі жанкамі лявоніху ісці.

Пранцісь. Ага, собственно, добра, што свацейка, пане дабрудзею, успомніла. (Дастае пляшку і частуецца з Сцяпанам.)

Паўлінка (да Адольфа). Ну, як жа пану Адольфу спадабаўся наш мужыцкі танец? Як я ўважаю, дык лепей у вас лявоніха выходзе, чымся тое нейкае «падзі-кварта». І прыпеўкі складныя знаеце.

Адольф (нібы скромна). А трохі ж нейкіх навучыўся калісь.

Адзін з гасцей. Пара нам і чэсць знаць! Пэўна, ужо каля поўначы матаецца.

Колькі галасоў. Так,

так, час рухацца дамоў!

Паўлінка (з аблягчэннем, убок). Дзякуй Богу!.. (Да гасцей.) А можа б, яшчэ пагулялі?

Альжбета. Каму далёка, то яно так, а каму блізка, дык не шкодзіць яшчэ пазабаўляцца.

Колькі галасоў. Не! Не! Ужо час і пара!

Паўлінка. Ну, дык хай музыкі на адходнае хоць марша зайграюць, каб весялей усім снілася і каб моцна, моцна ўсім спалася.

Сцяпан. А гэта не шкодзіць. (Да музыкаў.) Што ж, каханенькія, родненькія, зайграйце, калі ласка, яшчэ што-колечы на адходнае дарагім госцікам, а там дзве дзюркі ў носе і сканчылося.

Музыкі іграюць марш. Госці адзяваюцца, адвітваюцца і выходзяць, за імі - музыкі.

З’ява V

Паўлінка, Адольф, Сцяпан, Альжбета, Пранцісь і Агата.

Сцяпан. Вось і пацішэла трохі ў нашай хаце, няма ўжо каму скакаці.

Пранцісь. Собственно, глупства, вось-цо-да. Было шумна, пане дабрудзею, і будзе шумна!

Агата. А так, так, тудэма-сюдэма, як будзе вяселле ў Паўлінкі.

Паўлінка. Э-э, майго вяселля ніколі не будзе, значыцца, і шумна не будзе!

Адольф. Ці ж у бацькоў маладога, паненка, думаеце, не хваце на вяселле?

Паўлінка. Хваце не хваце, а такі вяселля майго ніхто не ўбача…

Сцяпан. Гэта, каханенькая, родненькая, пабачым. Яшчэ я на тое ёсць і ў сваёй хаце гаспадар, а не госць! Жыта повен аруд і сала не адзін пуд.

Пранцісь. Собственно, глупства, вось-цо-да. Часам ці вяселле, ці павесіў - адно на другое, пане дабрудзею, выходзе.

Агата. А ты, «вось-цо-да», прыкусі свой язык і не тыцкайся, тудэма-сюдэма, туды, куды цябе не просяць. Напіўся, наеўся, дык і маўчы!