Прывід вясны
Шрифт:
Ці даўно няма нікога.
ЯГО СУСЬВЕТ
Яго сусьвет нагадваў лёхі,
Дзе ў два бакі шугаў скразьняк,
Дзе выпраменьваў да зьнямогі
Сьляпую чырвань нашчы гляк.
Жарынка кволая трымцела
У гляку — бытта ў каміне,
І ў лёхах, як дзяньніца сьпела
У гляку скразьнякі сьвісталі
І спорна чырвань разьдзімалі.
* * *
Гаспадар мясьціны цнотнай,
я ахоўнік, служка, брат,
я раўнівец — твар каменны,
думкі — зброя і стырно.
Я вяртаю ліст палёту,
як жыцьцё, як белы сьвет.
Асалода адзіноты.
Бараніць мне ёсьць каго.
Пачынаю дзень з агляду,
што чабор, што дзівасіл.
Як атожылкі — расьліны,
думкі — існаму рука.
За сьцяной чарота — краскі,
твар каменны — змрочны стод,
цень самнабульская побач,
ейны гаспадар ня я.
ДРУГОЕ ВЯРТАНЬНЕ
Мейсца хвоі — для сустрэчаў,
што накліканы лацінкай,
дробных літарак нязвыкласьць,
нам сустрэча — адкрыцьцё.
Дачакацца дзён адлігі,
дзён вясновага вяртаньня —
сум, як стужкі спаміж яблык,
да калядак — доўгі час.
Там, дзе хвоя нас чакае, —
хвоя месяцу ня дружка,
квадры-ліхтара мігценьне,
там бурштыну дрогкі знак.
Мейсца вызначана лёсам.
На якім вяртаньні стрэча?
Лекаваць жывіцай — быццам,
толькі гэтак лекаваць.
Прамінулі гурбаў скокі —
прасьпяваныя калядкі,
стужкі — напамін пра сьвята,
квадру нашага быцьця.
Мейсца хвоі — падарунак:
не дыван з пажоўклай хвоі,
не жывая прахалода —
мружыць вочы: сонца — цень.
Нагадаюць успаміны —
дакрануцца да люстэрка,
паміж сонцаў: яблык — твой.
ГОСЬЦЯ
Ты ўвайшла нечакана, ікліва.
Я пісаў і нічога ня чуў:
Ад гранёнага слова шчасьлівы,
І ад роспачы слёзы ўваччу.
Ты ўвайшла і як сябру сказала:
— Добры дзень, кандыдыт на Парнас!
Ты прабач, на хвілінку з вакзала...
Ну як справы? Відаць, ужо ас?!
Прыгадала было здарэньне,
Толькі ў ім я сябе не пазнаў.
— Вось прывезла літроўку варэньня,
Гэта вішні, як ты заказаў.
І пайшла, і як воблака зьнікла,
Нават дзьверы ня рыпнулі ўсьлед.
Толькі білі гадзіньнікі звыкла
Ды літроўку разглядваў буфэт.
Хто яна, таямнічая госьця?
Я ня ўспомню, ня ўспомню ніяк!
Гэта сон, гэта мне падалося...
Слоік вішняў — пакутлівы знак.
КАЛЯДЫ
Уладзімеру Арлову
Для калядак пазычу труса,
Роля зайца яму ў нашай казцы.
Будзе сьледам накульгваць ліса
У сяброўскай падманлівай масцы.
Наш маршрут праз сумёты й лес,
Дзе даўно не кугае зязюля,
Дзе пануе сучасны прагрэс
І блукае шалёная куля.
Мужыкі там гуляюць у віст,
А жанчыны — у хованкі зь лёсам.
Нашы песьні, як ветрыка сьвіст,
Толькі чуюцца ў комінах вёсак.
Ды на ганку хаціны старой
Мы дзяўчынку-паненку сустрэнем:
Будзем песьні сьпяваць для адной.
Заяц-трус адпачне на каленях.
РУЖА-КВЕТКА
Т. К.
Ружа-кветка ўзышла паміж бруду —