Трывожнае шчасце
Шрифт:
Пятро слухаў, ашаломлены.
У дзверы пастукалі, i ў кабінет увайшла… Саша, расчырванелая, з дзіўным бляскам у вачах.
— Ты тут? — спытала не то вельмі ўзрадаваная, не то яшчэ больш здзіўленая.
Пятра яе з'яўленне спалохала, бадай, больш, чым усё, што адбылося дагэтуль.
— Саша?! Як ты сюды?.. Табе ж трэба ляжаць!
— А мне не ляжалася, —
Той усё зразумеў i заключыў:
— Добра, Пятро Андрэевіч, дагаворым пасля. Я прыеду да вас.
Яны сышлі з райкомаўскага ганка, як дзеці, узяўшыся за рукі. Нікога не бачылі, нічога не чулі.
Толькі на вуліцы Пятро схамянуўся:
— Ты пехатой?
— Мне так страшна стала, калі ты пайшоў. Я сабралася — i следам.
— Ды як ты магла! Во дурная! Зусім хворая яшчэ. Вярнуся — папрашу ва Уладзіміра Іванавіча машыну.
— Не, не трэба. Я зусім хораша сябе адчуваю. Цяпер нам няма чаго спяшацца. Хадзем ціхенька.
I вось яны адпачываюць. Недалёка ад райцэнтра. Чуваць, як на станцыі пыхкае паравоз. Там, на станцыі, яны купілі ў гандлярак тварагу i халодных бульбянікаў. Паабедалі. I так хораша ім!
— Хто б мог падумаць — Капыл! Такі ціхенькі, ласкавы…
— Ласкавы! Падлюга — да смерці падлюга. Цяпер я не сумняваюся, што ён такі выдаў партызана.
— Анісімаў сказаў: «Ганіце сёння ж з сельсавета. Каб духу яго не было!» I нас папракнуў: «I вы лапухі».
— Ды i лапухі. Добранькія. Бабкоў i ты. Грэлі гадзюку.
Пятро ляжыць пад абветранай шурпатай сасной. Саша
сядзіць побач. Ён трымае яе руку. Ён не выпускаў яе рукі, пакуль яны ішлі ад райцэнтра. I цяпер таксама. Яму, як ніколі раней, хочацца адчуваць яе блізкасць, цеплыню. Гэтае адчуванне, галіны сасны, што гойдаюцца ад ветру, i неба — то бяздонны блакіт, то хмаркі, цямнейшыя ці святлейшыя, — як усё i хораша супакойвае i неяк па-новаму хвалюе, вяртаючы паўнату той светлай радасці жыцця, якая з'явілася год назад, у Дзень Перамогі.
Сасна гэта была неаднойчы паранена сякерамі, нажамі хлапчукоў. На свежай ране-лысіне —
Пятро на поўныя грудзі ўдыхае водар хвоі i траў, што прыносіць цёплы вецер. Заплюшчвае вочы. Сашы здаецца, што ён заснуў. Яна маўчыць.
— Ты ведаеш, Сашок, я ўсё-такі збудую свой мост!
Яна адказвае не адразу.
— Я сядзела i думала: а можа, праўда, нам пераехаць куды-небудзь на будаўніцтва?
Ён паварочваецца да яе, глядзіць са здзіўленнем. Калі раней ён казаў пра зусім рэальны мост, яна адгаворвала: «Паступіў у інстытут — вучыся. Дзе ў цябе будзе яшчэ такая мажлівасць?» А цяпер, калі мост зрабіўся прыгожым сімвалам, Саша раптам гэтак празаічна спускае яго на зямлю.
— Не, цяпер я нікуды не паеду! Ад такіх людзей!
— Гэты гад, калі астанецца, ён не дасць табе жыцця.
— Ну, ведаеш… Ёсць райком! Ёсць партыя! Не астанецца ён!
Яна стоена ўздыхае, чуць мацней сціскаючы яго пальцы.
— Не будзь ідэалістам.
— Ты не верыш Лялькевічу? А я веру. Цяпер я ва ўсім веру яму. I Анісімаў — круты, але — чалавек!
— Я таксама паляжу, — кажа Саша i кладзе галаву на тоўсты корань сасны. Зноў уздыхае. — Дарэмна не забралі Прышчэпы з сабой. Нап'ецца ён там, на станцыі. I зноў напракудзіць. Пачне балбатаць…
— Сілай жа не пацягнеш. Запрашалі. Нап'ецца, безумоўна. Яго немагчыма зразумець. Я так i не зразумеў — пахваліў ён мяне ці пагразіў, калі сказаў: «Я з табой, парторг, яшчэ пагавару».
— Ну, што ты! Калі куплялі бульбянікі, ён паказаў мне вялікі палец: «Во, Шура, які хлопец ваш Шапятовіч!»
Яны зноў маўчаць — усё перагаварылі.
I магчыма, што Пятро на гэты раз сапраўды засынае на нейкую хвіліну, бо замест карункаў хваёвай галіны на фоне блакіту перад ім паўстае казачна прыгожая арка незвычайнага моста — такога доўгага, што той, другі, бераг, куды перакінута гэтая дзівосная вясёлка, расплываецца, як у тумане.
1963