Водяная (Рассказ деревенского мальчика)

Тукай Габдулла Мухамедгарифович

й эче тулган иде кичке ава, хуш ис белн.

Юрган астында йокыга китми ятам мин аман;

Шык

та шык! — кемдер трзг чиерт берзаман.

Мин ятам рхт кен, тормыйм да кузгалмыйм ле.

Бу тавышка сискнеп, торган йокысыннан ни:

— Ни кирк? Кем бу? Кара тнд вакытсыз кем йри?

Нрс бар со тнл берлн, и пычагым кергери!

— Су анасы мин, китер, кайда минем алтын тарак?

Бир! бая кндез алып качты сине угълы, карак!

Тшкн айны шлсе, мин юрган

астыннан карыйм;

Калтырыйм, куркам:

«Ходай! — дим,— инде мин кайда барыйм?»

ич злексез шык та шык! безне трзне кага;

Ул коточкыч сачлреннн чишм тсле су ага.

нкем алтын таракны, тиз ген эзлп табып,

Атты да тышка, тизк куйды трзне ябып.

Су анасыннан котылгачтын, тынычлангач, ни

И орышты, и орышты, и орышты со мине!

Мин д шуннан бирле андый эшк кыймый башладым,

«Й иясе юк!» — дип, йберлрг тими башладым.

1908