Тамтэй (на белорусском языке)

де Мопассан Ги

7 жнiўня.
– Я спаў спакойна. ЁН выпiў ваду з графiна, але не турбаваў майго сну.

Звар'яцеў я цi не? Толькi што я гуляў уздоўж рэчкi, ярка свяцiла сонца. I мяне пачалi браць сумненнi наконт майго розуму - не тыя няясныя сумненнi, як раней, але сапраўдныя, сур'ёзныя. Я бачыў розных вар'ятаў. Ведаў i такiх, што заставалiся разумныя, разважлiвыя i нават прадбачлiвыя ва ўсiх выпадках акрамя аднаго. Яны маглi ясна, умела, з развагай гаварыць на любую тэму, але раптоўна iх розум, быццам натрапiўшы на рыфы вар'яцтва, разбiваўся, рассыпаўся на кавалкi i патанаў у тым страшным, раз'юшаным акiяне, поўным iмклiвых хваляў, туманаў i вятроў, iмя якому - шаленства.

I

я без сумненняў лiчыў бы сябе вар'ятам, каб не разумеў, не ведаў дакладна свайго стану, не вывучаў яго, не аналiзаваў яго пры поўнай памяцi. Значыць, усё гэта - толькi галюцынацыi зусiм здаровага ў разумовым плане чалавека. Мозг мой напэўна пашкоджаны нейкiм невядомым парушэннем - сучасныя фiзiёлагi спрабуюць вызначыць i вывучыць гэтыя з'явы. I з-за гэтага парушэння ў маiм розуме, у лагiчным парадку думак узнiкла глыбокая расколiна. Падобныя рэчы здараюцца падчас сну, калi перад намi паўстаюць самыя неверагодныя фантасмагорыi, i мы з iх нават не дзiвiмся, бо наш спраўджальны апарат, пачуццё кантролю, таксама спiць, а ўяўляльныя механiзмы прадаўжаюць працаваць. Хiба не можа быць, каб адна з непрыкметных клавiшаў клавiятуры майго мозга спаралiзавалася? Часам людзi з прычыны няшчасных выпадкаў трацяць памяць на iмёны, або на дзеясловы, або на лiчбы, цi на даты. Сёння ўжо даказана, што кожны вiд разумовай дзейнасцi злакалiзаваны на пэўным участку мозга. I таму няма нiякага дзiва, што мая здольнасць кантраляваць нерэальнасць некаторых галюцынацый на нейкi час прытупiлася.

Я думаў пра ўсё гэта, пакуль iшоў уздоўж берага. Сонца напаўняла ззяннем раку, упрыгожвала зямлю навокал, выклiкала ў маёй душы замiлаванасць жыццём, ластаўкамi, спрыт якiх радуе вока, травамi на беразе, шапаценне якiх - асалода вушам.

Але памалу мяне апаноўвала нейкая незразумелая няёмкасць. Здавалася, нейкая незямная сiла скоўвае, стрымлiвае мяне, не дае iсцi далей, клiча мяне назад. Я адчуваў пякучую патрэбу вярнуцца - такое самае пачуццё мае той, хто пакiнуў дома хворага, вельмi яму дарагога, i раптам адчувае пагоршанне яго стану.

Так я i вярнуўся дамоў насуперак сваёй волi. Я быў упэўнены, што тут мяне чакае якая-небудзь дрэнная навiна, лiст цi тэлеграма. Але нiчога не было, i я здзiвiўся i ўсхваляваўся больш, чым калi б зноў убачыў нейкую фантастычную галюцынацыю.

8 жнiўня.
– Учора быў страшны вечар. ЁН больш не з'яўляецца, але я адчуваю, што ён недзе побач, пiльнуе мяне, глядзiць на мяне, уваходзiць у мяне, авалодвае мною. Схаваны гэтак, ён яшчэ страшнейшы, чым тады, калi нагадвае пра сваю нябачную i заўсёдную прысутнасць звышнатуральнымi праявамi. Зрэшты, я заснуў.

9 жнiўня.
– Нiчога. Але мне страшна.

10 жнiўня.
– Нiчога. Што чакае мяне заўтра?

11 жнiўня.
– Зноў нiчога. Я не магу больш заставацца дома з гэтым страхам i гэтымi думкамi, што ўвайшлi ў маю душу. Я ад'язджаю.

12 жнiўня.
– Дзесятая гадзiна ўвечары. Увесь дзень я выбiраўся паехаць i не здолеў. Я хацеў выканаць гэты такi просты акт свабоды - выйсцi, сесцi ў экiпаж i паехаць у Руан - i не здолеў. Чаму?

13 жнiўня.
– Некаторыя хваробы дзейнiчаюць на чалавека такiм чынам, што ўся яго псiхiчная i фiзiчная энергiя вычэрпваецца, мышцы слабнуць, косцi робяцца мяккiя, як плоць, а плоць становiцца вадою. Са здзiўленнем i роспаччу я адчуваю ўсё гэта ў сабе. Я не маю больш нiякай сiлы, адвагi, я не валодаю сабою, не магу кiраваць сваёй воляй. Я больш не ўмею хацець - нехта хоча замест мяне, i я падпарадкоўваюся.

