Барвяны шчыт

Караткевіч Уладзімір Сямёнавіч

Голас яе задрыжаў.

— Ты сказаў мне аб ім, а я не зразумела… Я, відаць,

вельмі абразіла цябе… Ты павер мне: я зразумею, зразумею цябе. Ты для мяне… як першы крок да тваёй праўды. Мне страшна без яе…

Ён маўчаў. Ён не верыў пасля ўсяго, што было.

— Ты паехаў, і я зразумела… Калі ласка, не адмаўляй мне…

Івар працягнуў руку, яшчэ не разумеючы, што здарылася.

— Я раптам

адчула: ні хвіліны не магу без цябе.

Рыданні аддаліся так раптоўна над гэтым ярам, над гэтым пустым кратэрам, над полем, паўзверх якога плыў расплаўлены і грозны барвяны шчыт. Яны аддаліся так раптоўна, што ён спалохана схапіў яе за плечы.

— Што з табою?

— Я была дурная… Я нічога не разумела… Калі можаш… даруй мне, Івар.

Барвяны шчыт плыў над імі.