Сьмерць лютністы
Шрифт:
— Лады, пане Яўмене. Ты растлумач мне толькі, пры чым тут Лапіцкі? Я разумею — ён салдат, жаўнер нават, аднак жа нейкі ён млявы. Дый Ганульку, відна, кахае. І чуе маё сэрцайка, што пераканае ён яе ўрэшце.
— Анатоль! Кантралюй эмоцыі. Гэты млявы жаўнерык у 41-м 22 чэрвеня тутака столькі бальшавікоў парэзаў, колькі ты, мабыць, свойскіх кабанчыкаў за ўсё сваё жыцьцё не закалоў. Наш гэта чалавек. Што да Г анулькі, дык я не разумею тут твайго інтарэсу. Дый справы гэта не датыкаецца.
— Як жа? Я ж яе з 37-га пераконваю, ды ўсё безвынікова. А ён.
— Ён, дарэчы, яшчэ ніякіх канкрэтных захадаў не рабіў.
— Не рабіў?! А ў газэтках вершы хіба для Гітлера з Гёбэльсам друкуе?
— Ха-ха. Ну ладна, мо й для Ганны. Але сучасную жанку вершыкамі пераканаць цяжка.
— Думаеш? Але ж як прыгожа гучыць, халера
— Добра балбатаць, але справа больш талераў каштуе. Пабачымся.
— Давай.
Змагар і лютніста парукаліся на адвітаньне. Кудзенік пайшоў, агулам задаволены шматплянавай размовай. Музыку было мулкавата з прычыны свомасьцяў собскага характару, наяўнай у галаве інфармацыі ды вельмі потных рук.
На вуліцы Янкі Купалы Міхась заўважыў і азваў Ганну. Тая сьцепанулася, убачыўшы за сабою чалавека ў форме. Але зразумеўшы, што за ёй знаёмца, прашаптала:
— А, гэта ты. Дабрыдзень.
— Дабрыдзень, Гануля.
— Слухай, Міхаську, я нешта ня цямлю, што за ўродзтва ты надрукаваў у „Беларускай Газэце“?
— Ты што, ясачка? Гэта ж паэзія чыстае красы!
— Ага, усе гэтыя „краскі“ ў маім „садзе“, усе гэтыя „чарэсьні“ на маіх „дрэвах“? Міхаську, ты ня цар Салямон, а я не Суламіта. Гэта не паэзія, а парнаграфія. Нашто ты прыплёў мяне ў гэты верш?
— Чаму цябе? Гэта няма ж нічога пэўнага, адно лірычны герой зварачаецца да Madchen von seiner Traumen...
— Прабач, але не ўважай мяне за дурніцу. Тамака пасьля першай страфы шэсьць радкоў пачынаюцца зь літараў, якія складаюць маё імя — ГАНУЛЯ.
— Дык жа не адна Г ануля ў генэральнай акрузе.
— Ды глупства. — пачала была тлумачка, але жаўнер зрабіў тое, чаго было цяжка спаткаць у даваенным і рэдка сустрэць у ваенным Менску на людных месцах.
Ён проста-ткі затакаваў паненку і, узяўшы ў абдоймы, пачаў цалаваць. Тая тарганулася колькі разоў, выяўляючы прыліковы супраціў, але неўзабаве хлапец адчуў, што ейныя вусны адказваюць гэткім жа жаданьнем і пяшчотаю. „Bravo, bravo, Soldat! “ — пацяшаўся патруль, што прайшоў паўзбок цалавальнікаў.
Працяг быў пэўным — выявілася, што любоў для нармальнае беларускае паненкі — гэта ўсё, без увагі на вайну ды іншыя завады, прыгоды, нагоды. Калімілосная дзея скончылася, Ганна аблілася сьлязьмі: „Міхасю, мой міленькі, у нас нямашака жаднае прышласьці. Мы згінем. Вернуцца саветы і ўчыняць тут тры, чатыры, а то нават і дзесяць новых 37-ых гадоў. І ўсе будуць маўчаць. Яны заўсёды маўчаць. Баранкі Божыя... Кахаем? Але сэнсу, родненькі? Колькі з таго сэнсу ? Трэба ўцякаць адгэтуль за тры моры, а то й яшчэ далей“. Хлопец ня мог суцішыць гэтыя раптоўныя сьлёзы каханае дзяўчыны, таму адно церабіў ейныя доўгія ядвабныя валасы, думаючы зусім па-і ншаму й пра іншае.
Паводле задумы Кудзеніка, у прызначанай апэрацыі галоўную ролю мусіў граць Міхась, а Лагуцёнак адно падстрахоўваць. З тае прычыны лютніста ведаў пра ўдзел у справе жаўнера, а жаўнер пра здольніцтва лютністы й не здагадваўся. Кожны мусіў адказваць адно за сваю валоку ў акцыі. Кудзенік рыхтаваў адыход. Сустрэўшыся на
Камароўцы зь Міхасём, ён раскрыў яму галоўныя драбнічкі будучага дывэрсійна-патрыятычнага спэктаклю: „Марат мусіць чакаць на сувязнога ў кавярні. Адрас на паперцы. Прачытаўшы, спалі. Заміж сувязнога ідзеш ты. Ён усё адно ня знае таго на твар. Аднак жа і ў нас пра Марата няшмат гушчы. Вонкавая прыкмета: у рукох тр ымацьме „ Volkischer Beoba chtef“. На пар оль: „Извините, у вас нет родственников на Шкловщине?“ — ён павінен адказаць: ,„Родственников нет, но знакомых хватает^. Страляеш. Не забудзь кантрольны ў мазгаўню. Бяжыш вонкі. Там цябе чакацьме наша машына. Усё будзе добра“. Лапіцкі й сам быў перакананы, што справа пакоціцца па аптымістычнай каляіне, нягледзячы на блізкую камісарскую кроў. Ён усьміхаўся, і змагару рабілася трохі ніякавата, хаця ён ніколі ня траціў упэўненасьці ў сваіх задумах, і ўпэўненасьць гэтая ніколі яшчэ не падводзіла. Яўмен працягнуў Міхасю пару сотняў райхсмарак на „бягучыя расходы“ ды, ціснучы руку, шапнуў: „З Богам!“ Апэрацыя пачалася.
