Прывід вясны
Шрифт:
каляровыя аканіцы
заможныя дзябёлыя
брамы
выпадкова не патрапіш
на вулкі гэтага места
яго няма — пакуль ты
ня ўявіш яго сам
будзеш кружляць
на зорным небе
будзеш клыгаць
як прывід-вандроўнік
пакуль
патрэбы вяртаньня
як алоўкі
што пакідаюць сьлед
зьнікаюць людзі
паломніцтва ў нікуды
крэсьленьне па крэсьленьні
* * *
На душы супакой, восень зьвіла кубло,
Дождж патрэбны для стомленых воч.
І адразу ўсплывае, як месяц у ноч,
Варажнеча дурманлівых слоў.
Кроплі-гукі дажджу працінаюць мяне,
Як паверхню лагоднай ракі.
На ўзьбярэжжы алешыну вецер ня гне —
Разыйшоўся ў чатыры бакі.
На душы супакой. Адчуваю сябе,
Нібы ў чоўне на днішчы ляжу.
Твой, Ясон, карабель,
карабель... карабель...
Мне прымроіўся ў рысах дажджу.
* * *
З майго сэрца вырасьце аер.
Ён ад ветру будзе ціха шамацець...
Сэрца — птах, што выбіўся ляцець,
Бо да неба страчаны давер.
Толькі птах ня стане на калені —
Крылы ператворацца ў карэньні.
НОНКАНФАРМІЗМ
Аб чым спрачацца мне з табой?
Мы - дзеці рознае сыстэмы.
Цябе хвалююць, дружа, цэны,
А я лічу іх рост лухтой.
Што мусіць быць у сьвеце гэтым —
Адбудзецца, як ні суроч,
Дзень сыдзе, запануе ноч, —
Наклеюць новыя партрэты.
І толькі твой уласны сьвет
Залежыць ад твайго жаданьня,
Ніхто, ні ў якім Татарстане,
Ня зьменіць рух яго плянэт.
І лепшай зброі для людзей,
Чым моц свайго нонканфармізму,
Ня ведае сусьвет вялізны --
Ні
Бо Д’ябал можа спакушаць
На ўзроўні цэнаў і пасадаў,
Улады, страўніка, акладаў —
І толькі гэтак кіраваць.
Парадак усталюе тут,
Бадай што, толькі мужнасьць духу.
Змагайся з Д’яблам, космас слухай,
Вазьмі СВАБОДУ за статут.
* * *
Ня думаць пра сон і паразы,
Свабоду карміць з далоні,
Раздаць безмаетным запасы
І выкінуць плэер “Sony”.
І слухаць, як гойсае вецер,
Што робіць падушны вопіс…
Сьмерць – непісьменная лэдзі –
Паставіць свой крыжык-росьпіс.
Закуты ў цяжар цела,
Шукаеш таемныя дзьверы…
Здаецца, патрэбная сьмеласьць,
А досыць адной веры.
На беразе вечнага часу,
Дзе робіцца друзам выгоды,
З апошняга хлеба запасу
Ты корміш птушку Свабоды.
СКОЛ
Таямніца за паверхняй.
Бачу неба, бачу дол.
Нахіляюся і сьмела
Я раблю вялікі скол.
Я ня буду слухаць шэпты.
Дождж цярусіць, лье ў падзол.
Не адмоўлюся ад мэты –
Расчытаць сьвяжуткі скол.
Як пра вецер сьведчаць птушкі,
Пра гульню – фінальны гол,
Мне адкрые таямніцу
Грубы нечаканы скол.
Падрыхтаванае на падставе: Аркуш Алесь, Прывід вясны: Вершы — Мінск: Логвінаў, 2003. — 64 с.
ISBN 985-6701-28-7
Гэта першая кніга Алеся Аркуша, якая выходзіць у Менскім выдавецтве. Доўгі час лідэр Таварыства Вольных Літаратараў выдаваў свае зборнікі альбо ў Полацку, альбо за мяжою. У "Прывідзе вясны" аўтар паставіў за мэту стварыць канцэптуальны зборнік – з агульным тэмбрам паэтычнага маўленьня, скразной тэмай, сюррэалістычным зьместам. Некаторыя з гэтых вершаў ужо сталі хрэстаматыйнымі, увайшлі ў розныя анталёгіі, калектыўныя зборнікі: "Катрынка", "Над пожняй плачуць правады...", "Сталёвая рыба", "З майго сэрца вырасьце аер...", "Нонканфармізм".