Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Антонаў Андрэй

Явар чырвоны убачыў бы першы сьнег, калі б ня вецер.

* * *

Трамвай празьвінеў — зноў цішыня навокал… Слухаю вецер.

* * *

Сьляды на пяску: птушак, людзей, сьлімакоў — хвалі змываюць.

* * *

Зноў сустрэў яе, з кошыкам жоўтых

сьліваў да бальніцы йшла.

* * *

Лесьвіца з дошак у драўлянай званіцы. Сьцёртыя сходы.

* * *

Нехта пакінуў вядро з вадой ля сьцяны. Рудая трава.

* * *

Гляджу вечарамі на камень і ракаўку, што з мора прывёз.

* * *

Павута ляціць. Праз срэбра нітак лёгкіх гляджу на неба.

* * *

Па лесьвіцы зьбег ліст у абдымках ветру, насустрач зіме.

* * *

Цёмна ў пакоі. Падае, падае сьнег на суседні дах.

* * *

Станцыя «Ліпа». Пахне скошанай травой нават сіні дым.

* * *

Чакаю маці. У маўклівым пад'езьдзе слухаю крокі.

* * *

Ліхтар згасае — ярчэе кола поўні на голым дрэве.

* * *

Жоўтыя зоры на чорнай вадзе ляжаць — з клёнаў упалі.

* * *

Чуйны дзьмухавец вартуе сон ветру у чыстым полі.

* * *

Гаўбец адчыніў — дождж стаіць у парозе, празрысты, як цень.

* * *

Як сумна гарыць зорка ў ранішнім небе — зорка Вэнэра.

* * *

Зноў засынаю і прачынаюся зноў ноччу халоднай.

* * *

Сьцяна. Колкі дрот. Варону вецер загнаў пад гэту сьцяну.

* * *

Радасны голас з вуліцы вецер прынёс — голас дзіцяці.

* * *

Толькі шэры дом ды белы сьнег халодны — бачу

за вакном.

* * *

Прыцемкі. Восень. Вогненнай вежай дрыжыць ліпа на ўзьлеску.

* * *

Стары, стары дом. Сьцёрся блакітны нумар, ведаю — сёмы.

* * *

Хвалі завеі сьлед падхапілі белы — сьлед на дарозе.

* * *

Галіну крануў — падае ліст барвовы на чорны асфальт.

* * *

Знойдзе на бруку хлопчык каштан вільготны і заўсьміхаецца.

* * *

Сьветлы золкі дзень. Кропляй іртуці дрыжыць сонца ў гардзіне.

* * *

Полымя-лісьцік з кноту галіны ляціць у восеньскі змрок.

* * *

Куды ляціце скрозь сьнягі і туманы, малыя птушкі?

* * *

Чыстая вада абмывае далоні, між пальцаў цячэ…

* * *

Начныя гукі: ці дождж, ці вецер, ці рып… І я між імі.

* * *

Суцешыць вецер голае дрэва зімой — сьнегам засыпле.

* * *

Доўга прымерваў руды, вялікі шынэль… Сябе не пазнаў.

* * *

На сьпіне ляжу з вачыма адкрытымі… Хутка раніца.

* * *

Белыя хмары над чорнымі дрэвамі стаяць, як горы.

* * *

Кусты чаромхі. Вецер цёплы наляцеў — белых кветак шэпт.

* * *

Старэнькі ровар, валізка з хлебам, кошык — стаяць ля слупа.

* * *

Вакно. Крыж рамы. Чутна, як муха гудзе. Стол. Посуд пусты.

Уладзімір Сіўчыкаў

* * *

Утульны дворык… Першыя кроплі дажджу — пахне асфальтам.

* * *