Брама неўміручасці
Шрифт:
Дабрыян. Для іх пацук — гэта шкодны грызун і разносчык заразы, убачыўшы якога, іх жонкі лезуць на крэслы і падымаюць віск.
Змітрук. Я — прафан у гэтай справе, але сёй-той лічыць, што пераносіць якасці пацука на чалавека неправамерна.
Дабрыян. Як вы добра ведаеце, Іван Кірылавіч, навуку робяць не сёй-той, а вучоныя, якія ведаюць, што можна пераносіць, а што не.
Змітрук. Ну, прабачце. Я проста хацеў папярэдзіць, з якога боку вас могуць шчупаць
Дабрыян. У нас ёсць наконт гэтага заключэнне кампетэнтных органаў.
Змітрук. Жадаю паспяхова ўкараніць вашу неўміручасць у наша пакуль што смяротнае цела. (Развітваецца і выходзіць. За ім выходзяць іншыя.)
Дабрыян (да гледачоў). Вось так, дарагія таварышы. Не можам мы ўсім забяспечыць неўміручасць. Зямля не вытрымае. Ды не ўсе і заслужылі неўміручасць. Прыйдзецца вам самім вырашаць, хто яе заслужыў.
Карціна другая
Кватэра Дабрыяна. Раніца. Настойліва звоніць тэлефон.
Уваходзіць Марына Сяргееўна і бярэ трубку.
Марына Сяргееўна. Слухаю… Барыс Пятровіч яшчэ не прачнуўся… Не выспаўся… Яму ўсю ноч званілі… Так, наконт неўміручасці… Вы таксама?.. Пазваніце, калі ласка, пазней. Прашу прабачэння, таварыш генерал, я не магу яго будзіць… Гэта вы здорава прыдумалі… (Кладзе трубку.)
Дабрыян (выходзіць заспаны). Хто там?
Марына Сяргееўна. Генерал. Неўміручасці патрабуе.
Дабрыян. Які генерал?
Марына Сяргееўна. А хто яго ведае. Кажа, буду званіць, пакуль не даб‘юся.
Дабрыян. Цяжкі выпадак.
Марына Сяргееўна. Паспаў бы яшчэ. Сам зараз ногі выцягнеш праз гэту неўміручасць.
Дабрыян. Каму-небудзь яна спатрэбіцца і пасля мяне.
Марына Сяргееўна. Чаму не!
Тэлефонны званок.
Вось, калі ласка.
Дабрыян (бярэ трубку). Я слухаю… Так… Слухаю вас, таварыш генерал… Устаў… пры вашай дапамозе. Прашу гаварыць спакайней, а то я нічога не разбяру… Я неўміручасці не размяркоўваю… Я адкрыў закон, але не распараджаюся лёсам людзей… Ёсць для гэтага Камітэт па справах неўміручасці… Так… ён і будзе вырашаць, хто варты неўміручасці… Дапускаю, што вы — самы лепшы з генералаў, але не мне ў гэтым разбірацца… Магчыма, сустрэнемся… Генерал-маёр Дажывалаў?.. Буду помніць… У запасе?.. Ну, я рад, што ў нас у запасе ёсць такія баявыя генералы… Будзьце здаровы… (Кладзе
Марына Сяргееўна (падыходзіць да мужа, з замілаваннем кудлачыць яму валасы). Можа, задрэмлеш яшчэ?
Дабрыян (глядзіць на гадзіннік). Трэба ў інстытут ісці.
Марына Сяргееўна. Бора, няўжо гэта ўсё праўда?
Дабрыян. Што?
Марына Сяргееўна. Што мы будзем жыць вечна.
Дабрыян. Хто-небудзь будзе.
Марына Сяргееўна. Ну, мы ж з табой напэўна будзем.
Дабрыян маўчыць.
Падумаць страшна… Вечнасць… Гэта як бяскрайні акіян… Плывеш, плывеш, а канца няма… I ніколі, ніколі не будзе.
Дабрыян. Падобна.
Марына Сяргееўна. А што рабіць?
Дабрыян. Не разумею.
Марына Сяргееўна. Занятак нейкі трэба мець?
Дабрыян. Будзем жыць, дык і занятак будзе.
Марына Сяргееўна. Вечна абед табе гатаваць?
Дабрыян. Гатаваць будзе каму.
Марына Сяргееўна. Значыць, мне і гэтага не астанецца. А што чалавек без справы? Для вялікага жыцця і справу трэба вялікую, каб усяго захапіла.
Дабрыян. Гэта правільна.
Марына Сяргееўна. Давай падбіраць мне справу. Спецыяльнасць якую-небудзь.
Дабрыян. Выбірай, якая табе падабаецца.
Марына Сяргееўна. Часу шмат, любою можна авалодаць.
Дабрыян. I не адной.
Марына Сяргееўна. А што, калі надакучыць плысці?
Дабрыян. Куды?
Марына Сяргееўна. У вечнасць. Так абрыдае, што не вытрымаць.
Дабрыян. Я не ведаю, ці можа так быць.
Марына Сяргееўна. Тады за борт, у бяздонне? У другую вечнасць?
Дабрыян. Гэта ўжо будзе антывечнасць.
Марына Сяргееўна. Але буду я мець на гэта права?
Дабрыян. Думаю, што будзеш. Але нашто такія змрочныя думкі? Давай пра што-небудзь іншае.
Марына Сяргееўна (у задуменні). Дзетак бы нам цяпер… Загінуў наш Валерык… Гэта колькі б яму ўжо было?
Дабрыян. Дваццаць чатыры.
Марына Сяргееўна. Кім бы ён мог быць, як ты думаеш?
Дабрыян. Па ўзросту мог бы быць ужо аспірантам.
Марына Сяргееўна. Можа, і ўнук быў бы ўжо.