Графитовая фея
Шрифт:
Людз, якя ляжаць на падлозе, сцснулся ад страху на каленях стал выпазаць з пакоя. Вочы х вакавата блукал па постац Марыны.
– Куды гэта вы сё выползаете?
– спытала Марына страшным голасам.
– Вы будзеце мам апосталам!
– Як скажаш, царыца ты наша Корпус, - прамовла усюдысная Нмфа гарана, яна хутчэй за сх прыйшла сябе.
Натуральна, нхто Марыну Вртуальнай феяй не лчы, але ншым тытулам яе стал абсыпаць з ног да галавы. Цкавы факт, але людз яе слухался! Яна запатрабавала сабе спальню з белым чорным палосам. Яна захацела посуд,
На друг дзень Марына запатрабавала сабраць звяро, вымаляваць х шкуры колер графту або простага алока змясцць у белыя клетк. Усе адценн чорнага колеру ваходзл ва жытак у тых, хто лслва веры у новую святыню - Графтавых багню.
На трэц дзень Марыне надакучыла гуляць у фею. Ёй надакучыла ласнае цела, яна захацела быць ранейшай дзячынкай нават не феяй! Але Бог сышо у адпачынак не сказа, на кольк дзён ц стагоддзя ён сышо. Марыну стал разьдзраць новыя думк, яна захацела кантролю над усм людзьм планеты, а не тольк над аднакласнкам! не больш не менш! Над усм!
як Бог усм людзьм круе? тут яна спомнла, што снуюць розныя веравызнання, значыць, ёй прыйдзецца не за см людзьм, сачыць, а тольк за правасланым. Яна здыхнула з палёгкай!
Усё жыццё камандавала тольк сабой, а тут трэба панаваць над усм! Не, яна прынцыпова не хацела быць феяй! Тры дн адпачы Бог - мог бы вярнуцца на працу! Стамлася Марына. Ох, стамлася!
Звяры ад нязвыклай афарбок стал злым. Над наваколлем стая зьвярыны ро. Брахал выфарбаваныя адзн колер сабак. Марына паглядзела на сябе зарала ва нсон зьвярам.
У пакой увайшла Нмфа гарана:
– Што загадаеце, Ваша Высокасць?
– Я фея! Я амаль багня!
– Прабач, Марына, але зямных пасадах няма звання 'багня', але ёсць цар, прынцэса, прэздэнт.
– Нмфа гарана, з Вам не паспрачаешся. Тады дайце мне савет, як сачыць за см чалавецтвам?
– А навошта гэта табе трэба? Сачэнне - праца вельм стомная. потым, на геаграфчнай карце Вртуальнае царства-дзяржава не праглядаецца. Разумею, што ты - багня або фея, я гэтага не спрымаю, але падпарадковаюся!
– Будзьце чалавекам, Нмфа гарана, вярнце мне ранейшае аблчча!
– Марына, отстриги пазногц, фарба валасы...
Нмфа гарана не паспела дагаварыць, як у пакой ляцела тры чалавек. Яны паваллся на падлогу працягнул Марыне дог экран, як несл.
– Гэта экран для назрання за чалавецтвам!
– прамов сярэдн з трох чалавек па мен Алег, як вё у школе рок кбернетык.
– Вось, усё, аказваецца, можна зрабць! А чаму панарамны экран?
– спытала велчна Марына.
– Гэты экран распрацаваны для назрання за цэлым рэгёнам. Вам прынясуць плоскую карту свету, на ёй будуць размешчаны ручк для перамяшчэння па карце, а адлюструе экран рэчаснасць, - адказа малады чалавек з удаванай подобострастностью.
У пакой несл карту з ручкам пераключэння сталявал экран.
– Гэта сё добра, - працягнула Марына, - але як я буду валодаць душам людзей?
– Марына, а панаваць
– яхдна спытала Нмфа гарана, стоячы старонцы ад перасовання людзей з тэхнкай назрання.
– Паглядзш на экран, досыць.
– Што значыць дастаткова?!
– прорычала Марына.
– А тое значыць, што Бог у адзночку працуе, а цябе цемра падначаленых выконваюць капрызе, - працягвала насталяць яе Нмфа гарана.
– Марына, я, як старэйшы сябар, хачу слова сказаць, - сказа прыгажун Алег.
– Алег, Вы мне слова на тыдзень вымолвите або на месяц?
– усмхнулася Марына самаздаволена.
– Ёсць спосаб сачыць за душам людзей. Вас гэта хвалюе? Душа - душ, друшляк, - нервова прамов Алег, загнаючы пальцы на руцэ.
– Карацей, Алег! Справа гавары!
– падвысла Марына голас.
– Карацей няма куды! Трэба зяць аптычнае валакно, зрабць з яго букет. З аднаго боку ты будзеш глядзець праз павелчальнае шкло на выхады валокна, а погляд твой пракрадзецца душы мноства людзей. За дзень ты цалкам прозондируешь цэлы рэгён, а слых сярод насельнцтва разыдзецца, што Вртуальная багня усё бачыць.
– Слухайце, а Вы мне падабаецеся! Прызначаю Вас свам першым апосталам.
– Засёды рады служыць багам, але вольны ад працы час, якога мяне няма, таму апосталам быць не магу.
– Протараторил! Так зрабце душ для душы з аптычных валокна прицепите яго да экрана!
– усклкнула Марына радасна расцягнулася крэсле ва се бак.
Алег паглядзе на Марыну, восседающую крэсле, яго вочы хтра блснул, ён сказа:
– Ваша Вялкасць, багня Вы наша! Ёсць адна далкатная просьба: трэба прыбраць усх дэтэктыва з усх кнг.
– Што х застанецца? Хто будзе весц барацьбу за справядлвасць? Хто будзе берагчы рэпутацыю закона?
– Я прашу прыбраць дэтэктыва з кнг, а не з жыцця!
– А як мы будзем выпраляць кнг, якя пайшл ншы свет псьменнка? Дзе мы атара возьмем, кал х няма на свеце?
– спытала Марына.
– Трэба сталяваць закон, па якому се геро кнг павнны быць жывыя да канца кнг.
– Гэта немагчыма! Хто Вас да мяне прапусц?
– Сам прайшо, - сказа Алег выйша праз сценку.
– чаго ён уцёк?
– звярнулася Марына да Нмфе Игоревне.
– Мог бы яшчэ пагаварыць са мной. У яго цкавая прапанова тычыцца душ. Дайце мне кнгу са стала, Вы асабста яе чытал? У ёй усе геро жывыя? Чаму на кнзе намаляваны бурштын? Ён што, за душы людзей адказвае або за х псхалагчны настрой?
– Марына, у кнзе гне любмы чалавек галонай геран.
– Вось гэта няправльна! Кал ён любмы чалавек, значыць, ён мужчына. А мужчыны - гэта Адам, а яны патрэбныя для стварэння роду. А ёсць магчымасць ажывць каханага чалавека сумнай геран?
– У яго трама, - гартаючы кнгу, прамовла Нмфа гарана.
– Як мужчына ён цэлы, а як мысляр - загну.
– Але кал мозг памёр, то чалавек лчыцца памерлым. Вы мне пра душу скажыце, дзе яго душа? У кнзе напсана, дзе яго душа? Мы выклчам па факсе яго душу адновм яго, як героя серыяла.