Карчоўнiк (на белорусском языке)
Шрифт:
Мела Наташка поспех i ў хлопцаў. Ад iх проста адбою не было, хадзiлi за ёй цугам. Але яна выбрала сабе таго, хто ёй найбольш падабаўся, - вясковага хлопца, свайго аднакурснiка Язэпа. Язэп быў родам з Палесся, недзе з тых мясцiн, што i Пятро. Бацькi ў яго былi звычайныя калгаснiкi. Ды i сам ён знешне нагадваў калгаснiка - быў сцiплы, сарамяжлiвы, нават гаварыць па-гарадскому добра не ўмеў i ўсё ж, як нi дзiўна, спадабаўся Наташцы. Не цярпела яна вышкаленасцi, ведала, за знешнiм лоскам часта хаваецца пустата. А ў Язэпа нешта было такое, чаго нi ў кога не было. Да таго ж ён пiсаў вершы, быў па натуры паэт, рамантык...
I ў сваiм выбары, як хутка пераканалiся бацькi, Наташка не памылiлася. У Язэпа гэтак жа, як i ў Пятра Пятровiча, былi залатыя рукi. Ён хутка навучыўся вадзiць машыну, рамантаваць усё, што прыходзiла ў нягоднасць. Рослы, плячысты, з густым чорным чубам, ён рабiў уражанне на кожнага, з кiм сустракаўся,
– А Наташка разбiраецца ў людзях, - казаў, круцячы галавою, iншы раз жонцы Пятро Пятровiч.
– Ведала, каго выбiраць, за каго выходзiць замуж.
А калi Наташка зацяжарала, а потым i нарадзiла ўнучка, Славiка, - бацькi i зусiм былi на сёмым небе ад радасцi.
– Ну i малайцы ж, ну i малайцы ж!
– усклiкалi яны, хвалiлi i дачку i зяця.
Неяк сталася так, што чым далей жыў Пятро, чым рабiўся больш i больш вядомы, тым усё менш i менш бываў дома. Мала што праца адрывала, розныя сходы, пасяджэннi, дык забiралi нямала часу i грамадская работа, абавязкi, даручэннi, што так i сыпалiся адусюль. А паездкi? Iх было столькi, што хоць наймай каго, хоць разарвiся. То ў Маскву, то ў Ленiнград, то ў Кiеў трэба, то ў iншыя гарады. Запрашалi на сустрэчы, канферэнцыi, "круглыя сталы" i розныя замежныя навуковыя ўстановы. Першы раз, калi паехаў у Балгарыю, было нават цiкава. Хоць, здаецца, i не так далёка гэтая краiна ад Беларусi, i славяне там жывуць, аднак паглядзець было на што. I Шыпка, i старадаўнiя манастыры i цэрквы, ды i прырода была зусiм iншая - горы, укрытыя зелянiнаю, вялiзныя абсягi вiнаграднiкаў, сады... I людзi там надта ж дабрадушныя, ветлiвыя, ласкавыя, асаблiва калi даведвалiся, што госцi - з Савецкага Саюза. А ўжо калi аднойчы спусцiлiся ў "механу", дзе можна было i выпiць, i закусiць, i паслухаць старадаўнюю музыку, - i зусiм быў развесялiўся Пятро...
