Казкi (на белорусском языке)
Шрифт:
– Пайду пагляджу, а потым раскажу, чаму Дзiкi Сабака не вярнуўся. Кот, хочаш - пойдзем разам?
– Не, - адказаў Кот, - я, Кот, хаджу дзе хачу i гуляю сам сабою, iдзi адзiн.
Але на самай справе ён цiхенька пракраўся за Дзiкiм Канём, ступаючы цiха i мякка, i забраўся ў такую мясцiнку, адкуль было чуваць усё.
Пачула Жанчына конскi тупат, убачыла, як прабiраецца да яе Дзiкi Конь, як ён наступае на сваю доўгую грыву, i сказала са смехам:
– А вось i другi прыбег сюды. Ты, з Дзiкага Лесу Дзiкае Стварэнне, чаго табе трэба тут?
Дзiкi
– Ты, мой Вораг, Жонка майго Ворага, адказвай мне хутчэй, дзе Дзiкi Сабака?
Жанчына засмяялася, падняла з падлогi барановую лапатку, паглядзела на яе i сказала:
– Ты, з Дзiкага Лесу Дзiкае Стварэнне, не па Сабаку ты сюды прыйшоў, а па сена, па гэтую добрую траву!
Дзiкi Конь затупаў на месцы i, трасянуўшы грывай, сказаў:
– Гэта праўда. Дай мне сена!
Жанчына адказала:
– Ты, з Дзiкага Лесу Дзiкае Стварэнне, нагнi сваю дзiкую галаву i насi, што я надзену на цябе, - насi, не здымай нiколi, i тры разы ў дзень ты будзеш есцi гэтую дзiўную пахучую траву.
– Ах, - сказаў Кот, слухаючы iх гутарку, - гэтая Жанчына вельмi разумная, але, вядома, не разумнейшая за мяне.
I нагнуў Дзiкi Конь сваю дзiкую галаву, i Жанчына накiнула на яе толькi што сплеценую вуздэчку, i дыхнуў ён сваiм дзiкiм дыханнем проста на ногi Жанчыне i сказаў:
– О мая Гаспадыня, о Жонка майго Гаспадара, за пахучую гэтую траву я табе буду вечным рабом!
– Ах, - сказаў Кот, слухаючы iх гутарку, - якi ён дурань, гэты Конь!
I зноў ён кiнуўся ў Дзiкi Лес, дзiка памахваючы сваiм дзiкiм хвастом. Але пра ўсё, што чуў, нiкому не сказаў нi слова.
Калi Сабака i Мужчына вярнулiся з палявання, Мужчына сказаў:
– А што тут робiць Дзiкi Конь?
I Жанчына адказала:
– Не Дзiкi Конь ужо iмя яго, а Першы Слуга, бо з месца на месца ён будзе вазiць нас векi вечныя. Калi ты збярэшся на паляванне, смела сядай на яго.
На наступны дзень падышла да Пячоры Карова. Яна таксама была дзiкая i павiнна была высока задзiраць сваю дзiкую галаву, каб не зачапiцца за дзiкiя дрэвы дзiкiмi рагамi. Кот пракраўся ўслед за ёй i схаваўся гэтак жа сама, як i раней; i ўсё адбылося гэтак жа сама, як i раней; i Кот сказаў тое самае, што i раней; i калi Дзiкая Карова ў абмен за траву абяцала Жанчыне сваё малако, Кот кiнуўся ў Дзiкi Лес i дзiка замахаў сваiм дзiкiм хвастом, зноў-такi гэтак жа сама, як i раней. I пра ўсё, што чуў, нiкому не сказаў нi слова. А калi Сабака, Чалавек i Конь вярнулiся з палявання i Чалавек спытаўся гэтак жа сама, як i раней, што робiць тут Дзiкая Карова, Жанчына адказала гэтак жа, як i раней:
– Цяпер не Дзiкая Карова ёй iмя, а Носьбiтка Добрай Яды. Яна будзе даваць нам белы сырадой векi вечныя, i я згодна даглядаць яе, пакуль ты, ды наш Першы Друг, ды наш Першы Слуга будзеце ў лесе на паляваннi.
Дарэмна Кот прачакаў увесь дзень, каб хто-небудзь яшчэ з Дзiкiх Звяроў прыйшоў да Пячоры: болей нiхто не прыходзiў з Мокрага Дзiкага Лесу. Так што Кату паняволi прыйшлося блукаць аднаму. I вось убачыў ён Жанчыну, якая сядзела i даiла Карову.
I ўбачыў ён у Пячоры
– Ты, мой Вораг, Жонка майго Ворага, скажы мне: куды ты падзела Карову? Жанчына засмяялася i сказала:
– Ты, з Дзiкага Лесу Дзiкае Стварэнне, iдзi сабе ў Лес па-добраму! Мне болей не трэба нi слуг, нi прыяцеляў. Я ўжо запляла маю касу i схавала чароўную костку.
I адказаў Дзiкi Кот:
– Я не друг i не слуга. Я, Кот, хаджу, куды ўздумаю, гуляю сам сабою, i вось мне ўздумалася забрацца ў Пячору.
I спытала яго Жанчына:
– Чаму ў першы ж вечар ты не прыйшоў з Першым Другам?
Кот раззлаваўся i сказаў:
– Напэўна, Дзiкi Сабака ўжо нахлусiў табе пра мяне!
Жанчына адказала са смехам:
– Ты, Кот, ты гуляеш сам сабою i ходзiш, куды табе ўздумаецца. Ты сам кажаш, што ты не слуга i не друг. Iдзi ж адсюль сам сабою куды ўздумаецца!
Кот прыкiнуўся пакрыўджаным i сказаў:
– Няўжо мне iншы раз нельга прыйсцi да цябе ў госцi i пагрэцца каля гарачага агню? I няўжо ты нiколi не дасi мне паспытаць белага сырадою? Ты такая разумная, ты такая красуня, - не, хоць я i Кот, а ты не будзеш жорстка абыходзiцца са мною.
Жанчына сказала:
– Я ведаю, што я разумная, але што я красуня - не ведала. Давай заключым умову. Калi я хоць раз пахвалю цябе, смела заходзь у Пячору.
– А калi ты пахвалiш мяне два разы?
– спытаў Кот.
– Ну, гэтага не будзе, - сказала Жанчына.
– Але калi гэта здарыцца, уваходзь i сядай каля агню.
– А што, калi ты пахвалiш мяне тры разы?
– спытаў Кот.
– Ну, гэтага не будзе, - сказала Жанчына.
– Але, калi гэта здарыцца, прыходзь i атрымлiвай малако тры разы ў дзень да сканчэння веку!
Кот выгнуў спiну i сказаў:
– Ты, Заслона каля ўвахода ў Пячору, i ты, Агонь у глыбiнi Пячоры, i вы, Малочныя Гладышыкi, што стаiце каля агню, вас я бяру за сведак; запомнiце, што сказаў мой Вораг, Жонка майго Ворага!
I, павярнуўшыся, пайшоў у Дзiкi Лес, дзiка памахваючы дзiкiм хвастом.
Калi ў гэты вечар Сабака, Мужчына i Конь вярнулiся з палявання ў Пячору, Жанчына нi слова не сказала iм пра сваю ўмову з Катом, бо баялася, што iм гэта не спадабаецца.
Кот пайшоў далёка-далёка i так доўга хаваўся ў Дзiкiм Лесе, што Жанчына забыла i думаць пра яго. Толькi Лятучая Мыш, якая вiсела дагары нагамi каля ўвахода ў Пячору, ведала, дзе хаваецца Кот, i кожны вечар падлятала да таго месца i паведамляла Кату ўсе навiны.
Неяк увечары прылятае яна да Ката i кажа:
– А ў Пячоры - Дзiцянё! Яно зусiм, зусiм новенькае. Такое ружовае, тоўстае i маленькае. I яно вельмi падабаецца Жанчыне.
– Вельмi добра, - сказаў Кот.
– А што ж падабаецца Дзiцяняцi?
– Усё мяккае i гладкае, - адказала Лятучая Мыш.
– Як iсцi спаць, яно бярэ ў ручкi што-небудзь цёпленькае i засынае. Потым яму падабаецца, каб з iм гулялi. Вось i ўсё, што яму падабаецца.
– Вельмi добра, - сказаў Кот, - калi так, то мой час прыйшоў.