За волю
Шрифт:
26
Прыехалi ў рэсорт Пайн Рыдж пасьля паўдня. Парыла, заносiлася на буру. Алесь шкадаваў, што ня ўставiў у свой Олдсмабiл ахаладжальнiка. Як толькi паставiлi аўтамашыну, Алесь запрасiў Веру ў рэстаран.
– Глянь, гэта-ж цудоўнае месца!
– усклiкнула захопленая дзяўчына.
– I чым тут людзi займаюцца?
– Яны зарабляюць на жыцьцё растратай сваiх грошай, - адказаў дзяцюк.
– Гэта надзвычайны занятак, толькi грошы трэба мець.
У рэстаране было няшмат людзей. Алесь разгледзеўся, прывiтаўся са знаёмымi.
– Замовiш мне вялiкую мiсу марожанага, а я пайду асьвяжыцца, - устала Вера.
Алесь выцер сабе спацелы дагэтуль лоб. Разглядаўся, цi няма дзе навокал Шпака. Як прыемна тут, дзе паветра штучна ахалоджвалася, пасьля парнасьцi, якая гаспадарыла на дварэ!
– Гало, Мэры!
– прывiтаў Алесь таўставатую i нiштаватую з выгляду дзеўку, каторая працавала тут i кэльнэркай i кухаркай.
– Як-жа тваё цэннае здаровейка?
– Гляньце, хто гэта зьявiўся, big boy, - усьмiхнулася, рэклямуючы прыгожыя зубы, дзяўчына.
– I каму-ж мы маем быць удзячныя за тваю вiзыту?
– Што за пытаньне, Мэры? Табе, а не каму iншаму. Ты-ж ведаеш, што я цябе люблю ды жыць безь цябе не магу. А ты ўсё прыгажэеш усiм на зайздрасьць!
– жартаваў Алесь.
– Ну, ну, ты хiба-ж ня будзеш жартаваць зь мяне, любоўнiк мой?
– Ды не, мая ты darling. А дзе-ж мой пiсьменьнiк?
– Павiнен быць тут дзесьцi. Чакаў цябе.
– Вось i слава Богу. А цяпер, Мэры, я-ж ведаю, што маеш ты вялiкае i сваiх клiентаў кахаючае сэрца. Дык можа прынясла-б ты нам дзьве вялiкiя порцыi ванiлi-марожанага ды iз сакавiтым клубнiком наверсе?
– Right away, coming up.
Мэры нахiнулася й цiха спыталася ў Алеся:
– Можа скажаш мне, што гэта за цацу ты з сабой сюды прывёў?
– Прашу цябе, Мэры, будзь памяркоўнай. Адкрыю табе таямнiцу, толькi ня будзь зайздроснай. Ты-ж ведаеш маю поўную адданасьць табе. Абяцаеш, дарлiнг?
– Кажы.
– Яна, гэтая цаца, поўнасьцю мая, - падмiргнуў дзяўчыне Алесь.
– Вось як! Маеш добры густ, мiлы мой!
– Асьвяжылася?
– спытаўся Алесь у Веры, калi яна вярнулася.
– Так. А цi ты казаў мне, што тут недзе збоку ёсьць дзе пакупацца?
– Так, ёсьць недалёка адсюль прыгожае азярцо напоўненае чысьцюсенькай i мокрай вадзiчкай.
– Брава! Я ўжо хацела-б быць у кампанii тых рыбак, што ў тым азярцы плаваюць.
– Пацярпi, дзеўка. Скора пазнаёмлю цябе з тымi рыбкамi. Перш спажывём марожанае, каторае вунь ужо наблiжаецца да нашага стала.
Мэры паставiла на стале дзьве плястыковыя мiсы, напоўненыя марожаным зь ягадамi. У гэны час зьявiўся Антон Шпак. Убачыўшы пiсьменьнiка, Алесь заказаў марожанае i для яго.
Апрануты ў кашулю ў клетачкi, шэрыя порткi, iз загарэлым тварам, на якiм расплылася шырокая i прыязная ўсьмешка, Шпак падыйшоў да стала.
