Сабака з залатым зубам
Шрифт:
Сяржант Дзюба. Вінаваты, таварыш маёр. Надзвычайная сітуацыя. Дазвольце далажыць?
Маёр Козлікаў. Не дазваляю. Пайшоў вон!
Сяржант Дзюба (казырае). Ёсць вон! (Адступае спіной да дзвярэй і знікае за імі.)
Маёр Козлікаў налівае па новай. З кута чуваць манатонны голас Кацярыны Карпаўны.
Кацярына Карпаўна (моліцца). Божачка, скажы
Маёр Козлікаў. Канчай, матка!
Кацярына Карпаўна. Божачка, як жыць далей?
Маёр Козлікаў. У доме састарэлых будзеш жыць далей. Збірайся, матка!
Кацярына Карпаўна (разгублена). Прама цяпер?
Маёр Козлікаў. Цяпер.
Кацярына Карпаўна. Як жа так, сынок, цяпер? Гэта ж не ў краму, не на фэст, можа, заўтра?
Маёр Козлікаў. Ніякіх заўтра. Сёння, матка! І толькі сёння! (Адчыняе дзверы шафы.)
Кацярына Карпаўна (працягвае рукі). Я сама! Сама я, сынок!.. (Пачынае зборы.)
Маёр Козлікаў уключае вясёлую музыку, але слухаць яе доўга не даводзіцца. У пакой з плачам, лямантам улятае Фяўроння Захараўна. На руках у яе сабака. Твар у Фяўронні Захараўны белы ад маскі з кефіру.
Фяўроння Захараўна (істэрычна). Ой, лю-дзі, ратуйце! Па-мі-ра-ю-ю!
Маёр Козлікаў (спалохана). Фяўронюшка, ты што?! Ты чаго?..
Фяўроння Захараўна. Ой, блага…
Маёр Козлікаў (набірае ў рот самагонкі і пырскае на Фяўронню Захараўну). Ты — з-за маткі?.. Матку я апрыходваю!
Фяўроння Захараўна. Ой, не-е… (Галосіць яшчэ мацней.)
Маёр Козлікаў (бездапаможна азіраецца). З Ладай што?
Фяўроння Захараўна. Не-е… (Ірве валасы на галаве.)
Маёр Козлікаў (губляе цярпенне, трасе Фяў-ронню Захараўну за плечы). Гавары!
Фяўроння Захараўна моўчкі паказвае на сабаку.
Цюцька?! Што цюцька?
Фяўроння Захараўна (слёзна). З-з-зуб…
Маёр Козлікаў. А-а, цябе зубамі пакусаў цюцька? (Растапырвае пальцы.) Ды я яго раздаўлю, як мошку, мля!
Фяўроння Захараўна. Ой, не!
Маёр Козлікаў. Я яго раз і назаўсёды адвучу кусацца.
Фяўроння Захараўна (заікаючыся). Ён не можа ку-ку-сацца. Ён шчарбаты.
Маёр Козлікаў. Што значыць — шчарбаты?
Фяўроння Захараўна. Без
Маёр Козлікаў падскоквае да сабакі, адкрывае яму зяпу і бачыць, што адсутнічае пярэдні зуб у верхнім радзе.
Маёр Козлікаў (адчайна). Во, мля!.. (Адчыняе дзверы, кліча.) Сяржант, мля!
Убягае сяржант Дзюба.
Сяржант Дзюба. Надзвычайная сітуацыя, таварыш маёр?
Маёр Козлікаў. Я табе пакажу сітуацыю. (Грозна.) Дзе зуб?
Сяржант Дзюба (хапаецца за шчаку). Вы ж самі мне яго выбілі, таварыш маёр.
Маёр Козлікаў. Я не пра твой сабачы зуб пытаюся. Дзе зуб Пана Фокса? (Падносіць сяржанту пад самы нос сабаку з разяўленай зяпай, без зуба.)
Сяржант Дзюба (вывіжоўваецца, як вужака). Зуб сабакі, таварыш маёр, у… у Амерыцы!
Маёр Козлікаў. Чаму?
Сяржант Дзюба. У іх навалам салодкага, таварыш маёр. Цукру, цукерак. Лопаюць не ў свой дух, абжыраюцца і самі, і сабакі. Вось і застаюцца без зубоў. З цяпкамі ходзяць.
Маёр Козлікаў. Ты мне лапшу на вушы не вешай. Як быць цяпер?
Сяржант Дзюба. Паставіць новы зуб, таварыш маёр.
Маёр Козлікаў. Паставіць зуб сабаку?!
Сяржант Дзюба. Так точна!
Маёр Козлікаў. Здзекуешся, кракадзіл?
Сяржант Дзюба. Ніяк не. Сабаку былога сакратара райкома на тым тыдні ажно два зубы запратэзіравалі.
Маёр Козлікаў (падыходзіць да тэлефона, гаворыць сяржанту Дзюбе). Калі што, разжалую ў радавыя, сукін сын! (Набірае нумар, у трубку.) Зубапратэзны?.. Сват?! Здравія жалаю. Маёр Козлікаў! Выручай… Не, мае зубы на месцы, як штыкі!.. Тут іншае, больш сур'езнае. Выпісалі мы з-за мяжы Пана Фокса, сабачку такога. Экземпляр, ты б паглядзеў. Нават брэша па-іхняму. Заглядзенне! І трэба ж — пэнкнуў зуб. На самым відным месцы. Жонка ў адчаі… Прыносіць?.. Жонку?.. А-а, сабачку! Вот дзякуй!.. Век не забуду! (Кладзе трубку.)
Фяўроння Захараўна (усхліпвае). Збяруцца госцейкі, стануць сабачку глядзець. Яна рот раскрые, а там — дзірка заместа зуба. У-у-у!
Маёр Козлікаў (супакойвае). Уставім Пану Фоксу новы зуб.
Фяўроння Захараўна. Пачне грызці сабачка костку і выламае.
Маёр Козлікаў (катэгарычна). Ніяк не выламае. Я ўстаўлю Пану Фоксу металічны зуб.
Фяўроння Захараўна (моршчыцца). Фі, яшчэ чалавеку — жалезны зуб — я разумею. А сабачку? На каго ён будзе падобны? Агідна.