Дзяўчына i бясхвостыя парсючкi (на белорусском языке)
Шрифт:
– Але... я не ведаю...
– Слухайце, Жуль...
Калi ён пазнаў яе праз шкло, то загаварыў з кiмсьцi, яна ж чула. Значыць, за
Яна ступiла тры крокi. Болей не трэба было. Падняла штору.
За ёю стаяў Марсэль. Ён глядзеў на яе так спалохана, што яна ледзь не зарагатала ад слёз, i толькi адно i сказала:
– Iдыёт!..
I вось яна ўжо i плакала i смяялася. Не асмельвалася дакрануцца да яго, бо быў вельмi бледны i грудзi былi шчыльна перавязаны - ён прыкметна раздаўся.
– Думаеш, хiтры?..
– Дарагая...
– Iдыёт...
– Слухай, дарагая... Клянуся табе...
– Але
– Ён не дасць...
– Хто?
– Жуль...
Доктар выйшаў, каб не замiнаць iм, на лесвiчную пляцоўку - там яму, мусiць, холадна было ў адной кашулi.
– Клянiся, што...
– пачала яна.
– Не трэба... я i так...
– Чаму раптам?
– Сама разумееш...
– Прызнайся, што было страшна...
Ён адвярнуўся ад выбеленай сцяны.
– Было...
– Прасi ў мяне прабачэння...
– Даруй...
– Скажы, што нiколi больш не будзеш гэтага рабiць i што я буду хадзiць з табою на ўсе матчы па боксе...
– Згодзен...
– А калi я яшчэ раз знайду ў тваёй кiшэнi бясхвостага парсючка...
I толькi тады яны загаварылi сур'ёзна.