За Балгарыяй была Амерыка. Адзiн пералёт i то заняў амаль паўсутак. Прызямлiлiся ў Ню-Ёрку, у аэрапорце Кенэдзi. Сустрэлi яго i яшчэ двух вучоных, што разам з iм прыляцелi з Савецкага Саюза, амерыканскiя калегi. I некалькi дзён быў Пятро быццам сам не свой - усё тут было iнакшае, не такое, як на радзiме. Уражвалi архiтэктура, дарогi, дысплеi, наогул дасягненнi навукi i тэхнiкi. Уражвала i багацце - чаго толькi не прадавалася ў крамах! I ўсё ў адмысловай прывабнай упакоўцы, на любы густ i за любыя грошы! Праўда, як хутка пераканаўся Пятро, багацце такое ў крамах таму, вiдаць, i сабралася, што не кожны мог усё, што хоча, купiць. Многiя людзi ледзь-ледзь зводзяць канцы з канцамi. А ёсць i такiя - i iх шмат, што i зусiм галадаюць, - сноўдаюцца, як ценi, па парках, скверах. Гэта - бяздомнiкi... Дзiўна, але калi яны, савецкiя вучоныя, сустракаючыся са сваiмi амерыканскiмi калегамi, пыталi, як гэта такое можна, каб, маючы такiя багаццi, людзi галадалi, тыя махалi рукамi, ат, маўляў, кожны жыве паводле сваiх грошай i так, як хоча... Усiх, маўляў, не пашкадуеш, усiх не навучыш, як жыць. Няхай кожны думае i дбае сам пра сябе...
За Амерыкай быў Парыж, потым Берлiн, Варшава... З кожнай замежнай камандзiроўкi Пятро, як правiла, прывозiў сувенiры. I так удала iх выбiраў, купляў, што ўсе, хто бываў з iм, здзiўлялiся. У спадарожнiкаў заўсёды грошай не хапала, а ў яго яны заставалiся, iншы раз мяняў на свае, каб не мець на мяжы нiякiх непрыемнасцей. Калi што-небудзь падабалася яму, хацелася купiць, заўсёды выйсце знаходзiлася - то, даведаўшыся, адкуль пакупнiк, збаўлялi цану, то знаходзiўся ганарар за працу, якую ў гэтай краiне выдалi цi збiралiся выдаваць. Сам сабе аж не верыў, як шанцуе яму нават у замежных камандзiроўках. Не паспееш падумаць, як тую цi iншую рэч знайсцi i купiць, а яна, як кажуць, ужо ў чамадане, дамоў едзе. Дарэчы, з пакупкамi прыкладна тое самае i дома, на радзiме, было. Як толькi нешта трэба, дык яно i з'яўлялася. То сам выпадкова купiць, то жонка дадому цi дачка, Наташка, прынясе. Таму ў кватэры Пятра Пятровiча ўсё было даведзена да ладу, падагнана па апошнiм, як кажуць, пiску моды. Па апошнiм пiску моды апраналiся i Наташка, i ён сам, i жонка, Лiна. Нават Язэп, зяць, i то з таго дня, як пачаў жыць у iх, апранаўся, бы дэндзi... Само сабой, вядома, была ў Пятра Пятровiча машына, свая, уласная, i службовая, была непадалёку ад горада драўляная двухпавярховая дача... Пры дачы былi гарод i сад, дзе чаго толькi нi расло! Справа ў тым, што Наташка выношвала ў галаве цэлую тэорыю, як чалавецтва з часам загубiць само сябе, забруджваючы, атручваючы паступова наваколле - паветра, ваду, яду... Таму на дачы iншых угнаенняў, акрамя арганiкi, не прымянялi. Каб дагледзець па-належнаму сад i гарод, давялося наняць жанчыну з суседняй з дачай вёскi i садоўнiка. Ды i сам Пятро, яго жонка Лiна, Наташка,
Пятру Пятровiчу, ды i ўсёй яго сям'i, зайздросцiлi. "Пад шчаслiвай зоркай ён няйнакш нарадзiўся", - казалi некаторыя. Былi i такiя, што розныя пiсьмы, ананiмкi на яго пiсалi, патрабавалi стварыць камiсiю, разабрацца, хто наогул ён такi, гэты Пятро Пятровiч. Камiсii стваралiся, правяралi ўсё, што можна праверыць. Аднак... Знайсцi такое, каб у нечым можна было западозрыць цi абвiнавацiць Пятра Пятровiча, нiхто нiчога не мог. Наадварот, чалавек жыў сумленна, паводле сваiх заробкаў, нiдзе нiчога не парушаў. Хоць да ўзнагароды чарговай яго прадстаўляй...
