Левы рэйс
Шрифт:
Корзун не меў падстаў папракнуць у чым-небудзь мясцовых аператыўнікаў і Пратасеню — яны, на яго погляд, не дапусцілі пакуль ніводнай памылкі. Так што паўтараць іх працу патрэбы не было. Але газетчык зацікавіў яго як чалавек малазнаёмай і ў той жа час у нечым блізкай яму, супрацоўніку міліцыі, прафесіі. Захацелася разабрацца ў сутнасці карэспандэнцкай справы, паставіць сябе на Рамейкава месца, зразумець яго ўнутраны свет, кола абавязкаў. Думалася, тады лягчэй, можа, будзе ўстанаўліваць прычыну яго гібелі.
На мясакамбінат Корзуну пайсці не давялося. Пазваніў
— Давай, Аляксандр Антонавіч, да мяне! Машына ўжо выехала.
Корзун падумаў, што, напэўна, знайшлі шафёра, які збіў журналіста. Зрэшты, так яно і павінна быць. Бо, калі на Рамейкавым паліто выявілі аўтамабільную фарбу, пошукі адразу замкнуліся на абмежаванай колькасці машын.
Мужчына, які сядзеў ля пракуроравага стала, — гадоў трыццаці — трыццаці пяці, разгублены, з чырвоным ад нервовага напружання тварам, толькі пацвердзіў яго здагадку. Корзун кіўнуў Пратасеню і сеў побач з Шабунем. У кабінеце было ціха, і гэта чамусьці не спадабалася Корзуну. Ен запытальна зірнуў на пракурора.
Пратасеня пераклаў стосік чыстай паперы з правага боку стала на левы і толькі тады звярнуўся да мужчыны:
— Раскажыце, Кучаронак, яшчэ раз, як было, хай прадстаўнік абласнога ўпраўлення паслухае.
Мужчына каўтануў сліну і аселым голасам сказаў:
— Ён быў жывы…
— Да гэтага мы яшчэ падыдзем, — спыніў яго пракурор, — вы з самага пачатку.
— А што тут гаварыць, — мужчына безнадзейна махнуў рукой. — Пад снегам быў лёд, машыну занесла ўлева, ну і збіў чалавека. Пакуль спыніўся, падбег, ён ужо стаяў. Кажу, паедзем у бальніцу. А ён матляе галавой: «Не магу, шэф, мне яшчэ з адным тут пабачыцца трэба. А ты матай, матай адсюль, а то яшчэ адказваць будзеш, што наехаў». Мне б яго не паслухаць, я цяпер разумею. А тады ўзрадаваўся, сарваўся з месца і — у гараж. Толькі ўчора ўвечары даведаўся, што памёр нейкі журналіст.
— Чаму адразу не прыйшлі да нас? — не вытрымаў Корзун. — Як даведаліся.
— Дык жа таго цягнік збіў…
Корзун насцеражыўся: ці не гэты самы шафёр падкінуў забітага на пераезд? Ён хацеў быў задаць яшчэ пытанне, але Пратасеня ўзняў руку.
— Цягнік — цягніком, — сказаў ён. — Але на паліто забітага фарба, падобна, ад вашага грузавіка, Кучаронак.
Шафёр недаверліва паглядзеў на пракурора.
— Так, так, Кучаронак, — Пратасеня пасуровеў.— Апошняе слова скажа экспертыза, але ж і вы не адмаўляеце, што наехалі на невядомага чалавека. Вось бачыце. Пасядзіце пакуль у суседнім пакоі.
— Як ён да вас трапіў? — спытаў Корзун.
— Загадчык гаража прыслаў. Праўда, Кучаронак і сам перад ім не таіўся, калі ўмяціну на левым крыле заўважылі. Задаў ён нам загадку!
— Лічыце, не маніць?
— Паспрабуй цяпер правер, — Шабуня скрыпнуў крэслам.
