Кароткi шпацыр са станцыi (на белорусском языке)
Шрифт:
– Ты забылася.
– Няўжо? Я - забылася. Якое неверагоднае нахабства трэба мець, каб сказаць такое. Адно мне так i не ўдалося - забыць. Цi можаш ты сабе ўявiць, што кожную ранiцу, калi я адчыняю краму, вось амаль ужо трыццаць гадоў, бачу, як ты праходзiш мiма па дарозе на цягнiк. Ты нiколi не зайшоў,
– Я заўсёды ведаў, што ён тут. Памятаю, у вайну, на перадавой, цемра, хоць выкалi вока, а я ўсё думаю, як тут дома. Успамiнаю ўсе будынкi ў нашым раёне, усе крамы i заўсёды тваю краму.
– Я ўсё спадзявалася, што цябе заб'юць на вайне.
– Што?!
– Ты лiчыш, што ў гэта цяжка паверыць?
– Я лiчу, што ў гэта немагчыма паверыць. Да таго як пачалася вайна, прайшло добрых дзесяць гадоў, як мы пасварылiся. Адно - не размаўляць са мной, але так ненавiдзець, каб хацець маёй смерцi праз дзесяць гадоў! Я ж не зрабiў нiчога дрэннага, Лiдзiя.
– Мне ты зрабiў, Фрэнсiс. Ты ўсё роўна што забiў мяне. Паглядзi на мяне. Хто я? Мне хутка шэсцьдзесят, нiякiх перспектыў на дзяцей, а я люблю дзяцей. Кватэра над крамай, замест утульнага ўласнага дома.
– Усё гэта крыўдна i не цяжка зразумець, але так ненавiдзець, каб хацець маёй смерцi... Ведаеш, калi б я ведаў гэта тады, я мог бы зрабiць табе такую ласку.
– Ну, што ты, Фрэнсiс.
– Праўда. Калi я ад'язджаў на Цiхi акiян, я ўладкаваў усе справы, зрабiў завяшчанне на Роўз i дзяцей. Карацей кажучы, прывёў усё да парадку. Але я не мог вярнуць тое, што зрабiў табе. Мне здаецца, што вельмi рэдка здараецца так, каб чалавек рабiў памылку i нiчога не мог паправiць, абсалютна нiчога. Але я не думаў, што ты так моцна мяне ненавiдзела.
–
– I цяпер?
– Цяпер? У гэты момант? Не.
– Яна адвяла ўбок задуменны позiрк.
– Калi ты ўвайшоў, у цябе быў выгляд, як быццам зараз павалiшся тут i памрэш.
– Атрымалася б няёмка.
– Канечне. Але вось ты спытаўся ў мяне. Цi ненавiджу я цябе цяпер? I адказ - не.
– Чаму?
– Сам павiнен здагадацца, Фрэнсiс.
– Таму, што ў цябе не засталося нiякага пачуцця. Цi не так?
– Так.
– Я так мала быў падобны на жывога, што ты не магла мяне больш ненавiдзець?
– Праўда.
– Як я выглядаю цяпер?
– О, цяпер, мне здаецца, добра.
– Таму ты павiнна зноў мяне ненавiдзець.
Яна адмоўна пакiвала галавой.
– Не, зусiм не. Я нiколi больш не буду цябе ненавiдзець.
Яе твар раптам стаў ясны i прыгожы, вочы такiя ж блакiтныя, як надзеты на ёй швэдар, i светлыя, як нiтка жэмчугу на шыi.
– Лiдзiя, - сказаў ён.
– Што?
– А нiчога будзе, калi я яшчэ зайду калi-небудзь?
– Не.
– Нiколi?
– Нiколi, - сказала яна.
– Я сапраўды больш не хачу цябе бачыць, Фрэнсiс.
– Вось як, - сказаў ён.
– Ну, што ж - дзякуй за брэндзi.
– Ён падняўся, узяў капялюш i пальчаткi.
– Можа, выклiкаць таксi?
– спыталася яна.
– Не, дзякую, - сказаў ён.
Яна адчынiла i патрымала яму дзверы, i калi ён выйшаў, пачуў, як шчоўкнула спружына замка. Ён не паспеў дайсцi да Арлiнгтондрайв, як яна патушыла святло ў краме, i iсцi да Кардзiфроўд было вельмi цёмна. Цёмна i холадна, да таго ж дзьмуў моцны вецер.