Пасля вакацый

Моруа Андре

– Божа мой!
– прашаптала яна.
– Гэта жахлiва... Беднае дзiця... Я адчувала, што ён не любiць

гэтай школы, але думала, што ён лянуецца, не хоча вучыцца... А самае галоўнае, рэўнасць... Ён ненавiдзiць майго мужа, i без усякай прычыны, бо што я магу зрабiць адна ў доме? Нават i яму будзе потым моцная апора.

– Безумоўна, - сказаў Бертран.
– Але ж ён яшчэ малы... Не разумее.

Яе вочы напоўнiлiся слязамi.

– Што ж мне рабiць?
– забедавала яна.
– Вы лiчыце, што я павiнна адвезцi яго назад у Парыж, не пакiдаць

там? Мой муж разгневаецца... Ён кажа, што я надта пешчу Жана-Луi, а яго трэба загартоўваць... Па-мойму, думка слушная. Жан-Луi - хлопчык вельмi ўражлiвы, выдумляе абы-што... Пасля нашага шлюбу лiчыць, што ён - ахвяра... Гэта няпраўда, няпраўда, але калi дзiця ўваб'е сабе нешта ў галаву...

Мадам Кiрылiна з сынам выйшлi на дзве-тры станцыi раней. Ален глядзеў у акно i доўга маўчаў.

– Тата, - сказаў ён нарэшце, - калi старэйшыя вучнi будуць мяне бiць i я прышлю табе тэлеграму, ты прыедзеш, забярэш мяне, праўда?

Пераклад: Юрка Гаўрук