Чалавек-невiдзiмка (на белорусском языке)
Шрифт:
– Будзьце разважнымi, - сказаў Невiдзiмка, моцна трымаючы Кемпа, нягледзячы на ўдары, што сыпалiся на яго.
– О чорт, не выводзьце мяне з цярплiвасцi! Ляжыце смiрна, боўдзiла вы гэтакi!
– раўкнуў Невiдзiмка ў самае вуха Кемпа.
Яшчэ з хвiлiну Кемп працягваў выкручвацца, потым зацiх.
– Калi вы крыкнеце, я разаб'ю вам галаву, - сказаў Невiдзiмка, вымаючы прасцiну з рота Кемпа.
– Я - Невiдзiмка. Гэта не выдумка i не фокус. Я сапраўды Невiдзiмка. I мне патрэбна ваша дапамога. Я не зраблю вам нiчога шкоднага, калi вы не
– Дайце мне падняцца, - сказаў Кемп.
– Я нiкуды не збягу. I дайце мне хвiлiну пасядзець спакойна.
Ён сеў на ложак i памацаў патылiцу.
– Я - Грыфiн, вучыўся ва ўнiверсiтэце разам з вамi. Я зрабiў сябе нябачным. Я - самы звычайны чалавек, якога вы ведалi, але толькi нябачны.
– Грыфiн?
– перапытаў Кемп.
– Так, Грыфiн, - адказаў Голас.
– Ва ўнiверсiтэце быў на курс маладзей за вас, амаль альбiнос, шэсць футаў ростам i плячысты, з бела-ружовым тварам i чырвонымi вачыма. Атрымаў узнагароду за работу па хiмii.
– Нiчога не разумею, - сказаў Кемп, - у галаве ў мяне зусiм памутнела. Пры чым тут Грыфiн?
– Грыфiн - гэта я.
Кемп задумаўся.
– Гэта жахлiва, - сказаў ён.
– Але якая чартаўшчына можа зрабiць чалавека нябачным?
– Нiякай чартаўшчыны. Гэта зусiм лагiчны i даволi нескладаны працэс...
– Гэта жахлiва!
– сказаў Кемп.
– Якiм чынам?..
– Жахлiва, сапраўды. Але я паранены, мне балюча, i я змарыўся. О госпадзi, Кемп, будзьце мужчынам! Аднясiцеся да гэтага спакойна. Дайце мне паесцi i напiцца, а пакуль я прысяду.
Кемп глядзеў на павязку, якая рухалася па пакоi; потым ён убачыў, як плеценае крэсла працягнулася па падлозе i спынiлася каля ложка. Яно затрашчала, i сядзенне апусцiлася на чвэрць цаля. Кемп працёр вочы i зноў памацаў патылiцу.
– Гэта цiкавей за ўсялякiя прывiды, - сказаў ён i недарэчна расмяяўся.
– Вось так лепш. Слава богу, вы становiцеся разважлiвымi.
– Альбо дурнею, - сказаў Кемп i зноў працёр вочы.
– Дайце мне вiскi: я ледзьве дыхаю.
– Гэтага я не сказаў бы. Дзе вы? Калi я ўстану, я не наткнуся на вас? Ага, вы тут. Добра. Вiскi... Калi ласка. Куды ж мне паднесцi яго вам?
Крэсла затрашчала, i Кемп адчуў, што шклянку бяруць у яго з рук. Ён выпусцiў яе не зусiм ахвотна, неўсвядомлена асцерагаючыся, што шклянка ўпадзе i разаб'ецца. Але шклянка спынiлася ў паветры, цалях у дваццацi над пярэднiм краем крэсла. Кемп глядзеў на шклянку ў страшэнным неўразуменнi...
– Гэта... ну, вядома, гэта - гiпноз... Вы, магчыма, унушылi мне, што вы нябачны.
– Лухта!
– сказаў Голас.
– Але ж гэта вар'яцтва!
– Выслухайце мяне.
– Толькi сёння ранiцай я прывёў бясспрэчныя доказы, - пачаў Кемп, - што нябачнасць...
