Верабей, сава і птушыны суд

Караткевіч Уладзімір Сямёнавіч

Толькі праз гадзіну дабудзіліся птушкі савы. Глянулі ў дупло, а вераб'ём там даўно і не пахне.

— Ах ён, нахаба! Ах ён, бусурман, бессаромныя вочы! Ну i ты, сава, добрая! Не падпiльнавала,

так? А нашто ж тады мы па перку скiдалiся?!

— А вы чаго праспалі? — спытала сава.

— Добра, яшчэ пагаворым, — закрычалі птушкі. — У пагоню! Хапаць вераб'я!

Ганяліся яны за вераб'ём цэлы год і неяк усё ж злавілі. Хацелі спачатку пакараць яго тым, што звязаць яму крылы. Але потым раздумалі. Прападзе верабей. І калі чалавечы суд павінен трымацца за чалавечнасць, то птушыны павінен трымацца за птушынасць. Таму звязалі вераб'ю не крылы, а ногі.

І стаў з таго часу верабей скакаць адразу дзвюма ножкамі.

А саве ўсе птушкi i да гэтага часу анiяк не могуць дараваць, што яна праспала. Надта ўжо сваiх пер'яў шкада.

І вось варта саве раніцай не дабрацца да дупла і заснуць недзе пад ялінай ці кустом, — тут усе птушкі навальваюцца на яе цэлай хмарай, скубуць ды крычаць:

— Аддай маё пер'е! Ад-дай маё пер-р-р'е!

Не

верыш — спытай у старых людзей, у паляўнічых, якія гэта на свае вочы шмат разоў бачылі.

І хаця сава і суцяшае сябе, што арол ды сокал яе не чапаюць, а скубуць яе, бязвінную, адны вароны, сарокі ды пахучыя ўдоды — дрэннае гэта, па-мойму, суцяшэнне.

Дробязь тая — самае гэта нікуды не вартае на свеце. Лепей ужо з арлом схапіцца, абы толькі розная жамяра ды малеча цябе не шчыкалі і не скублі.

…Адзін толькі верабей, нават і цяпер, жыве сабе і не шманае. Ну, ногі скруцілі. Падумаеш, бяда вялікая. Скача сабе на абедзвюх адразу ды заліваецца:

Я — вясёлы верабей, Я — арол-верабей, Вельмі смелы верабей, Верабей, Верабей, Вера — Вера — бей!