Нямоглы бацька
Шрифт:
І тыя пакланіліся.
— Ну а ты? — спытаў у Гната Максім.
— А я пры сваім, — сказаў той. —
— А мы не дамо, — сказаў Максім. — Наш ён цяпер, а не твой. А калі ўжо гнаць кагосьці ў пушчу, дык гэта цябе. Ідзі, вый там на ветах, воўк.
І тут натоўп зароў. Уся ярасць на Закон, увесь адчай і ўся палёгка вылілася ў рыку.
— Хай ідзе!
Той пачаў аддаляцца. Тады Максім спытаў у бацькі:
— Дык няўжо толькі слёзы бязбацькавічаў дрэва сушылі?
— Ну, не толькі, — усміхнуўся той, — і яшчэ
— А што ж тады?
— А гэтага ні я, ні дзеці вам пакуль не скажам, — адказаў Пятро. — На той выпадак, калі з'явіцца сярод вас хаця адзін на дзесяць тысяч такі вось Гнат. І вось калі пачне ён бацьку крыўдзіць, а тут наступіць яму на хрыбет бязлітасны Велікан — вось тады толькі хай бацька адплоціць яму дабрынёю за зло. Добрай мудрасцю за злосную дурасць. А мы пакуль памаўчым.
І людзі зарагаталі. А Гнат аддаляўся ў пушчу, як камяк былой нянавісці.
І так памёр Закон стары.
І так стаў новы Закон.