Слоў моб
Шрифт:
Уверсе, у карунках хвоі, амаль ля самага неба, усё раптам згадала ваверчанё і пасівела.
Усе людзі спярша добрыя і ўсе дзеці спярша неўміручыя.
І вочы спярша – ненаглядныя.
Спярша ўсё – нішто.
Ішоў па лесе грыбнік навобмацак, варушачы бровамі над крывавымі чорнымі дзірамі.
Ішоў, мусіць, відаць, магчыма дадому.
У цёплым імху на ўзлеску плакала блакітнае пяшчотнае вока.
zimna wojna
(З
graniczymy
tylko raz —
rozporkami
graniczymy
tylko raz —
ranami warg
ranami warg
korkociagami
kregoslup'ow
graniczymy
beznamietnie
relaks
orgazm
barter
zmeczenie
i zn'ow —
dwa ponure
mocarstwa
lezace obok
siebie
wydalaja
dyplomat'ow
wysylaja
szpieg'ow
graniczymy tylko raz
*
idzie 'snieg
idzie zimna
wojna
*
jest luty
Як было да Вялікага Прамяністага
Аднойчы ў Ампетыяніі не ўзышло сонца.
Усе былі вельмі занятыя сваім жыццём і гэтага зусім не заўважылі.
Працавалі станкі, адразаючы трошачкі больш працоўных пальцаў, чым зазвычай, гадзіншчыкі мружыліся крыху мацней, у дзяцей хованкі перасталі карыстацца папулярнасцю. Ампетыянскія вытворцы слюдзяных пляжных акуляраў збанкрутавалі.
І цеплаходы плылі, гінучы часцей. І неўпрыкмет шрыфт Брайля зрабіўся нацыянальным алфавітам.
Глядзець тэлевізар і не глядзець тэлевізару зрабілася абое-рабое.
Але ніхто не заўважыў, што сонца не ўзыходзіла.
І было так датуль, пакуль не нарадзіўся Вялікі Прамяністы.
Але адгэтуль у Ампетыяніі мудрыя людзі кажуць: “Пераначуем – менш пачуем”.
+ + +
хлопчык, укушаны ветрам
о, зубы ветру, што сцялі маю галаву!
о ўчэпістыя, атрутныя зубы, што сцапалі мяне на паўдарогі да ціхіх заток правінцыйнага жыцця! вецер павабіў мяне, заразлівы смерч, чорны віхор, а зубы ягоныя загнутыя на захад – ніхто не вернецца з пашчы ветру, ніхто не прыйдзе з захаду.
я хлопчык, што круціць глобус.
я хлопчык, што ўведаў, дзе ў сусвету захад.
я хлопчык, укушаны ветрам.
Паўвішнёвы сад
Пазаўчора скусілі з неба Поўню, маман хадзіла скардзіцца гарадавому.
Гарадавы сказаў, што ўсім есці хочацца і каб маман не пераймалася.
Мама
Кока і я згатавалі маме гарбаты.
Учора ноч навылёт з неба цякла чырвоная крывавая абражаная поўня.
Ліза ноч навылёт у аранжарэі з тэлескопам, потым – з рання ў сталовым пакоі, з пабялелым тварам. Падаецца, яна таемная байраністка.
Кока і я – мы напісалі маніфест аб недапушчальнасці адкусванняў ад Поўні.
І вось занач мы ўсёй хеўрай выбрылі ў свой кастрычніцкі напаўвішнёвы сад.
Праблема намінацыі
Рыбар і рыбак ішлі гразкімі беражкамі ды спрачаліся. Не, ты не рыбак, казаў рыбар рыбаку, ты падумай, пакруці мазгамі як след, ніякі ты не рыбак, чаго ж ты зубы прадаеш, з чаго смяешся, а сам ты хто? Ты ж таксама не той, за каго сябе выстаўляеш, ты таксама не той, а ўвогуле зусім не, з цікавасцю гляджу на цябе. Стоп, стоп, стоп.
І яны сталі. Селі. Налавілі рыбы – кожны багата. І дадому яны ішлі, абняўшыся за плечы, і ўсё роўна было, хто з іх рыбар, хто рыбак, дый наагул, ці яны гэта.
Іхтыяндравае
Я паспеў прыдбаць жабры ў сваім балоце.
Забыўся на ўмельства роўнага хаджэння, адгадаваў чорны нервовы хвост.
Я звык цадзіць кісельную цеплаватую твань скрозь зубы, я звык цалаваць тапеліц.
І клікаць мяне як – не помню. Ці то Ціхі Андрэй, ці то Іхтыяндр, а, можа, Ціхан.
Мокрая казка, падтопленая фрашачка, раман-калюга, сыры афарызм.
Жыць – не жыць, а плаваць ды ляжаць.
У віры, побач з домам даглядчыка шлюзу, на самым дне я ляжу ў гэтую падводную сваю поўню.
Там, на беразе, гарыць п’янае вогнішча, людзі спяваюць, людзі сухія і чырвоныя. Уткнуўся носам у корч, пасміхнуўся сому.
– Гэй, марак, ты надта доўга плаваў!
У камандзіроўцы
Яна тэлефануе. Упершыню за паўтара года.
Яна кажа: мне тут страшна, мне тут няўцям, мне тут прыязджай хутчэй, мне тут не польская, мне тут расцвітае ля самога сэрца нешта няроднае, нешта шыпяча-калючае, нешта вярэдліва-нямоглае.
Еду трамваем, еду зайцам, еду не сонечным, саступаю добрай старой пані месца, пажухлае старое пластыкавае месца ля зашмальцаванага акна.
А тут яна зноў тэлефануе і кажа, і кажа!
Яна кажа: Бога няма, рэшта ў камандзіроўцы, ты не сычыш, не колеш, ты ж едзеш ужо, калі ты выходзіш?
Я выходжу дзесьці на Празе, недзе праз дваццаць хвілін, сорам і ганьба, разлятаюцца птушкі, калі я заплюшчваю вочы, не магу прыгадаць ейнага твару.
Я набіраю лічбы на дамафоне, як на калькулятары.
Роўна: дзверы адчыненыя.
Роўна: незнаёмая жанчына са знаёмымі вачыма на парозе.
Роўна: гарачы шампан, мы смяемся і плюём мінакам на галовы.