Маленькая балерына

Караткевіч Уладзімір Сямёнавіч

"Маленькая" закрыла на хвіліну вочы, а калі зноў прыўзняла пушыстыя вейкі, яго не было, ён знік з ложы.

Але людзі не бачылі гэтага. Крык ірваўся з глотак, і невядома было, чаго галасуюць

пярэднія: ад болю ці ад

захаплення. Невядома было, чаго цякуць па іхніх тварах слёзы: ад энтузіязму ці, можа, ад таго, што іх б'юць.

І тады "маленькая", адчуваючы, што здарылася нешта непапраўнае, што ўвесь яе маленькі свет любові да гэтага чалавека даў трэшчыну, раптам сціснула далонькамі скроні і разрыдалася так нясцерпна і несуцешна, як можна рыдаць толькі на мяжы юнацтва, калі жыццё ўпершыню пакрыўдзіць цябе.

Яна плакала ў кутку так, быццам душа яе разрывалася на кавалкі. І гэта было сапраўды так. І па-сапраўднаму жахліва было глядзець на яе мокрыя веі. Яна плакала аб гэтых людзях, аб ім, што памёр у яе сэрцы, аб Віцьку, які так пакутуе. І аб сабе плакала яна, аб сваім даверы і чысціні.

Калоцячыся ў рыданнях, яна адчула спіною чыйсьці пільны позірк і павярнулася.

Стораў стаяў непадалёк і глядзеў на яе халоднымі жорсткімі

вачыма. Стаяў і глядзеў, больш нічога.

Але яна не магла ўтрымацца і плакала, і гэта было як развітанне з маладосцю.

Стораў глядзеў на яе ледзянымі празрыстымі вачыма. Потым дзіўная, упершыню за ўвесь час, што яна яго ведала, усмешка расшчапіла яго вузкі, як шчыліна, рот. Расшчапіла і згасла.

Ідзі, дзяўчынка, сказаў ён, ідзі. Табе нельга глядзець на гэта. Гэта не для тваіх вачэй. Ідзі ў прыбіральню, адплачся там… Ну.

Яна павярнулася і пайшла, як параненая, адчуваючы спіною халодны позірк яго вачэй.

Роў радасці і захаплення гучаў у зале.

А ў пустой прыбіральні горка плакала, паклаўшы галаву на грымёрны стол, маленькая балерына, якая пераставала быць маленькай. Рыданні глуха адбіваліся ў пустым пакоі.

У кастрычніку сорак першага, цераз паўтары гады пасля гэтых падзей, яна добраахвотна пайшла на фронт і гераічна загінула пад час апалчэнцкай атакі на танкі.

Міна выбухнула занадта блізка ад яе маленькага сэрца.