Міхась, наколькі дазволілі магчымасьці, апрануўся згодна з апошнімі павевамі моды акупаванага Менску. Форма ў справе не пасавала, але й не было ніякае ахвоты ўбірацца
Часам тым у тлум кавярні ступіў Міхась Лапіцкі, гатовы на дакладнае й спакойнае выкананьне справы. Сярод прысутнае публікі, здавалася, ніхто не адпавядаў вонкавай прыкмеце. Сэрца Міхасёва здрыганулася й зазьнібела, калі ён прыкмеціў Ганну й Анатоля разам. Збоку іхны бязладны дыялёг выдаваў на даволі мілую размову дваіх вельмі блізкіх сяброў. Падышоўшы да іх, жаўнер ціха павітаўся, і позірк ягоны прабег па стале, дзе між бутэлькі, кілішка й талеркі зь недаедзеным лусьцікам палёжвала „ Volkischer Beobachtef“. Міхась прыклаў руку да вачэй, спрабуючы спраўдзіць, ці не насланьнё гэта, якое папсавала яму зрок. Але зрок быў у парадку. Засунуўшы руку ў кішэнь сваёй марынаркі, ён спытаў у Лагуцёнка:
— Ізьвініце, у вас нет родственікаў на Шклоўшчыне?
Агаломшаны нечаканым цыркам, лютніста ляпнуў першае, што яму лучыла ў голаў:
— Родственікаў нет, но знакомых хватаець.
— На, курва бальшавіцкая, — Лапіцкі выцяг рэвольвэр і стрэліў тры разы ў грудзі Анатоля, які ня здолеў вымавіць ні слова, а толькі да немагчымасьці вырачыў вочы, што марна пыталіся: „Чаму?“ Жаўнер не прыглядаўся да гэтага, а, пацэліўшы ў пераносьсе, стрэліў яшчэ адзін раз. Дзея доўжылася пяць-сем сэкундаў. Наведнікі кавярні страпянуліся. Дзеўкі заверашчалі. Ганна сядзела моўчкі зь іспалатнелым тварам і халодна-крышталёвымі вачыма дарагое швайцарскае лялькі. З-за суседняга стала падхапіўся жгучий брюнет і, адскачыўшы ўбок, засьвяціў гэткаю ж пістуляю. „Предатель, фашистский холуй“, — прашыпеў ён ды ціскануў на цынгель. Стрэл, аднак, ня грымнуў. Міхасю не ставала часу мазгаваць, ці там была асечка, ці ёлупень забыўся зьняць з засьцерагальніка. Ён бліскавічна разьвярнуўся ды абрынуў рэшту агню сваёй зброі ў неспакойнага бальшавіка, каторы мог зусім унікнуць сьмерці, каб не высунаўся так неабачліва. Брунэт гэпнуўся долу. Для праверачнага стрэлу не было патрона. Разьбірацца з рэвольвэрам Марата зноў жа не хапала часу. Лапіцкі дастаў з- пад марынаркі вялікі паляўнічы нож, схіліўся над ворагам і прафэсійна, бязь лішніх ваганьняў ды разважаньняў, разрэзаў таму гсрла. Здумлена-пераляканая публіка маўкліва лыпала вачыма, робячы мінімальную колькасьць удыханьняў, а выдыханьняў яшчэ меншую. Узяўшы пад руку Г анну, Міхась памкнуўся да выйсьця. На дварэ стаяў абяцаны чорны „Мэрсэдэс“, каторы хутка паімчаў іх прэч ад месца дзівотных і трагічных супадзеньняў ды падзеяў.
Апэрацыя была выкананая. Ня так, як меркаваў Яўмен Кудзенік. Але вораг усё-такі быў зьніштожаны. Сьмерць добрага сябра ўразіла змагара, але румзаць не выпадала.
Праўда, жонку Анатолеву ён падтрымаў добра. Міхась з Ганнаю неўзабаве пабраліся. Яна чакала дзіця. Але аднойчы ў траўні, калі маладыя былі ўдваіх дома, нехта кінуў у вакно гранату. Прывыклых да ўсяго менчукоў не зьдзівіў ні выбух, ні смурод гарэлага чалавечага мяса, што доўга лунаў у прасякнутым водарам квеценя паветры, ні нават расстрэл немцамі пятнаццацёх падлеткаў-сірот у адпомсту за забітага жаўнера СС. Чужыя беды ў генэральнай акрузе практычна нікога не краналі. І толькі Яўмен Кудзенік набліжаўся да раскрыцьця й ліквідацыі арганізатараў ды выканаўцаў нагвалт подлага ўчынку. Ставала сілаў і сумленьня.