Выкраданне прэм'ер-мiнiстра (на белорусском языке)

Кристи Агата

– Не можа быць!

– Яшчэ як! Вы глядзелi ў мюзiк-холе нумары, у якiх з дзiўнай дакладнасцю капiруюць славутых людзей. Прэм'ер-мiнiстра Ангельшчыны лягчэй прадублiраваць, чым, скажам, якога-небудзь мiстэра Смiта з Клапама*. Што да двайнiка О'Мэрфi, дык на

яго нiхто не звяртаў увагi, i яшчэ ён мог прыкiнуцца напалоханым. З Чарынг-Кроса ён едзе на аўтамабiлi на месца сустрэчы са сваiмi сябрамi. Ён цяпер iграе дзве ролi - за сябе i за iншага чалавека. О'Мэрфi знiк, пакiнуўшы патрэбны падазроны след.

* Чыгуначны вузел у паўднёвым раёне Лондана.

– Але чалавека, якi сыграў ролю прэм'ер-мiнiстра, бачылi ўсе!

– Яго не бачыў нiхто з тых, хто ведаў прэм'ер-мiнiстра асабiста або блiзка. А Данiэльс, як толькi мог, абараняў яго ад кантактаў. Апроч таго, яго твар быў забiнтаваны, i нешта незвычайнае ў яго паводзiнах магло быць растлумачана як узрушэнне пасля замаху на яго. У мiстэра Мак-Адама слабы голас, i ён мала гаворыць перад якой-небудзь вялiкай прамоваю. Падман вельмi лёгка прайшоў бы ў Францыi. А калi гэтага рабiць стала нельга, прэм'ер-мiнiстр знiкае. Ангельская палiцыя спяшаецца праз Ла-Манш, i нiхто не цiкавiцца падрабязнасцямi першага нападу. Для стварэння бачнасцi, што выкраданне адбылося ў Францыi, Данiэльсу ўстаўляюць у рот кляп, вяжуць яго i на самай справе ўсыпляюць хлараформам.

– А чалавек, якi сыграў ролю прэм'ер-мiнiстра?

– Скiдае з сябе маску. Ён i падстаўны шафёр могуць быць арыштаваныя як падазроныя асобы, але нiхто не

будзе падазраваць пра iх сапраўдную ролю ў гэтай драме, i ўрэшце iх адпусцяць за адсутнасцю доказаў.

– А сапраўдны прэм'ер-мiнiстр?

– Яго i О'Мэрфi завезлi ў дом мiсiс Эверард, так званай Данiэльсавай "цёткi" ў Хампстэдзе. А напраўду яна - мадам Берта Эбенталь, i палiцыя ўжо сачыла за ёю. Гэта быў маленькi, але каштоўны прэзент, якi я iм зрабiў, не кажучы ўжо пра Данiэльса. Ах, гэта была разумная задума, але яна не была разлiчана на таленавiтасць Эркюля Пуаро!

Я думаю, майго сябра можна было прабачыць за гэта самаўсхваленне.

– Калi вы ўпершыню пачалi падазраваць, як было ўсё на самай справе?

– Калi пачаў добра думаць! Мне нiяк не ўдавалася дастасаваць гэту справу да стральбы, але калi я даведаўся, што прэм'ер-мiнiстр паехаў у Францыю з забiнтаваным тварам, я пачаў разумець! I калi я наведаў усе вясковыя бальнiцы памiж Вiндзарам i Лонданам i даведаўся, што параненага прэм'ер-мiнiстра там нiхто не бачыў, я пераканаўся канчаткова. Астатняе было дзiцячаю гульнёю для такога розуму як у мяне!

На другi дзень Пуаро паказаў мне тэлеграму, якую ён толькi што атрымаў. У ёй не было нi пачатку, нi подпiсу. Было напiсана адно слова: "Своечасова".

Пасля, у той самы дзень, вячэрнiя газеты надрукавалi матэрыялы пра канферэнцыю саюзнiкаў. Яны падкрэслiвалi, што прамова мiстэра Мак-Адама зрабiла вялiкае ўражанне i не раз перапынялася авацыямi.