Сагындым. Кайт инде

К?биров Марат

Искндр ишек шакуга уянып китте. Ала бозауны кргч кзлре шар булды. «й, блкч, сине д монда китерделр мени?!» – дип пышылдады ул мосу гына.

Шул чакта гына ле кргннрене тш булуын, зене мал абзарында ятуын абайлады. Тукылджау тагы кабатланды. Искндрне тне буйлап чебеннр йгерешкндй булды.

– Искндр, улым, ач… Ач, балакаем, ятма анда. Мин барсын да белм инде.

нисе килгн икн бит. Барсын да белм ди зе.

– Милиция юкмы со? Трмг алып китмилрме?

– Курыкма, улкаем, курыкма! – ананы тавышы калтыранды.

Искндр зе д сизмстн ишек келсен ычкындырды.

нисе шундук атылып керде д улын кочаклап алды:

– й, дивана малай, котларымны очырды бит! Шулай итеп качып яталар мени?!..

Абзарда чакта да, йг кергч т нисе бер авыр сз д йтмде аа. Муенындагы кызыл эзне кргч кен:

– Нрс булды, улым, – дип сорап куйды.

Искндр берни д булмагандай:

– й, малайлар белн кршкн идек, – дип авап бирде м трзг карап стп куйды,– Моны пыялалары кайда, ни?

– Тегелрг биреп ибрдем, – диде Хмдн,– тие булса, болай тормас иде д… Ярый зе д ссе инде…

Шулай шул, тисез кыен шул… тисезлек зен сиздереп тора шул…

Эх, тизрк та атсын иде…

Та атсын иде…

Кешелрне гдсе ген л, аны кблкк йлнеп кабер тирли очып йри икн, дигн сзлрне ишеткне бар иде аны. Искндр бген бозау ктрг чыкан иде. Шгали бабай белн берг туры килделр. Авыл халкы бик ихтирам ит Шгали картны, аны келен китмск, рнешен алмаска тырышалар. Бераз шрлилрдер д инде, чнки аны бтен нрсне д телен бел дилр. Шулайдыр, шулай булмаса, биялй чаклы гына болыт кисге килеп чыгып, Шгали бабайларны брге бачасына гына явып китмс иде. Башка бакчаларга яумады бит. Ай буена.

Шгали бабай кызыклы нрслр турында кп сйлде Искндрг. Лкин кблк турындагы хикяте барсын да оныттырды.

«…Шуннан со ятим малай нисене кабере янына килеп баса да, зене мо-зарларын сйли: ги бала булып яшлре авыр миа, нием. Ник безне ташлап китте, ник кайтмыйсы?! Синсез дньяларны бер нуры юк, сагындым бит, нием, кайт инде…» Шулчак лл кайдан гына очып килеп, кабер рштксен бер кблк куна. Бик хлсез була ул. Ршткд корган яфрак сыман эленеп кен тора. Ятим малай кблкне кулларына алып иркли, малайны ылы сулышыннан кблк анланып-терелеп кит, рхмт йткн сыман аны баш очыннан талгын гына ч кабат йлнеп уза да юкка чыга. «й, ием, – дип уйлый малай, – аннарымны ылытыр кеше булса, мин д канатланыр идем…» Кинт нисене ягымлы тавышын ишет:« Рхмт сиа, улым. Син кичергн газаплардан хлсезлнгн кблк – ул минем аным иде. Син аны зене изгелеге белн терелтте. м мин кабат сине янга кайттым. Без берг, улым…»

Бу хикят турында малай кн озыны уйланып йрде. Кайтыр алдыннан Шгали бабай Искндрне аркасыннан сеп йтеп куйды:

– Ктг син чыгасыны белгч, бераз шиклнгн идем. Беребез бабай, беребез сабый, мйтм, ай-ай, малларны таратмабыз микн. Бик егрле булды, маладис. Тач тие охшагансы.

– Шгали бабай… – Искндр лндге чыбыркысын иелеп алды, – Шгали бабай, мин тиемне терелт аламмы?..

