Брама неўміручасці
Шрифт:
Генка. Мільярды?
Бабровіч. Так, мільярды.
Варакса. Тут нешта не так.
Бабровіч. Усё так, Аляксандр Паўлавіч. Можаце праверыць. Вазьміце дзевяць мільёнаў нашага насельніцтва і памножце на тры ў пятай ступені. Атрымаецца тое, што трэба.
Кудрыцкая. А чаму ў пятай?
Бабровіч. Таму, што ў стагоддзі пяць дваццацігоддзяў.
Варакса (падлічвае). Сапраўды — два мільярды сто восемдзесят
Адамейка. I нікуды не дзенешся.
Генка. Яшчэ, бадай што, можна дыхаць?
Бабровіч. А чым я вас карміць буду?
Генка. Сінтэтычнай мікракаўбасой.
Бабровіч. Два мільярды касцюмаў дзе я вам вазьму?
Генка. Клімат зменім, без штаноў абыдземся.
Бабровіч. Тут і трусоў не хопіць.
Адамейка. Здрэйфіў, таварыш начальнік.
Кудрыцкая. Эканоміка, відаць, не дарасла яшчэ да неўміручасці.
Бабровіч. Дык што, будзем далей размнажацца?
Генка. Па сіле магчымасці.
Варакса. Якая ўжо тут магчымасць — дзесяць тысяч душ на квадратны кіламетр.
Кудрыцкая. Дык што ж рабіць?
Генка. Таварышы, ёсць выхад!
Усе недаверліва глядзяць на яго.
Вернемся да канібалізму.
Абадоўскі. Гумар вісельніка.
Генка. Так мы зразу забіваем двух зайцоў: вырашаем праблему харчавання і рэгулюем рост насельніцтва.
Наташа. Якая ж гэта неўміручасць, калі цябе зжаруць?
Генка. Чаму мяне? Таго, хто смачнейшы.
Кудрыцкая. Вы — цынік, малады чалавек. Нават жартаваць так і то непрыстойна.
Генка. А што мне рабіць, калі такая сітуацыя?
Бабровіч. Можна ж іначай рэгуляваць рост насельніцтва.
Генка. Напрыклад?
Бабровіч. Ёсць розныя спосабы.
Адамейка. Стэрылізацыя?
Бабровіч. А хоць бы і так.
Генка. Ратуйся хто можа!
Адамейка. Дык, можа, з вас і пачнём, Павел Антонавіч?
Варакса. Барыс Пятровіч толькі што падарыў нам неўміручасць, а вы хочаце пазбавіць нас радасці жыцця.
Абадоўскі. I дзе гарантыя, што вы не стэрылізуеце пры гэтым бацьку патэнцыяльнага Эйнштэйна?
Дабрыян. Гэта немэтазгодна і па другой прычыне. Неўміручасць магчыма толькі тады, калі ўсе эндакрынныя залозы функцыяніруюць нармальна.
Генка. Як у яго. (Паказвае на пацука.)
Дабрыян. Зусім правільна.
Адамейка. Так што шануйце свае эндакрынныя залозы, Павел Антонавіч.
Бабровіч. Нарэшце, і раджаць
Кудрыцкая. Што там яшчэ з табой станецца за пяцьдзесят гадоў.
Адамейка, Можа, тэхналогія зменіцца. Фабрычным спосабам пачнуць людзей вырабляць. А тут ідзе гаворка пра такія саматужныя вырабы, як мы з вамі. Як ім забяспечыць вечнае жыццё?
Дабрыян. Ваша прапанова рызыкоўная, Павел Антонавіч. Неўміручасць — рэч вельмі далікатная. Грубае ўмяшанне ў фізіялагічныя працэсы арганізма можа сапсаваць усю справу.
Варакса. З вашай прапановай нельга згадзіцца і па маральных меркаваннях. Мы хочам жыць вечна і таму адмаўляемся даваць жыццё падобным да сябе. А можа, тыя, што не народзяцца па нашай віне, былі б у шмат разоў больш таленавітыя за нас.
Бабровіч. Ну што ж, вы — біёлагі, вы — сацыёлагі, вы і вырашайце гэта пытанне. Раджайце як хочаце, а мне адно ясна: на ўсіх неўміручасці не хопіць.
Адамейка. Каму ж хопіць, а каму не?
Дабрыян. Вырашаць гэта будзем не мы.
Адамейка. А хто?
Дабрыян. Відаць, нейкая высокая інстанцыя.
Адамейка. Словам, няхай жыве неўміручы пацук, а мы за ім у чарзе пастаім.
Варакса. Гэта цяжка ўявіць, таварышы, але хутка ракавая мяжа падзеліць нас усіх тут прысутных на неўміручых і звычайных смертных.
Адамейка. Вось жыў, працаваў і ні аб чым не думаў. А цяпер такое адчуванне, нібы мяне да кары смерцю прысудзілі.
Дабрыян (лагодна). Чаму ж іменна вас, Кузьма Захаравіч?
Адамейка. Бачыце, чалавек я ўжо немалады, залозамі асабліва пахваліцца не магу. А новых жа вы мне не ўставіце.
Дабрыян. На вялікі жаль, не ўстаўлю. Не маю такой магчымасці.
Адамейка (з сарказмам). Добра хоць, што мяне стэрылізаваць не трэба.
Кудрыцкая. Дазвольце мне крыху пафіласофстваваць, Барыс Пятровіч.
Дабрыян. Калі ласка, Клаўдзія Пятроўна. Момант самы зручны.
Кудрыцкая. Вось вы, Аляксандр Паўлавіч, гаварылі пра мараль. Правільна. Эгаізм — гэта агідная справа. Але што такое эгаізм? I што такое мараль наогул? Напэўна, пры неўміручасці мы будзем укладваць у гэта паняцце не зусім тое, што ўкладваем цяпер. У неўміручага грамадства будзе свая мараль, якая будзе адпавядаць яго інтарэсам. Цяпер мы з пашанай ставімся, скажам, да старасці. Але старасць жа ў нас не вечная. Мы шануем старога чалавека, маючы на ўвазе, што ён нас хутка пакіне. Але пасадзіць сабе на шыю на векі вечныя мільёны старых непрацаздольных людзей — наўрад ці гэта будзе ў інтарэсах грамадства. Таму людзі, якія знаходзяцца ў такім стане, мне здаецца, і прэтэндаваць не павінны на неўміручасць. I крыўдзіцца на свой лёс у іх няма падставы.