– Плюньце на ўсе доказы, - перапынiў яго Голас.
– Я памiраю ад голаду, i для чалавека, зусiм распранутага,
– Ён адчувае голад!
– сказаў Кемп.
Шклянка вiскi перакулiлася.
– Так, - сказаў Невiдзiмка, са стукам адстаўляючы шклянку.
– Цi няма ў вас халата?
Кемп прамармытаў штосьцi незразумелае i, падышоўшы да адзежнай шафы, выняў адтуль цёмна-чырвоны халат.
– Падыдзе?
– спытаў ён.
Халат узялi ў яго з рук. З хвiлiну ён вiсеў нерухома ў паветры, потым дзiўна загайдаўся, выцягнуўся ва ўсю даўжыню i, зашпiлiўшыся, як трэба, апусцiўся ў крэсла.
– Добра б яшчэ кальсоны, шкарпэткi i туфлi, - адрывiста вымавiў Невiдзiмка.
– I паесцi.
– Калi ласка, усё, што жадаеце. Але са мной у жыццi не надаралася нiчога больш недарэчнага.
Кемп дастаў з камода ўсё, што прасiў Невiдзiмка, i спусцiўся ў кладоўку. Ён вярнуўся з халоднымi катлетамi i хлебам i, падсунуўшы невялiкi столiк, расставiў усё гэта перад госцем.
– Абыдуся i без нажа, - сказаў Невiдзiмка, i катлета павiсла ў паветры. Пачулася жаванне.
– Я заўсёды лiчыў за лепшае спачатку апрануцца, а потым ужо есцi, сказаў Невiдзiмка з поўным ротам, прагна глытаючы хлеб з катлетай.
– Дзiўны капрыз!
– Рука, здаецца, дзейнiчае?
– сказаў Кемп.
– Будзьце спакойныя, - сказаў Невiдзiмка.
– Але як усё-такi дзiўна...
– Менавiта так. Але самае дзiўнае тое, што я трапiў менавiта да вас, калi мне спатрэбiлася зрабiць перавязку. Гэта мая першая ўдача! Урэшце, я i так вырашыў пераначаваць у гэтым доме. Нiчога вам не дапаможа! Страшна няёмка, што кроў маю бачна, праўда? Цэлая лужына нацякла. Мусiць, яна становiцца бачнай, калi згусае. Мне давялося змянiць толькi жывую тканку, i я нябачны толькi пакуль жывы... Ужо тры гадзiны, як я тут.
– Але як вы гэта зрабiлi?
– пачаў Кемп раздражнёна.
– Чорт ведае што! Уся гэтая гiсторыя ад пачатку да канца - суцэльная бязглуздзiца.
– Дарэмна вы так думаеце, - сказаў Невiдзiмка.
– Усё гэта цалкам разумна.
Ён пацягнуўся i ўзяў бутэльку з вiскi. Кемп здзiўлена глядзеў на халат, якi паглынаў вiскi. Святло ад свечкi, праходзячы скрозь дзiрку на правым плячы халата, утварыла светлы трохвугольнiк пад левымi рэбрамi.
– Што гэта былi за стрэлы?
– спытаўся Кемп.
– Як пачалася стралянiна?
– Там быў адзiн дурань, мой выпадковы кампаньён, каб яго чорт узяў, якi хацеў украсцi мае грошы. I ўкраў-такi.
– Таксама невiдзiмка?
– Не.
– Ну, а што далей?
– Цi нельга мне яшчэ чаго-небудзь паесцi, га? Потым я ўсё раскажу па парадку. Я галодны, i рука балiць. А вы хочаце, каб я вам расказваў!
Кемп падняўся.
– Значыць, гэта не вы стралялi?
– спытаўся ён.
– Не, - адказаў госць.
– Страляў наўздагад нейкi iдыёт, якога я раней нiколi не бачыў. Яны ўсе перапалохалiся. Мяне ўсе палохаюцца. Каб iх чорт узяў! Ну вось што, Кемп: я есцi хачу.