Па-першае і па-другое
Шрифт:
– Ды з якой там дзюбай! З ікламі.
– Ну так, з ікламі і крыламі.
– Не, гэта не леў.
– А хто ж гэта?
– Не ведаю. Леў жоўты.
– Ну так, жоўты, амаль шэры.
– Не, хутчэй амаль чырвоны.
– Так-так-так, з хвастом.
– Ага, з хвастом і пазурамі.
– Ведаю! Пазуры велічынёй з атрамантніцу.
– Які ж гэта леў? Гэта хутчэй
– А, гэта з крыламі?
– Ну, з крыламі!
– Дык тады гэта птушка.
– Ага. Я таксама думаю, што птушка.
– Я табе казаў пра льва.
– Я таксама, пра птушку льва.
– Ды няўжо леў – птушка?
– Здаецца, птушка. Ён яшчэ гэтак цілікае: “Цірлі-цірлі, цюць-цюць-цюць”.
– Чакай! Такі шэранькі і жоўценькі?
– Ага. Шэранькі і жоўценькі.
– З круглай галоўкай?
– З круглай галоўкай.
– І лётае?
– Лётае.
– Ну дык я табе скажу: гэта чыж!
– Ну так! Сапраўды, гэта чыж!
– А я пытаў пра льва.
– Ну, льва я не бачыў.
Адзін ангелец ніяк не мог прыгадаць, як завецца гэтая птушка.
– Гэта, – кажа ён, – крукіца. Вой, не крукіца, а кірукіца. Ці не, не кірукіца, а куракіца. Цьху ты! Не куракіца, а кукрыкіца. Ды і не кукрыкіца, а кірыкрукіца.
Хочаце я вам апавяду аповед пра гэтую крукіцу? То бок не крукіцу, а кірукіцу. Ці не, не кірукіцу, а куракіцу. Цьху ты! Не куракіцу, а кукрыкіцу. Ды не кукрыкіцу, а кірыкрукіцу! Не, зноў не тое! Курыкракіцу? Не, не курыкракіцу! Кірыкрукіцу? Не, зноў не тое!
Забыўся я, як гэтая птушка завецца. А калі б не забыўся, то апавёў бы вам аповед пра гэтую кірыкуркукукрэкіцу.
У аднаго хлопчыка спыталі:
– Слухай, Вова, як ты можаш піць рыбін тлушч? Гэта ж так нясмачна.
– А мне мама кожны раз, калі я вып'ю лыжачку рыбінага тлушчу, дае грыўню, – сказаў Вова.
– І што ты робіш з гэтай грыўняй? – спыталі
– А я кладу яго ў скарбонку, – сказаў Вова.
– Ну, а потым што? – спыталі ў Вовы.
– А потым, калі ў мяне ў скарбонцы назбіраецца два рублі, – сказаў Вова, – то мама дастае іх адтуль і зноў купляе мне бутэльку рыбінага тлушчу.
У нас у вёсцы памёр адзін чалавек і пакінуў сваім сынам такі тэстамент.
Старэйшаму сыну пакідаю 1/2 сваёй спадчыны,
сярэдняму сыну пакідаю 1/3 сваёй спадчыны, а
малодшаму сыну пакідаю 1/9 сваёй спадчыны.
Калі гэты чалавек памёр, то пасля смерці засталося толькі 17 коней і больш нічога. Пачалі сыны 17 коней між сабой дзяліць.
– Я, – сказаў старэйшы, – бяру 1/2 усіх коней. Значыць, 17:2 гэта будзе 8 1/2.
– Як жа ты 8 1/2 коней возьмеш? – спытаў сярэдні брат. – Не будзеш жа ты каня на кавалкі рэзаць?
– І праўда, – згадзіўся з ім старэйшы брат, – толькі і вам сваёй часткі не ўзяць. Бо 17 ні на 2, ні на 3, ні на 9 не дзеліцца!
– Дык што ж рабіць?
– Вось што, – сказаў малодшы брат, – я ведаю аднаго вельмі разумнага чалавека, яго завуць Іван Пятровіч Рассудзілоўскі, ён і зможа нам дапамагчы.
– Ну што ж, кліч яго, – згадзіліся два другія браты.
Малодшы брат пайшоў кудысьці і вярнуўся з чалавекам, які ехаў на кані і курыў караценькую піпку. “Вось, – сказаў малодшы брат, – гэта і ёсць Іван Пятровіч Рассудзілоўскі”.
Расказалі браты Рассудзілоўскаму пра сваю бяду. Той паслухаў і кажа: “Вазьміце вы майго каня, тады ў вас будзе 18 коней і дзяліце спакойна”. Узяліся браты 18 коней дзяліць.
Старэйшы ўзяў 1/2 – 9 коней,
сярэдні ўзяў 1/3 – 6 коней, а
малодшы ўзяў 1/9 – 2 кані.
Склалі браты сваіх коней разам. 9+6+2, атрымалася 17 коней. А Іван Пятровіч сеў на свайго 18-га каня і запаліў сваю піпку.
“Ну што, задаволеныя?” – спытаў ён здзіўленых братоў і паехаў.