Калядная рапсодыя

Караткевіч Уладзімір Сямёнавіч

Брэнкнуў звон. Цягнік паволі рушыў у ноч.

Кінуць чамадан, каб усё, каб так ці інакш скочыць…

"Так… так… так…", —

адбівалі колы.

Ён прымерыўся.

"Не так… не так… не так…", — змяніў рытм цягнік.

Праплыло дзесяць агнёў… два… адзін… Потым цемра. І толькі дужа-дужа слабыя агні хутароў рэдка-рэдка міргаюць у снягах.

…Ён стаяў у тамбуры, прыціснуўшы лоб да ледзянога шкла, і даўкі яблык паступова таяў, таяў, таяў.

"Я ўсё ж страшэнна шкадую, вельмі кахаю яе".

Ён курыў, а ў вушах чамусьці стаялі радкі з нейкага польскага верша. Чые, ён забыў:

Отвужце,

отвужце окна в гломб кшычонцэго огроду, Топельцем в песнь поплынэн, кіпелён похлоненты Лець, укоханы доме, зэрвій сен з земі окрентем! О, жоно! О, пшыяцеле! Доправды: нема повроту.

Цягнік набіраў хаду, вырываючыся ў палі, у якіх рэдка-рэдка трапляліся агні і па якіх слаба гуляла дуйка. Пасля зноў пагружаўся ў лес, у нетры, і тады квадраты акон імкліва вырывалі з цемры заснежаныя яліны, каб разбудзіць іх на хвіліну, а пасля зноў пакінуць зімовым снам.

Чалавек стаяў, курыў і глядзеў у начныя снягі.