Pasja do Chopina
Шрифт:
– Na pr'ozno. Rozumiem cie. W ko'ncu to nie tesknota cie dreczy, ale nagla zblizajaca sie samotno's'c.
– Moze masz racje.
– A je'sli tak, to musisz znale'z'c nowa zywa istote.
–Kogo? Nie wyobrazam sobie zastapienia zony kim's.
– We'z psa.
– Jestem uczulony na psy.
– Potem kotek, naturalnie rasowy.
– Niecierpie kot'ow.
Edward zamilkl, wyczerpany, ale potem zlapal sie i powiedzial:
– Slucha'c! Teraz inzynieria genetyczna czyni cuda.
– I co proponujesz?
– Masz jeszcze paszport genetyczny zony?
– C'oz, zostalem.
– Czy slyszale's o firmie „Nyumen?
– Slyszal. Potrafi klonowa'c ludzi za pomoca inzynierii genetycznej.
– Gl'ownym celem firmy „Nyumen” jest tworzenie narzad'ow ludzkich, kt'ore z powodu niekt'orych chor'ob podlegaja wymianie. Takie firmy polozyly kres przestepczej praktyce handlu lud'zmi w celu sprzedazy ich narzad'ow, a wraz z tym nie bylo potrzeby angazowania sie w te sprawe „czarnych” chirurg'ow.
– Czy klonowanie ludzi nie jest nielegalne?
– Nieograniczony postep postepu naukowego i technicznego nie powstrzyma ani moralno'sci, ani prawa. W niedalekiej przeszlo'sci transportem obslugiwali szoferzy, piloci i nawigatorzy. Teraz pograzyli sie w zapomnieniu, teraz wszystkim tym steruje sztuczna inteligencja. Ponadto prawo zabrania klonowania zywej osoby. Ale osoba , kt'ora juz nie istnieje, jest dozwolona. Wiec ty i flaga w twoich rekach, droga Roni.
– A ty oferujesz, ze zbudujesz robota mojej zony? Glupie gadanie!
– A ty m'owisz, ze masz alergie na psy – za'smial sie Edward – ok, chod'zmy tam razem.
–Nie. Nigdy. A potem uslyszalem, ze ceny sa wyg'orowane.
– Masz 'srodki. Pracuja tez na kredyt.
– Nie, Edwardzie. Pozyczka na zakup domu – nadal to rozumiem, ale zona na kredyt to kompletny nonsens. I zako'nczmy te bezsensowna rozmowe.
Juz w drodze do domu bezzalogowa taks'owka Ronald my'slal:
„Edward ma racje! Musze sie zrelaksowa'c. Nie po to, zeby sie bawi'c, ale zeby sie rozproszy'c. Zobaczymy, czas jest najlepszym lekarzem."
Jadac dobrze o'swietlonymi ulicami, Ronald przylapal sie na tym, ze wpatruje sie w jasna reklame, na kt'orej wielkimi literami napisano „Nyumen – tw'oj skok w przyszlo's'c”.
Ronald nagle stal sie bardzo smutny i poczul, ze nie chce i's'c do swojego zmeczonego wynajetego mieszkania, w kt'orym wszystko przypominalo jego zone. Szybko odwr'ocil sie i zaczal wpisywa'c na komputerze pokladowym nowy adres ostatniej trasy. Sko'nczywszy pisa'c, juz mial nacisna'c przycisk „Enter”, gdy zadal sobie pytanie:
– Czy to twoja ostateczna decyzja?
A potem sam sobie odpowiedzial:
"TАk! Edward ma racje. Potrzebujesz zmiany scenerii"
My'slac tak, pewnie nacisnal przycisk „Enter”.
Samoch'od szybko zareagowal na zmiane trasy i odwracajac sie popedzil jedynego pasazera w kierunku jego nowego domu.
Ronald wysiadl z taks'owki, wyjal klucze iz westchnieniem wszedl do zupelnie niezamieszkalego pokoju. Mijajac szybko parter z salonem i pianinem, wszedl na g'ore do sypialni. Na zewnatrz huczal grzmot, rozblyskiwaly blyskawice i pachnialo deszczem.
„Jednak przybylem na czas. Jest burza z piorunami."
Wzial prysznic i polozyl sie w niepo'scielonym l'ozku. W nowym miejscu, zwlaszcza w przestronnym dwupietrowym domu, nie jest latwo od razu zasna'c, nawet gdy jest sie bardzo zmeczonym. Przetaczajac sie kilka razy z boku na bok, Ronald uparcie zamknal oczy. W tym momencie grzmot i blyskawica uderzyly tak blisko, ze cale pietro bylo jasno o'swietlone. W tym samym czasie zaczal pada'c ulewny deszcz. Duze krople przeplatane gradem mocno bebnily w blaszany dach, tworzac tak piekielny halas, ze mozna bylo calkowicie zapomnie'c o 'snie. Do tego gwaru dolaczylo straszliwe wycie wiatru, kt'ory przenikal zewszad.
Ronald czul sie nieswojo i przerazony. On, dorosly mezczyzna, przypomnial sobie leki z dzieci'nstwa, kiedy z kazdym blyskiem blyskawicy wyobrazal sobie za oknem potwory i smoki.
Ronald wyskoczyl z l'ozka, zapalil 'swiatlo i podszedl do okna. Burza i ulewa zaczely ustepowa'c i nie byly juz tak strasznie glo'sne.
Ronald postanowil zej's'c na pierwsze pietro i wzia'c tabletki nasenne z kuchennej apteczki. Ale gdy tylko skierowal sie w strone schod'ow, jak, o zgrozo, wydalo mu sie, ze kto's gra na pianinie na dole. Tak, tak, slyszal d'zwieki, a nawet potrafil rozr'ozni'c melodie.
"To Chopin!" – Blysnelo w m'ozgu i mr'oz przeszedl przez sk'ore. Brzmialo to tak samo „Impromptu Fantasy”, w kt'ore jego zona tak bardzo lubila gra'c. Ronald chcial zej's'c na d'ol i sprawdzi'c, co slyszy, ale po zrobieniu kilku krok'ow zamarl w miejscu. Nagly dzwonek telefonu kom'orkowego wyrwal go ze stanu przerazenia. To byl Edward.
– Jak sie masz kolego? Przybyl normalnie? Te e-taks'owki moga dziala'c nieprawidlowo i zboczy'c z kursu podczas silnej burzy.
Ronald milczal, jakby polykal jezyk.
– Cze's'c! Wszystko w porzadku? Gdzie jeste's?
– Jestem w nowym domu. Chcialem zmieni'c scenerie. Jednak..
– Co's sie stalo?
– Tu nie jest tak wygodnie, zwlaszcza w tej strasznej burzy.
– Oczywi'scie. Znalazlem czas. Ale burza ucichla. Mozesz spa'c spokojnie.
– Posluchaj Edwardzie! Nie chodzi mi tylko o burze.
– Co jeszcze?
Czy pianino gralo w 'srodku nocy?
– Kr'olewski? Czy jeste's tam jedyny? A ty nie wiesz jak gra'c.
– Faktem jest, ze jeden, ale na pierwszym pietrze zaczal gra'c fortepian.