Белы Бiм Чорнае вуха (на белорусском языке)
Шрифт:
"Якi ж будзе ў яго лёс?
– падумаў Iван Iванавiч.
– Не трэба, не, не трэба,
Iван Iванавiч устаў, выпрастаўся i амаль што ўскрыкнуў:
– Не трэба!
Лес кароткiм рэхам паўтарыў некалькi разоў: "Не трэба... не трэба... не трэба..." I зацiх.
А была вясна. I кропелькi неба на зямлi. I было цiха-цiха.
Так цiха, быццам i няма нiдзе
Але ўсё-такi ў лесе нехта... стрэлiў! Тройчы стрэлiў!
Хто? Нашто? У каго?
Магчыма, нядобры чалавек паранiў таго прыгажуна дзятла i двума набоямi дабiваў яго... А магчыма, нехта з паляўнiчых закапаў сабаку, i было яму тры гады...
"Не, не спакойна ў гэтым блакiтным палацы з калонамi з жывых дубоў", - так падумаў Iван Iванавiч, стоячы з непакрытаю белаю галавою i гледзячы ў неба. I гэта было падобна да вясновае малiтвы.
Лес маўчаў.