Новая зямля (на белорусском языке)

Колас Якуб Михайлович

Ўзялi i ночвы, i куродым.

– Ну, памажы, святы Мiкодым...

Куды ты лезеш? ось, дурная!

Кандрат з пчалою размаўляе,

А пчолка, нiбы ў павуцiне,

Ў яго заблуталась шчацiне.

Злавiў пчалу i адкiдае,

Даўжнiк павольненька вымае.

– Ах вы, гультайкi! плястры голы,

Хоць вы даўно старыя пчолы...

Дай дыму iм! дай, дай iм дыму!..

Га, трохi ёсць! давайце выму,

Кандрат дзялянкi падразае,

I крэхча,

бедны, i пацее,

Пчала ад дыму бы п'янее,

Ў галовы далей запаўзае.

– Насiлi, бедныя, збiралi,

А мы ў мiнуту ўсё забралi,

Тут пчолкам шчыра спагадаюць

Ды новы вулей падглядаюць,

Пакуль усiх не перабралi

I ночвы мёду не надралi.

Гудуць пакрыўджаныя пчолкi,

Бы плачуць, бедныя саколкi,

Што праца iх неспадзявана

Людскою хцiвасцю забрана.

Прынеслi ночвы мёду ў хату.

На долю выпала Кандрату

Дзялiць мёд гэты мiж кумамi,

Жанкi iдуць сюды з збанамi.

Тут смех i жарты, таўканiна

Найцiкавейшая часiна!

I стол тым часам накрываюць,

Гасцей шумлiвых запрашаюць,

Садзяцца госцi, ды не зразу,

За стол не лезуць для паказу,

Бо так шляхетнасць вымагае.

Iдзе тут спрэчка немалая,

Калi пачнуць тут адмаўляцца:

– Сядай, Язэп!
– Няхай садзяцца,

А я прыткнуся потым з краю.

– Ах, вось дзiўны!..
– Ну, ну, сядаю!

– Пан Фабiян, i ты, Кандраце,

Яхiм, i Ян, i Юрка, - браце!

Ну, проша ж, проша!
– Пасадзiлi,

Такiм жа чынам упрасiлi

Жанок прысесцi тут на ўслоне.

Антось у ход пусцiў далонi

I коркi спрытна выбiвае

Так, што здзiўленне выклiкае.

Крынiцы бурнага натхнення,

Мiнут вясёлых, ажыўлення,

Стаяць, як бiскупы, бутэлi,

I ласа ўсе на iх глядзелi.

Ляжыць гарамi ў iх падножжы

Закуска, гэта мiласць божа:

Тут сыр, як першы снег, бялюткi,

Каўбас прыемнейшыя скруткi,

Што толькi ёсць у Беларусi.

Мой мiлы Янка, мой Купала!

Ў агульны вiр нас доля ўгнала.

Чаму ж, чаму часiнай тою

Мы не спаткалiся з табою,

Каб стол сялянскага банкету

Развесялiў душу паэту?

Мiхал тут чарку налiвае.

– Ну, да каго ж мне пiць?
– пытае,

Гасцей абводзячы вачыма.

– Пускай з канца, пачнi з Яхiма.

– Ну, кум Яхiм, стары дружака!

Няхай мiне нас гора ўсяка;

Дай, Божа, добрую прыгоду,

Каб больш налета было мёду;

Каб мы пiлi, яшчэ прасiлi,

Каб на галовах захадзiлi,

Дык будзь здароў!
– Ну, дай жа, Божа.

– За

ваша, госцейкi, здароўе!

I пасля гэтага прыслоўя

Мiхал куляе чарку гожа;

Глынуў i губы абцiрае,

Яхiму чарку налiвае.

I з рук у рукi ходзiць чарка,

Шаломiць голавы iм шпарка,

I госцi штораз весялеюць,

I больш iх твары чырванеюць,

А голас крэпне i дужае,

I смех гаворку аздабляе.

Для ўсiх ласкава i пачцiва,

Як бы пад ветрам тая нiва,

Гасцей частуе гаспадыня

I на ўсiх чыста вокам кiне,

То сыр, то масла iм падносiць

I закусiць так шчыра просiць:

– Ну закусеце ж, калi ласка!

Вось проша сыру, проша мяска

Цi кумпячка або каўбаскi,

Ну, пiрага хоць закаштуйце!

Бярэце масла, не шкадуйце!

Бутэлька выпiта; другая,

Як бачыш, месца заступае,

А госцi вокрыкам здзiўлення

Яе вiтаюць тут з'яўленне.

Жанкi таксама балявалi

I ад мужчын не адставалi,

Але ад iх адмежавалiсь

Сваёй гарэлкай частавалiсь.

Гарэлка ж iх тым адразнялась,

Што ў бутлi слодыч дадавалась.

I вось зiрнуць было цiкава,

Як у жанок вялася бава

I колькi мiлых было сварак,

Як адмаўлялiся ад чарак!

– Ну, проша ж, панi Юзафова!

– Ой, не, не, кумка, даю слова!

Зусiм я п'яна, бойся Бога!

– Ну выпi ж, кумачка, нiчога!

Кума на просьбу паддаецца,

За чарку тройчы ўжо бярэцца

I толькi-толькi прыгубляе

I чарку зноў не дапiвае

I руку цягне да бутэлькi.

– Не дам, кума! не дам, Анэлька!

(Бо ўжо так звычай вымагае:

Хто чарку п'е, той налiвае.)

Ну, выпi ж чысценька-чысцютка!

– Ой, я ж п'янею вельмi хутка!

Язэп мой лысы, унь, сярдуе!

Куму Анэлька тут цалуе

I адмаўленне тым канчае,

Што гэту чарку асушае.

I вось жанчыны не стрывалi

I песню-кпiну заспявалi,

Каб пасмяяцца з нежанатых:

З Антося, Яськi i Кандрата.

"Сядзiць дома, як пужала,

Не з кiм слова мовiць;

Ой, жанiся ж: часу мала,

Старасць цябе зловiць!

Пастарэеш, небарака,

Дзеўкi ўсе зракуцца,

А ты будзеш, як сабака,

Туляцца i гнуцца,

I падлiзваць будзеш мiсы,

Не свае - чужыя!..

Дык жанiся, Кандрат лысы,

Жанецесь, дурныя!"

– Ну, зацягнулi ўжо, завылi!

Адно б вы толькi i жанiлi!

У, турэцкiя вы сваццi!

Як вас няма, то й цiха ў хаце!

Кандрат вачыма тут блiскае,