– Алесь, як я цешуся, пабачыўшы цябе тут!
– падаў Алесю руку й пазiраў на Веру.
– Прыемнасьць мая, - сказаў
– А цяпер прашу быць знаёмым зь Верай Мак. Вера, маеш гонар пазнаёмiцца зь пiсьменьнiкам Шпакам.
– Мне Алесь успамiнаў некалi пра сваю прыгажуню, але не казаў што яна аж такая цудоўная з выгляду, - гаварыў Шпак i ўважна аглядаў дзяўчыну. Прыемна...
– Прыемнасьць мая, - зарумянiўшыся ў твары, сказала Вера.
– Я чула шмат пра вас ды й некаторыя вашыя кнiгi чытала.
– Так?
– зьдзiвiўся пiсьменьнiк.
– Але-ж вы налягайце на марожанае, не марудзьце. Алесь, а чаму-ж ты мне не сказаў, што такую прыгажуню ты недзе ўпаляваў?
– пабацькоўску спытаўся ён у дзяцюка.
– Але-ж вы ў мяне ня спыталiся, - усьмiхнуўся Алесь i падмiргнуў Веры, каторая прыглядалася Шпаку. I здавалася Алесю, што дзяўчына запраўды спадабалася яму.
– Калi, прабачце мне, як доўга вы ўжо забаўляецеся разам?
– А ўжо месяцы тры, мусiць, - адказаў Алесь.
– А вы як доўга ў Канадзе, спадарычня Мак?
– Я тут нарадзiлася ў адным гарадку на поўначы.
– Вы што? Але-ж запраўды, чаму мне гэта ў галаву ня прыйшло? Прабачце старому дурню. Слухаючы вашу гаворку, я ня думаў...
– Але вось што асаблiва цiкавае, спадар Шпак, - пачаў задаволеным голасам Алесь.
– Калi мы пазнаёмiлiся, без майго ведама яна ўзялася вучыцца беларускую мову. Аднаго дня, калi яна адчынiла свой роцiк, я быў, сьцiпла гаворачы, даволi зьдзiўлены. Працуе ў мяне ў Трыфты Тонi, гаварылi мы мiж сабою да таго часу паангельску, а тут... гэткая неспадзеўка... Ад таго часу я пазнаёмiў яе крыху зь беларускай лiтаратурай, з вашай уключна.
– Аж гэтак?
– зьдзiвiўся Шпак. Ён наважыўся распытацца ў Алеся пра дзяўчыну пазьней.
– Я люблю бэлетрыстыку, - сказала Вера.
– Я чытала рускую, а тады, як Алесь прыйшоў, дык я падвучылася пабеларуску. Я сталася сiратой, як была малая. Ад бацькоў я чула беларускую мову, але замала ведала яе...
Вера змоўкла. Цi не замнога ўжо сказала? Стары воўк Шпак можа што-небудзь западозрыць. Дзе гэта калi было, каб народжаная ў Канадзе дзяўчына ды сама па сабе (так яны мяркуюць) навучылася беларускай мовы?
Iшла гутарка пра штодзёншчыну. Шпак распытваўся Алеся пра ягоныя бiзнэсавыя справы.
– Мне трэба йсьцi назад да сваёй працы. Дзякую за марожанае, - устаў Шпак з-за стала.
Алесь зь Верай паехалi над возера. Купалiся, вылежвалiся на беразе. Вечарам Алесь угашчаў дзяўчыну й Шпака ў рэстаране, а пасьля ўсе пайшлi ў катэдж. На абцягнутай шчыльнай сеткай, - каб адгарадзiцца ад кусьлiвых чорных мушак i камароў, - вэраньдзе стаялi крэслы й стол. Алесь прынёс свой пераносны патэфэн ды наставiў кружэлкi з рознымi беларускiмi народнымi песьнямi, харавымi канцэртамi Шырмы зь Менску. Зьявiлася й брэнды ў таварыстве садовай вады, вэнджаных шпротак i iкры ды заквашаных пабеларуску гуркоў.