14 жнiўня.
– Мне канец! Нехта валодае

маёй душой i загадвае ёй! Нехта кiруе ўсiмi маiмi ўчынкамi, рухамi, думкамi. Я ўжо не належу сам сабе, я толькi пакорлiва i спалохана гляджу на ўсё тое, што раблю. Я хачу паехаць - i не магу. ЁН не хоча - i я ашалелы застаюся сядзець у фатэлi, ён прымушае мяне. Я хачу аднаго - устаць, прыўзняцца, каб толькi ўпэўнiцца ў сабе. Але я не магу! Мяне нiбы прыкулi да фатэля, а яго - прыклеiлi да падлогi так, што нiякая сiла нас не адарве.

Пасля раптам я павiнен, ПАВIНЕН iсцi ў дальнi куток саду, збiраць трускаўкi i есцi iх. I я iду. Збiраю трускаўкi i ем iх! О, Божа! Божа мой! Цi ёсць Бог? Калi ёсць - хай вызвалiць мяне! Хай ратуе мяне! Даруе мне! Злiтуецца! Выратуе! О! Якiя пакуты! Якi жах!

15 жнiўня.
– Пэўна, у такiм самым стане была мая кузiна, калi яна прыйшла да мяне пазычыць пяць тысяч франкаў. У яе ўвайшла чужая воля, нiбы другая душа, паразiтычная i ўладарная. Цi, можа, ужо настае канец свету?

Але якi ж ён, гэты нябачны, непазнавальны бадзяка з пароды звышнатуральных, што мною кiруе?

Значыць, нябачнiкi iснуюць! Тады чаму яны нiколi яшчэ, як створаны свет, нiкому не з'яўлялiся гэтак ясна, як мне? Я нiколi не чытаў нiчога, што нагадвала б тое, што адбылося ў маiм доме. О, каб я толькi мог яго пакiнуць, каб я мог пайсцi адсюль, уцячы i не вярнуцца. Я б уратаваўся, але я не магу.

16 жнiўня.
– Сёння я здолеў вырвацца ад яго на дзве гадзiны, як вязень, якi выпадкова заўважае, што дзверы ў яго камеры адчыненыя. Раптам я адчуў, што я вольны, а ЁН недзе далёка. Я загадаў хутка запрэгчы коней i паехаў у Руан. О, якое шчасце, калi можна некаму загадаць: "У Руан!" - i цябе паслухаюць!

Я заехаў у бiблiятэку i папрасiў, каб мне далi вялiкi трактат доктара Гэрмана Гэрэстаўса пра невядомых насельнiкаў старажытнага i сучаснага свету.

Пасля, калi я садзiўся ў экiпаж, я хацеў сказаць: "На вакзал!", але замест гэтага крыкнуў, не сказаў, а крыкнуў так моцна, што ўсе, хто праходзiў мiма, азiрнулiся: "Дамоў!" - i ўпаў, знямеўшы ад страху, на сядзенне ў экiпажы. ЁН знайшоў мяне i зноў запанаваў нада мною.

17 жнiўня.
– Ах, якая ноч! Якая ноч! Мне здаецца, я магу парадавацца - я чытаў аж да першай гадзiны ночы! Гэрман Гэрэстаўс, доктар фiласофii i тэагонii, апiсаў гiсторыю i праявы дзейнасцi ўсiх нябачных iстот, якiя блукаюць наўкола наяве цi ў марах. Ён апiсвае iх паходжанне, iх уладаннi, iх магутнасць. Але нiводная з iх не падобная да таго, хто не дае мне жыць. Здаецца, у чалавека з таго часу, як ён навучыўся думаць, нарадзiлася прадчуванне i страх перад новай iстотай, дужэйшай за яго, якая станецца яго спадкаемцам на гэтым свеце. Адчуваючы наблiжэнне гэтае iстоты, але не могучы прадбачыць яе прыроды, чалавек стварыў пад уплывам страху таямнiчы свет фантастычных iстотаў, няясных зданяў, спароджаных жахам.

I вось, скончыўшы чытаць а першай гадзiне ўначы, я сеў каля адчыненага акна, каб асвяжыць твар i думкi пад цiхiм ветрыкам, што дзьмуў з начной цемры.

Было цёпла i цiха! Як бы я радаваўся гэткай ночы ў ранейшыя часы!

Месяца не было. У глыбiнi чорнага неба дрыготка зiхацелi зоркi. Хто на iх жыве? Якiя там краявiды, жывыя iстоты, жывёлы, раслiны? Цi ведаюць жыхары тых далёкiх сусветаў больш за нас? Цi могуць яны тое, што мы не можам? Цi бачаць яны нешта такое, пра што мы не ведаем? Можа, калi-небудзь хтосьцi з iх праляцiць праз космас, высадзiцца на нашай Зямлi i заваюе яе, як некалi нарманы пераплылi праз мора i заняволiлi слабейшыя за iх народы.