— Медыцына сцвярджае, што Рамейка памёр не адразу, — сказаў Пратасеня, — так што ўсё можа быць…
— Трэба праверыць у медыкаў, ці мог у такім стане Рамейка дабрацца сам да пераезда, — Корзун у думках узважваў пачутае. Прызнанне Кучаронка ставіла ў яго версіі ўсё на месца. Справа аказалася даволі хрэстаматыйнай:
— Ну, гэта дэталі, Аляксандр Антонавіч, — паціснуў плячамі Шабуня. — Хай імі следчы займаецца ды суд. А наш з табой клопат, бадай, скончыўся.
— Падобна, — падтрымаў яго Пратасеня. Корзун прамаўчаў. Не на ўсе пытанні, калі ўжо на тое, былі атрыманы адказы. Але ці мела гэта значэнне, ён не ведаў.
— Ты сёння дадому?
— Напэўна…
— Маю што перадаць твайму начальству.
— Юркаўцу?
— Яму. Як ты там, асвоіўся?
— Не магу паскардзіцца. З маёрам Юркаўцом цікава працаваць, не заціскае.
— Ну, то завярні ў аддзел перад ад'ездам, — папрасіў Шабуня.
V
Да адыходу аўтобуса заставалася яшчэ каля дзвюх гадзін. Корзун рашыў развітацца са Святланай. Па рыпучых прыступках вузкай лесвіцы ён падняўся на другі паверх.
Праз няшчыльна прычыненыя дзверы чуліся галасы. У Святланіным кабінеце нехта быў. Мажліва, па справе. Корзун нерашуча спыніўся. Ён не любіў замінаць занятым людзям. Аднак і паехаць, не пабачыўшыся са Святланай, было б няветліва. Пастукаўшы, Корзун адчыніў дзверы.
— Уваходзьце! — дазволіла Святлана. Убачыўшы Алеся, засмяялася: — Гэта ты такі далікатны? У нас проста, заходзяць без дазволу.
— Раптам размова сам-насам, — усміхнуўся Корзун у адказ. І сумеўся: дзяўчына сапраўды была з маладым мужчынам.
— Гэта ў вас там сакрэты ды таямніцы, — працягвала жартаваць Святлана, — а мы ў раёнцы працуем адкрыта. — І да свайго субяседніка: — Пазнаёмся, мой універсітэцкі друг Саша, Аляксандр Корзун.
Мужчына ўстаў, падаў руку:
— Міхаіл Абабурка.
«Мажлівы жаніх, — успомніў Корзун і ўважлівей паглядзеў на мужчыну. — Гадоў крыху за трыццаць, гладзенькі, укормлены, з светлымі, кучаравымі і доўгімі бакамі, ружовашчокі. Херувімчык, і годзе. Толькі вось позірк нейкі не анёльскі, ліпучы. Што ў ім Светка знайшла?»
Абабурка сеў, і было відаць, што ён не надта ўзрадаваны: трэці зараз яму быў не патрэбны. «Нічога, — падумаў Корзун, — пацерпіш. Ты тут ледзь не штодня аціраешся». Сказаў, звяртаючыся да Святланы:
— Даруй, калі адрываю ад пільнай справы, я неўзабаве еду.
— Візіт ветлівасці, разумею, — уздыхнула дзяўчына. — Міша вунь не такі. Калі ўжо захацеў бы развітацца, то па-шляхетнаму. Маўляў, шаноўная Святлана бацькаўна, з болем у сэрцы пакідаю ваш цудоўны гарадок і праклінаю тую гадзіну, а якой кранецца на Яснагорск мой рэйсавы аўтобус, сапсавацца б яму недзе па дарозе сюды…
Абабурка выцягнуў сваю белую шыю, быццам каўнер пад стракатым гальштукам стаў яму цесны. Святлана Якушава заставалася сама сабой, як і некалі,— насмешлівай з тымі, каму падабаецца, і гарэзлівай з тымі, на каго яе чары не дзейнічаюць. Корзун нават пашкадаваў гэтага, відаць, закаханага заатэхніка. Сказаў Святлане: