Прыгоды памаўзлівай Рыскі
Шрифт:
Адным словам, жыла Рыска, як у Бога за пазухай. Разам з усімі снедала і вячэрала, п’ючы са свайго сподачка смачнае малако. Разам глядзела тэлевізар, асабліва вячэрнюю “Калыханку”.
Разам з Надзейкай хадзіла на вуліцу.
Побач з Надзейчыным ложкам клалася спаць на сваім мяккім дыванку і мурлыкала дзяўчынцы свае чароўныя каціныя казкі…
І вось аднойчы ў кватэры з’явілася яшчэ адно кацяня. Яго знайшоў у пад’ездзе Сяргей – брыдкага, худога, злосна натапыранага. За гэтую натапыранасць і назвалі яго Барсікам.
Спачатку
На першым часе ён завалодаў нават большай увагай, чым Рыска. Ёй гэта не спадабалася і яна старалася адпомсціць Барсіку за гэткую любоў да яго. Рыска рабіла ўсё, каб нашкодзіць Барсіку: то турзане яго за хвост, то адапхне ад сподачка з малаком, то падрапае лапкай пыску.
Барсік хоць і трымаў вуха востра, але ад гэткай агрэсіўнасці не схаваешся нават пад ложкам.
Надзейчын тата некалькі разоў сварыўся на Рыску за такую яе непрыязнасць. Але ёй у той час было хоць кол на галаве чашы. Рыска яшчэ больш злавалася і ўсяляк дакучала Барсіку.
Аднойчы яна так напалохала яго, што ён куляй заляцеў на стол, стукнуўся там у круглы акварыум і разам з ім грымнуўся на падлогу. Рыбкі рассыпаліся па паркеце, а кавалкі шкла парэзалі Барсіку пярэднюю лапку.
Рыска спалохалася і разгубілася. Добра, што ў пакоі аказаўся Сяргей. Ён хуценька змазаў ранку ёдам, перавязаў марляй.
Калі дамоў вярнуўся Надзейчын тата, ён сказаў, што Барсіка трэба адвезці да доктара.
Разам паехалі Сяргей і Надзейка. Узялі з сабой і Рыску.
У лякарні нават сцены і падлога моцна пахлі вадяр’янкай і рознымі лякарствамі.
Нейкі дзядзька ў дзіўным блакітным халаце ўважліва агледзеў Барсіка, пахваліў Сяргея за своечасовую першую дапамогу. Пасля ён узяў доўгую шкляную цэўку з вострай іголкай на канцы і ўкалоў ёй у лапку Барсіка.
Ад нечаканасці і болю Барсік моцна і жаласліва замяўкаў, на ягоным носіку ажно кропелькі поту выступілі.
Рыска падумала: “Няўжо гэты доктар нічога не петрыць?”
Ёй стала так шкада Барсіка, што яна вырвалася з Надзейчыных рук, кінулася на дзядзьку ў блакітным халаце, учапілася сваімі кіпцікамі ў жоўтыя пальчаткі з непрыемным пахам гумы і парвала іх.
Надзейчын тата ўзяў Рыску на рукі, спачатку пагладзіў яе, каб супакоіць, а пасля паківаў пальцам:
Ты што гэта вытвараеш? Няможна так. Злосць да дабра не даводзіць…
Нічога, нічога, супакоіў доктар. – Гэта яна свайго браціка бараніла. Але не бойся, звярнуўся ён да Рыскі. – Ад укола яму блага не будзе. Наадварот, коцік нічым не захварэе і хутчэй паправіцца.
І праўда – неўзабаве ранка загаілася, Барсік пачаў свабодна гуляць па пакоі, нават на вуліцу выходзіў.
А Рыска ніколі больш не шкодзіла Барсіку. Калі на вуліцы хто-небудзь хацеў пакрыўдзіць яго, Рыска натапырвала вусы, грозна вуркатала і злосна пазірала на крыўдзіцеля, гатовая
Бач ты, якая абаронца, казаў крыўдзіцель і адступаўся ад Барсіка.
РЫСКА-МОДНІЦА
Свавольствы памаўзлівай Рыскі не мелі супынку. Часам яна выдумляла гэткія забавы, выкідвала такія каленцы, што ў дарослых ад смеху ажно жываты балелі, а Барсік спалохана хаваўся пад ложак…
Аднойчы Надзейка пайшла ў садзік і забылася зачыніць вечка піяніна. А Рысцы толькі тое і трэба, бо ў яе ўжо даўно свярбелі кіпцікі, а душа прасіла песень.
Рыска падвысіла круглае чорнае крэселка і пачала асцярожна націскаць то на белыя, то на чорныя клавішы.
Слабыя і бязладныя гукі пачуліся ў пакоі. Тады Рыска мацней застукала па бела-чорных дошчачках, пад якімі хаваліся гэтыя дзіўныя гукі. Яна так разышлася, што неўзабаве ўвесь пакой ператварыўся ў вялізную музычную шкатулку.
Але Рысчыны лапкі былі кароткія. Тады яна ўскочыла на піяніна і давай насіцца па ім, грукаючы па клавішах усімі чатырма лапкамі. Ад моцы гукаў ажно трасліся сцены, трымцелі фіранкі на вокнах і люстры пад столлю, калаціўся і бразгаў посуд на кухні.
Бедны Барсік заскочыў на Надзейчын ложак і схаваўся пад падушкай. Але і там не было спасу.
А Рыска ад паўнаты пачуццяў пачала яшчэ і спяваць. Грукат і шум стаяў у пакоі неверагодны.
Што было б далей невядома. Але тут раптам не вытрымала і грукнула-закрылася вечка піяніна, ледзь не прышчаміўшы пушысты Рысчын хвосцік. А ёй – дай Бог ногі…
Неяк па тэлевізары паказвалі новыя моды. Рыска захоплена пазірала на элегантныя ўборы стройных дзяўчат. І так ёй захацелася пакрасавацца самой, што назаўтра яна не выцерпела і пачала ладзіць свой уласны паказ моды.
Рыска паадчыняла шафы і прыскрынкі, падаставала бліскучыя ўпрыгожанні і параскідала іх у Надзейчыным пакоі. Спачатку яна доўга любавалася на гэтыя бліскоткі, перабірала лапкамі пацеркі, завушніцы, качала па падлозе пярсцёнкі.
Пасля пачала ўпрыгожвацца. Перш за ўсё падпілавала-пачысціла кіпцікі. Затым памалявала іх бліскучым лакам, але чамусьці кожны кіпцік новым колерам.
На лапкі адзела пярсцёнкі. Да вушэй прышпіліла па дзве пары завушніц. Але іх было так многа, што давялося прыстроіць дзе папала.
На шыю накруціла ажно чатыры ніткі маністаў.
На кончык віхлястага хваста прычапіла маленькі званочак.
Аднак упрыгожванняў заставалася яшчэ шмат…
Неўзабаве Рыска нагадвала навагоднюю ёлку – гэтулькі бліскучых цацак вісела на ёй.
Затым яна пачала размалёўваць сябе, як часам рабіла гэта Надзейчына мама. Рыска ўселася перад люстэркам, паадкручвала ўсе памады, паадчыняла розныя пудэлкі, трубачкі, пеналы, прызначэння якіх нават не ведала. А пасля пачала ўсё гэта выпрабоўваць на сабе.