Инде бабай тынып калды. Аны кзлре тпсез мо клен верелде. Озак кына нсез торганнан со бтенлй икенче тавыш белн:

– Бер кем д мгелек тгел, улым. Кеше кит, ирд аны эше кала, имеше кала. тие изге кеше иде, урыны омахта булсын. син аны рухын терелт аласы, улым. Аны фкать син ген терелт аласы. Моны чен озак вакыт кирк, рвахлар рухына тап тшермслек

итеп яшрг кирк…– дип йтеп куйды.

Йрге ашкынып типте Искндрне. Куанычы кчле иде – ятимлекне бтен ачылары артта калачак хзер. тисе белн берг кайтып кергч, нисе нрс йтер икн?! й, сенер инде, й кочаклар, й, бр инде. Елап та алыр. Еласын, йд, еласын бер туйганчы. Эх, тисе белн кайтып кергч!.. шулай булачагына шиге юк иде Искндрне. Андый-мондый гына кеше тгел, Шгали бабай зе йтте бит. син аны терелт аласы. Аны фкать син ген терелт аласы, диде…

Ктне урамга кере булды, Искндр зиарат ягына йгерде. лл артык кабаланды, лл берр нрсг абынды, мтллп китте, сыар клше лл кайда очып барып тште. Тик малай моа игътибар итмде,сикереп торды да аксаклый-акаклый йгерен белде. Келе тулган Шгали бабай, аны артыннан карап, и очы белн кзлрен сртеп алды, иреннрене калтырануын гына басарлык чара тапмады…

Зиарат коймасын сикереп кергч, Искндр таныш каберг ашыкты. Келен сер серлелек билп алды. Аны уйларын тисе д белеп торадыр, улы кичергн газаплар аны да рнетдер. Кабер рштксен ак кблк килеп кунды. Малайны йрге дерт итеп китте, тне эсселе-суыклы булды. Ул сак кына кулларын алга сузды, тик кблкне учына алырга гына рьт итмде, очып китр д Искндрне бтен хыялларын имерер тсле тоелды. Малай кзлрен кблктн алмый гына ирг тезлнде:

– тием, кайт!.. Синсез бик кыен безг, – дип пышылдады ул,– Миа да кыен… нием д… Кайт, тием, кайт…

Аны яаклары буйлап кз яшьлре тгрп тште. Магаена салкын тир бреп чыкты. Сз йткн саен иреннре, юк, иреннре ген тгел, бтен тне, тнене рбер кзнге дерелдде.

– тием, кайт!.. Азга гына булса да кайт!.. Минем сине бик крсем кил… Сине белн урамнан итклшеп тсем кил… тисе юк моны, димсеннр… Кайт, тием, кайт… Азга гына булса да…

Кблк канатларын илпеп авага ктрелде. Искндр д, кулларын алга сузган килеш, аа ияреп торып басты. Кблк малайны баш очыннан ике тапкыр йлнде д авыл ягына табан очып китте…

Искндрне колагына тисене ягымлы тавышы ишетелгндй булды:«Рхмт сиа, улым…»

тисе!!!

Кайтты!!!

Ул ялт итеп артына борылды. тисен кчаклап алырга ыенып кулларын йде. Тик тир-юнд беркем д юк иде. Ул ле анда, ле монда ташланып якындагы кабер куакларын карады. Юк. Беркем д.

Юк.

Днья кинт члпрм килде, малайны бтен булмышын ачы рн дулкыны ялмап алды. Йрктн кан тамганы ишетел кебек иде.

Тик мете зелеп бетмде.

блки…

Кблк авыл ягына очып китте бит.

Блки, тисе аны йд ктдер…

…Искндрне крг нисене йзе яктырып китте:

–Нрс, тыны-кне бетте. Ктдн кайткач, бераз ял итр иде…

Искндр очкынланып янган кзлрен нисен тбде:

– ти кая?

нисе нсез калды. Искндрне д кзендге шатлык чаткыларын болыт каплады, башы зеннн-зе тбн иелде.

– Кайтмады мени… – диде ул, елак тавыш белн,– Кайтырга тиеш иде бит…

Лкин еламады.

Еламады, келене бер почмагында мет уты тагын балкып китте. Моны чен озак вакыт кирк, диде бит Шгали бабай. лбтт, шулайдыр. Уен эш мени?! Нинди ген вакытлар кирк булса да тзчк ул, терелтчк ул тисен. Терелтчк. Та гына атсын, иртг тагы зиаратка барыр. тисе иртг терелмс, аннан со да…