Новая зямля (на белорусском языке)
Шрифт:
А Яська, брат яго, спявае:
"Я - адзiн; сцежкi мне
Адчынены ўсюды.
А як жэнiшся, тады
Не хадзi нiкуды.
Я - адзiн, я - казак,
I на лiха жонка?
Яна звяжа цябе,
Чортава галёнка!
Бог мужчыну стварыў,
Потым памылiўся;
Драў чупрыну Адам,
Што з Евай жанiўся".
– Вось так вы iх! вось малайчыны!
I аж не ўрымстуюць мужчыны.
– Ну, выпiць, выпiць, хлопцы, трэба!
Яхiм!
– Не, брат Мiхась, дальбог, не буду!
– Пi!.. не люблю цябе, маруду!
Яхiм дайшоў да пункту тога,
Дзе ён у сведкi клiкаў Бога,
Што больш не вып'е ўжо нiчога.
Але Яхiмаў звычай зналi,
Дружней мужчыны насядалi,
I наш Яхiм хоць i бажыўся,
Але й з бажбою пiць злажыўся.
А далей ён такiм жа чынам
Рабiў замiнкi тут мужчынам,
Але пiў чарку ў чарку з iмi
I вось ён лыпае вачымi
I рукi зараз разнiмае,
Старую песню зачынае:
"Ой, ляцеў авадзень,
А насустрач мушка.
Прыхiлiся, кума:
Пашапчу на вушка!"
На хату Ганна выступае,
У ладкi плешча, падпявае:
"Заiграйце, музыкi,
Каб я паскакала;
Купiў бацька чаравiкi,
Каб я патаптала!"
Мужчыны выклiк той прымаюць
I Фабiяна выпiхаюць.
У скокi зараз жа пусцiўся
Наш Фабiян i закруцiўся.
"Падзiвiся, Гапка,
Як трасецца шапка!"
А замест шапкi валасамi
Трасе, як вецер каласамi,
I размiнае свае косцi.
I разышлiся нашы госцi.
Тут грэбень Пальчык Ян хапае,
Сюды паперку далучае
Ды так жа грае спрытна, здольна,
Што ногi скачуць мiмавольна.
"Без музыкi, без дуды
Ходзяць ногi не туды;
Грай жа, дудка мая!
Куды дудка, туды я!"
Сам гаспадар з кумой Анэлькай,
Руку прыгнуўшы над камзэлькай,
На панскi лад мяце-вальцуе,
Ўсiх далiкатнасцю касуе.
Таксама Юзаф з Каралiны
Не трацiць добрае часiны
I з гаспадыняй так кружыўся,
Аж покi потам лоб не змыўся.
Андроцкi кiнуў i бажыцца,
Сядзiць, не можа варушыцца;
Адзiн з iм Юрка яшчэ бае;
Яхiм жа тоненька спявае:
"Пi гарэлку, мой суседзе,
Покi п'ецца!
Конь дадому сам заедзе,
Не саб'ецца".
– Скакаць хачу! Хто мне паграе?
Музыку!
– Пальчык Ян гукае.
I, не чакаючы адказу,
У танцы рынуўся адразу.
Прысеў наш Яська, закруцiўся!
Ды як пайшоў, ды як пусцiўся!
Адкуль i дзе i што бярэцца
З дарогi ўсё змяце, здаецца.
"Там-там! тара-рам!
Там-та-цiта,
Хадзi, хата, хадзi, печ!
Не шкадуй жа сваiх плеч!
Я найму дудара,
Дударыка-камара.
Грай, дударыку, грай,
А ты, муха, выцiнай!
Грай на скрыпцы, сляпень,
На басэтлi, авадзень!
Чмель, у бубен бубнi!
Шэршань, песню утнi!
Я хачу паскакаць,
Ўсiх на баль пасклiкаць.
Разгарнiся ж, душа!
Сцеражыся Тамаша!
Бо тады толькi пан,
Калi добра я п'ян;
Тады весел i рад,
I сам чорт мне не брат!..
Там-там, тара-рам!
Там-та-цiта, цiта-там!
Лысы чорт бег з балота:
Надаела адзiнота.
I хiцёр, а змылiўся,
Ажанiўся - i ўтапiўся.
А не будзь, чорце, слабы
I не рэмсцiся да бабы:
Баба доўгi волас мае,
Каго хочаш ашукае
I Язэпа, i Мiхала,
А мяне не ашукала!
Хiба толькi розум страчу,
То й я тое лiха ўбачу.
Але не, не да чакання!
Не пацерплю ашукання!"
Тут госцi з месца паўставалi,
У ладкi бiлi, падпявалi.
– Бадай ён скiс! ото прыўдаўся!
А Пальчык пыху набiраўся
I ўсё нагамi вырабляе,
Як бы сам чорт яго шугае;
I плечы скачуць, рукi ходзяць
I ў абурэнне ўсiх прыводзяць.
Тым часам стала i змяркацца.
– Панове! час, ой, час збiрацца!
– А пасядзеце, пагуляйце,
Павесялецесь, паспявайце.
– Ну, песню, песню! пачынайце!
"Ой, пара вячэраць, няма ж бацькi дома.
Цi яму дарожка гэта незнаёма?
Цi ён памылiўся, цi конiчак збiўся?
Цi сярод дарогi ён адзiн спынiўся?
Блудная дарога, ды конь яе знае,
Толькi ж конiк волi сам прыйсцi не мае.
Ой, хто ж па дарозе каня паганяе,
Каня паганяе, сам песню спявае?
А то сусед едзе з гасцiнцам вялiкiм
Вязе сыну боты, дочцы чаравiкi.
А нашага бацькi ўсё няма - гуляе
I пра сваю хату, пра дзяцей не дбае.
Пара спаць лажыцца, няма бацькi дома,
I дарога бiта i добра знаёма.
Вось i поўнач скора, а ўсё няма таты!..
Ой, пара нам, госцi, ой, пара дахаты!"
I нейкi жаль няяснай страты
Ад гэтай песнi патыхае.
На свеце ўсё канец свой мае,
I ты, мiнуцiна змяркання,
Спяеш нам песню расставання.
I госцi свой банкет канчаюць,
Адны другiм дабра жадаюць,
А ў час апошнi развiтання
Стаялi цмокi цалавання.
– Ну, выбачайце ж, не крыўдуйце!