I прадстаўлялi. Праўда, не правяральшчыкi, а ўжо iншыя, хто таксама бываў у Пятра Пятровiча, ведаў яго. I слава Пятра Пятровiча расла ўсё больш i больш. Яго партрэты мiльгалi ў газетах i часопiсах з розных выпадкаў - то ён прэмii атрымлiваў, то яму прысвойвалiся чарговыя ганаровыя званнi, то друкавалiся яго iнтэрв'ю, артыкулы...
З выгляду Пятро Пятровiч таксама мала мяняўся - быў па-спартыўнаму падцягнуты, рухавы - зусiм малады. Рэдка хто мог не памылiцца, сказаць, колькi яму год. Звычайна давалi яму на дзесяць - пятнаццаць гадоў менш, чым было на самай справе. Пятро Пятровiч нiколi нi на што не хварэў. Нават калi бывалi эпiдэмii грыпу, то яны яго абмiналi, абыходзiлi. Здаралася, хварэў увесь iнстытут, уся акадэмiя, горад увесь, а Пятро Пятровiч - хоць бы што.
– Як гэта вам так удаецца?
– пыталi ў яго.
– А я... Часначок кожны дзень на ноч ем, жую...
– прызнаваўся ён.
Спрабавалi есцi, жаваць на ноч "часначок" iншыя. Аднак... Усё адно хварэлi.
– Значыцца, часначок у вас не той, - жартаваў, смяяўся Пятро Пятровiч, калi гаварылi яму, што парада яго не памагае, усё адно не абмiнае, хапае грып.
Жыццярадасны, вясёлы, па натуры аптымiст, Пятро Пятровiч любiў пасмяяцца, пажартаваць. Ды i чаму б не! Справы яго iшлi выдатна, усё, што яму хацелася, ён меў, нi ў чым не адчуваў патрэбы. Лад i парадак на працы, лад i парадак у сям'i. Адкрыццi, што зрабiў ён у матэматыцы, надалi яго iменi вядомасць i папулярнасць. Iх, гэтыя адкрыццi, заўважылi, ацанiлi. Што яшчэ трэба, чаго хацець? Ёсць здароўе, ёсць дзе жыць, ёсць хлеб i да хлеба. Жывi ды радуйся.
I Пятро Пятровiч жыў, радаваўся...
Неяк уночы Пятро Пятровiч прахапiўся ад страшнага, адчайдушнага крыку. Крычаў Славiк. I крычаў так, што аж валасы ўсталi дыбка ў Пятра Пятровiча.
Як ляжаў у пасцелi - у пiжаме, босы, - так i кiнуўся, пабег у пакой да Славiка.
Там, у пакоi, былi ўжо Наташка, Язэп, Лiна. Не запальваючы святла, усе стаялi ля дзiцячай пасцелi, чулi, як крычаў Славiк, i, разгубiўшыся, не ведалi, што рабiць.
– То ён у сне, мабыць, крычыць, - сказаў Пятро Пятровiч.
– Збудзiце яго!
Наташка схiлiлася над Славiкам, пачала яго тузаць, нешта ласкавае шаптаць, гаварыць - будзiць.
Славiк прачнуўся, расплюшчыў вочкi. I... здзiвiўся, убачыўшы ля сваёй пасцелi мацi, бацьку, бабу, дзеда...
– Што з табою, Славiк?
– лашчылася шчакою да яго шчакi мацi, Наташка.
Славiк цяжка дыхаў, калацiўся ад страху, нiяк не мог апамятацца.
– У цябе балiць што-небудзь?
– Не, - круцiў галавою Славiк.
– Прыснiлася што?
– Чорцiк...
– прашаптаў Славiк.
– Ён сябе Карчоўнiкам назваў... Сказаў, што па дзядулеву душу прыйшоў...