Прыгоды памаўзлівай Рыскі
Шрифт:
Затым котка падскочыла, пярэднімі лапкамі ўхапілася за папярэчыну ў спінцы крэсла і пачала гайдацца, як маятнік у вялікім гадзінніку, што стаяў на падлозе.
Яна набрала такі размах, што і не заўважыла, як перакруцілася вакол перакладзіны. Гата ёй асабліва спадабалася і Рыска пачала круціць сонца – хутка-хутка абарочвацца вакол гэтай апоры. Так захапілася, што і не заўважыла, як стаміліся лапкі, бо прагнаму заўсёды мала.
Рыска звалілася на дыван, перавярнулася на спінку,
Адпачыўшы, Рыска вырашыла зрабіць шпагат. Яна залезла на крэсла, учапілася за яго заднімі лапкамі, а пярэднімі хацела дастаць другое крэсла, што стаяла побач. Але лапкі сарваліся, і Рыска ўпала на падлогу, балюча пляснуўшыся жыватом.
Другім разам яна так напружылася, так старалася, што яшчэ крышку, яшчэ імгненне і… Аднак сарваліся заднія лапкі.
Зноў і зноў імкнулася Рыска злучыць сваім целам два крэслы, але толькі падрапала іх, пазацягвала ніткі аббіўкі, а нічога не дабілася: хоць ты са скуры вылузвайся…
За гэтым заняткам і заспела яе Надзейка.
Што, старасць не радасць, косці не гнуцца? – жартаўліва спытала дзяўчынка.
Мяў. Гэта я гімнастыкай займаюся, адказала Рыска. – Вось паглядзі…
Рыска падскочыла ўгору, лоўка перакулілася і ўжо збіралася прыдываніцца…
Але… Не так сталася, як жадалася.
Відаць, ад стомленасці Рыску занесла, яна зачапілася за провад ад таршэра, заблыталася ў ім і грымнулася на падлогу…
Надзейка хуценька сабрала рэшткі прыгожага шклянога абажура, выкінула іх у смеццеправод, а Рыску папярэдзіла:
Я скажу маме, што гэта я незнарок разбіла таршэр. Толькі ты не займайся больш гімнастыкай. Добра, га?
Рыска насуплена маўчала.
Ты не згаджаешся? Тады не займайся хоць адна, без мяне. Бо і ў хаце шкоды наробіш, і сама пакалечышся. Згода?
Мя-а-аў. До-о-обра ўжо, до-обра, нехаця згадзілася Рыска, хоць натура яе так і прасілася займацца гімнастыкай.
Але ж яна паабяцала Надзейцы. А слова трэба трымаць.
РЫСКА-ГРЫБНІК
Пакуль Надзейка, Сяргей, іхнія тата і мама былі заняты хто ў школе, хто на працы, Рыска сумна сноўдалася па вялікай кватэры.
Затое ў суботу і нядзелю, калі ўсе збіраліся разам, было сапраўднае раздолле. Тут і багаты святочны абед, і цікавыя, займальныя гульні.
У выхадныя Рысцы дазвалялася нават гімнастыкай займацца.
Аднак самае цікавае адбылося ў мінулую суботу. Усе сабраліся ехаць у лес, па грыбы. Вырашылі ўзяць з сабой і Рыску. Але нечакана Сяргей спытаў:
Рыска, а віза ў цябе ёсць?
Мя-а-аў… Яка-а-я віза? – сур'ёзна ўспрыняла Сяргеева пытанне ўстрывожаная
Як якая? – працягваў Сяргей. – Ты ж упершыню едзеш у замежны лес?
Ага, усё яшчэ занепакоена адказала котка.
Ага-ага… Вось бачыш… Значыць, патрэбны спецыяльны дазвол лясной стражы. А ты як думала?
Калі не будзе візы, уключыўся ў гульню тата, тады давядзецца вожыка пацалаваць…
Рыска зусім разгубілася і з надзеяй зірнула на Надзейку.
На выручку прыйшла мама:
Ладна, паспрабуем угаварыць лясную стражу. Паехалі…
Рыска ўпершыню была ў лесе. Таму і без візавага клопату розных дзівосных авантур хапіла ёй цераз край.
Упершыню яна бачыла гэткі сонечна-празрысты лісцевы лес. Упершыню сустрэла тут жывую мыш. А мышка жывога ката таксама бачыла ўпершыню.
Як усё гэта здарылася?
Бегаючы па лесе, Рыска знайшла сярод мінулагодняга лісця норку, з якой чуўся нязвыклы апетытны пах. Рыска пачала драпаць адтуліну, разграбаць зямлю лапкамі.
Раптам з іншай недалёкай норкі выскачыла маленькая шэрая жывёлінка з тонкім даўгаватым хвосцікам. Спачатку абедзве здзіўлена пазіралі адна на адну, нічога не кемячы.
Пасля Рыска моцна пацягнула носам, удыхаючы ўсё той жа невядома-апетытны пах, што зыходзіў ад незнаёмкі. Затым пачала на паўсагнутых лапках набліжацца да яе. Хвастатая незнаёмка не ўцякала.
Калі яны наблізіліся, то спачатку абнюхаліся, а пасля пазнаёміліся:
Мя-аў… Я Рыска, а ты хто? – прамяўкала котка.
А я мышка, пачуўся пісклявы галасок.
І тут у абедзвюх абудзіўся спрадвечны прыродны інстынкт: Рыска лапкай пацягнулася да мышкі, а тая, токам крыві адчуўшы небяспеку, адбеглася.
Але Рыска імкліва падскочыла да яе і пакаціла між сваіх лапак, балюча ўкалоўшы мышку кіпцікамі. Тая моцна піскнула і куляй заляцела-схавалася ў свой трэці выхад з норкі пад вялікім магутным дубам.
Рыска не зразумела гэтай крыўды.
І чаго яна ўцякла? Мы ж маглі так добра пагуляць, пазабаўляцца. Мяў…
Але мышка, відаць, згадала адвечную мудрасць сваіх продкаў: кошцы жарты, а мышцы смерць…
Больш з норкі яна не паказвалася.
Давялося Рысцы шукаць іншы занятак. Балазе, іх тут хапала.
Яна насілася па мякай пахучай траве між высокіх і гонкіх грабаў, беластволых бяроз, таўсматых дубоў, трапяткіх асін і ўсё вынюхвала.
Знайшла нейкі вялікі клубок, хацела з ім пагуляць, але толькі лапкі пакалола. Надзейка патлумачыла, што гэта вожык, і забаўляцца з ім не варта.
А мама дадала:
Ну, вось ты і пацалавала вожыка. Больш табе віза ўжо не патрэбна…
Затым Рыска залезла ў глыбокую лісіную нару. Але яна была пустая…