Готская Испания
Шрифт:
115 LVis., IV, 2, 14. Ср. CEur., 322.
116 LVis., IX, 2, 1; IX, 2, 4; IX, 2, 5. Cp. LVis., II, 1, 16 Recces.
117 LRVis., CTh., I, 6, 2 I: ludex... sciturus, non se in secretis domus aut in quibuscunque angulis finitivam sententiam prolaturum, sed apertis domus suae ianuis intromissisque turbis, ut neminem lateat, quicquid secundum vel veritatis ordinem fuerit iudicatum.
118 LVis., II, 2, 3. По мнению К. Санчес-Альборноса, в этом законе речь идет о столкновении в суде двух родственных групп (С. Sanchez-Albornoz у Menduina. Ruina
119 LVis., II, 2, 2 Ch.: Audientia non tumultu aut clamore turbetur, sed in parte positis, qui causam non habent, illi soli in iudicio ingrediantur, quos constat interesse debere.
120 LVis., II, 1, 23: Iudex, ut bene causam agnoscat, primum testes interroget, deinde inscripturas requirat, ut veritas possit certius inveniri, ne ad sacramentum facile veniatur.
121 LVis., VII, 2, 1; II, 1, 23; V. 5, 1; V, 5, 2; V, 5, 7; IX, 1, 4; IX, 1, 8; IX, 1, 14; VIII, 4, 14; X, 1, 14. С конца VII в. целесообразность вопроса о применении клятвы решалась судьей. LVis., II, 1, 23 (ред. Эрвиг.): In quibus tamen causis et a quo iuramentum detur pro sola investigatione iustitie, in iudicis potestate consistat.
122 LVis., VI, 1, 8.
123 Вергельд выплачивал владелец быка, ставшего виновником смерти свободного человека (LVis., VIII, 4, 6); судья, который подверг пытке неповинного свободного, закончившейся его гибелью (LVis., VI, 1, 2 Сh.); люди, участвовавшие в сговоре об убийстве, но не являвшиеся исполнителями этого преступления (LVis., VI, 5, 12 Ch.).
124 LRVis., PS, IV, 5, 3.
125 LVis., II, 1, 14 Recces.: Ut terminate causa nullatenus revolvantur, relique ad libri huius seriem terminentur, adiciendi leges principibus libertate manente.
126 См. А. Р. Корсунский. Образование раннефеодального государства в Западной Европе. Изд-во МГУ, 1963, стр. 175-176.
127 LVis., II, 1, 2: Quod tam regia potestas quam populorum universitas legum reverentie sit subiecta. Cp. Isid. Sententiarum lib. III. 51, 1, 2: Iustum est principem legibus obtemperare suis...; Cp. LRVis., CTh., I, 2, 1 I: Quaecunque contra leges a principibus fuerint obtenta non valeant.
128 F. Dahn. Op. cit., Bd. VI, S. 503, Anm. 4.
129 LVis., II, 1, 33 Recces.: Quicumque ingenuorum regiam iussionem contemnere invenitur, si nobilior persona est, tres libras auri fisco persolvat; si autem talis sit, qui non habeat unde hanc rei summam adinpleat... С hictus flagellorum accipiat.
130 Ф. Дан преувеличивал власть короля, когда утверждал, будто ему принадлежало неограниченное право наказывать преступников. Согласно законам VII в., король мог по своему усмотрению карать лишь изменников; лиц, уклонившихся от похода; тех, кто обрезал монеты; людей, отказавшихся от присяги королю; отравителей (LVis., II, 1, 8 Ch.; IX, 2, 8 W.; IX, 2, 9 Erv.; VII, 6, 2 Recces.; II, 1, 7 Egica; VI, 2, 4 Ch.
131 LVis., II, 2, 1; III, 3, 11 Ch.; III, 5, 1; III, 6, 2. Cp. Fredegаг. IV, 82.
132 F. Dahn. Op. cit, SS. 506-507;
133 Епископов должны были избирать клир и горожане, результаты выборов утверждались епископами соседних диоцезов (Conc. Tolet. IV, can. 19).
134 Conc. Barcin., с. 3; S. Sisebutus. Epist. Wisig., 6, 32, 80; Braul. Epist, No. 31-32. Епископы в письмах к королю именуют себя servuli vestri (Braul. Epist. IV, 37).
136 XII Толедский собор констатировал, что епископские кафедры часто остаются вакантными из-за того, что король не сразу узнает о смерти епископа. Conc. Tolet. XII, can. 6. Архиепископ Эмериты Стефан жаловался, что король Вамба заставил его превратить одно из аббатств диоцеза в епископство (Conc. Tolet. XII, can. 4.)
136 I. Оr1аndis. Op. cit., pp. 90, 94.
137 LRVis., PS, V, 3, 1; CTh, IX, 3, 2; LVis., II, 1, 6; II, 1, 7. Ср. Isid. Etymol., V, 26, 25.
138 LVis., II, 1, 2 Recces.; IX, 1, 21 Egica (subditi); LVis., II, 1, 6 (subjecti).
139 LVis., IX, 2, 8 W.: ...in cunctis provinciis que ad ditionem nostri regiminis pertinent...
140 Isid. Etymol., IX, 3, 23: Monarchae sunt qui singularem possident principatum, qualis fuit Alexander apud Graecos et lulius apud Romanos. Cp. Isid. Hist. Goth., 62 (о Свинтиле): ...totius Spaniae intra oceani fretum monarchiam regni primus idem potitus, quod nulli retro principum est conlatum.
141 R. Gibert. El reino visigodo у el particularismo espanol. "I Goti in Occidente", pp. 573-575.
142 Iohan. Biclar., а. 579, Greg. Turon. Hist. Franc., V, 38: Leuvichildus autem dedit eis (т. е. Герменгильду и его жене.
– А. К.) unam de civitatibus in qua resedentes regnarent.
143 LVis., II, 1, 6 Recces.; Conc. Tolet. VIII: Decretum iudicii universalis editum in nomine principis.
144 LVis., IX, 1, 21 Erv.
145 MGH, Legum sectio I, t. I, рр. 485-486.
146 LVis., II, 4, 4 Ch.: praepositi stabulariorum, gillonariorum, argentariorum, coquorum.
147 Conc. Tolet. VIII, tomus, MGH, Leges, t. I, p. 474. Ср. ibid., р. 485-486.
148 LVis., II, 1, 5 Recces.; XII, 2, 14 Sis.
149 С. Sanchez-Albornoz. El Aula Regia.., p. 24.
150 Conc. Tolet. VIII, can. 10: Abhinc ergo et deinceps ita erunt in regni gloriam perficiendi rectores, ut aut in urbe regia aut ubi princeps decesserit cum pontificum maiorumque palatii omnimodo eligantur adsensu, non forinsecus aut conspiratione paucorum, aut rusticarum plebium seditioso tumultu. Cp. LVis., II, 1, 6 R.