Я не падману: вершы, песні, балады

Высоцкі Уладзімір

1975

Не хачу паміраць!

Калі я адпяю і адыграю, Дзе скончу і на чым — не адгадаць. Адно дакладна ведаю, што крайне Мне будзе не хацецца паміраць! Сяджу

на літым ланцугу пашаны І — зьвеньні славы мне не па зубах… Эй, хто там у прабой дубовай брамы Ўсё грукае: ба-бах, ба-бах, ба-бах?.. Маўчыць мой госьць, але стаіць, чакае, Яго ня страшаць спушчаныя псы. І вось над тынам раптам прыкмячаю Знаёмы бляск завостранай касы… Я ператру сярэбраны аброжак! І залаты ланцуг разьбіць змагу! Махну праз тын, гушчар — па бездарожжы Абдзёрты ў навальніцу прыбягу!

1973

Коні наравістыя

Побач зь ярам, па-над безданьню, ля самага ля краю Коней я сваіх нагайкаю сьцябаю, паганяю… Нешта мне паветра мала — вецер п'ю, туман глытаю! Чую з гіблым захапленьнем: прападаю! прападаю! Не сьпяшайце, мае коні! Хоць са сьвістам я Пугай б'ю. Ой, ня трэба ляцець! Але ж дасталіся мне коні наравістыя — І дажыць не пасьпеў, і дапець не пасьпець. Коней я напаю. І куплет дапяю, — Хоць імгненьне яшчэ на краі пастаю… Згіну я — мяне пушынкай ураган зьмяце з далоні, І галопам мяне ў санях павязуць па сьнезе ўранку. Вы на крок ды нетаропкі перайдзіце, мае коні! Хоць крыху падоўжце шлях мой да апошняга прыстанку… Памарудзьце, коні шпаркія, агністыя! Хай бізун будзе марна трымцець! Але

ж вось трапілі мне коні наравістыя — І дажыць не пасьпеў, і дапець не пасьпець. Коней я напаю. І куплет дапяю, — Хоць імгненьне яшчэ на краі пастаю… Я пасьпеў: да Бога ў госьці не спазьняюцца ніколі. Што ж анёлы там пяюць такімі злымі галасамі?! Ці званочак так заліў сваім рыданьнем навакольле, Ці то коням я крычу, каб не цяглі так хутка сані?! Не сьпяшайце мае коні — ветры шквальныя! Я малю вас наўскач не ляцець! Ды толькі ж коні ў мяне неўтамавальныя… Раз дажыць не пасьпеў, дык хаця б вось — дапець! Коней я напаю і куплет дапяю, — Хоць імгненьне яшчэ на краі пастаю…

1972

Я вярнуся

Караблі пастаяць — і кладуцца на курс, Але вернуцца зноў скрозь усе непагоды. Не міне і паўгода, — вярнуся ў свой кут, Каб затым зноў пайсьці, Каб затым зноў пайсьці на паўгода. Што ж, вяртаюцца ўсе, — толькі лепшых сяброў, Толькі самых каханых, згубіўшы, ня вернеш. Так, вяртаюцца ўсе, самых блізкіх апроч… Лёсу веры няма, Лёсу веры няма, ды й сабе хіба верыш. Але ж хочацца верыць, што гэта ня так, Што паліць караблі хутка скончыцца мода. Я, вядома ж, вярнуся ў сяброўскіх гуртах. Я, вядома ж, сьпяю, Я, вядома ж, сьпяю, — пачакайце з паўгода. Я вярнуся пры марах, вярнуся ў сябрах, Я, вядома ж, сьпяю, Я, вядома ж, сьпяю, — пачакайце з паўгода.

1967