Браты Львiнае Сэрца (на белорусском языке)
Шрифт:
– Я ўпэўнены, - адказаў Джосi.
– Яна нават не здагадаецца, хто гэта зрабiў. Яна давярае мне.
Ён быў так задаволены сабой, што ажно зарагатаў.
– I тады ў вас будуць абое - i яна, i малы Львiнае Сэрца. А што мне за гэта? Колькi коней дасць мне Тэнджыл, калi захопiць Вiшнёвую Далiну?
"А гэта мы яшчэ пабачым, - падумаў я.
– Эх, Джосi, дык ты збiраешся дадому, каб заманiць Карла Львiнае Сэрца ў пастку? Ну, а калi яго ўжо няма ў Вiшнёвай Далiне, што ты тады будзеш рабiць?"
Пры ўсiм маiм жахлiвым становiшчы думка пра тое, як разгубiцца
А Джосi ўсё распавядаў:
– Гэты малодшы Львiнае Сэрца - неблагi хлопчык, але якi ён леў? Гэта хутчэй напалоханае цяля. Яму больш падыходзiла б iмя Заечае Сэрца...
Я i сам ведаў, што не надта смелы i што наўрад цi можна па праву называць мяне Львiным Сэрцам, як Джанатана. Але ўсё-такi было вельмi прыкра чуць гэта ад Джосi. Мне стала сорамна, i я падумаў, што павiнен, абавязкова павiнен стаць больш смелым, але, вядома, не зараз, калi мне так страшна.
Нарэшце Джосi змоўк i ўжо не хвалiўся сваiмi здраднiцкiмi планамi.
– Я павiнен быць дома да ўсходу сонца, - сказаў ён, устаючы.
А салдаты працягвалi настройваць яго да самага апошняга моманту.
– Ты абавязкова павiнен штосьцi зрабiць з Сафiяй i з тым малым брацiкам, загадаў Ведэр.
– Разлiчвайце на мяне, - сказаў Джосi.
– Але вы не павiнны рабiць хлопчыку нiякай шкоды, ён мне падабаецца.
"Ну, дзякуй i за гэта", - падумаў я.
– Ды i не забудзься пра пароль, калi табе давядзецца iсцi з якiмi-небудзь навiнамi ў Далiну Дзiкай Ружы, - папярэдзiў Кадэр.
– Калi, вядома, хочаш, каб цябе пусцiлi жывым.
– "Уся ўлада Тэнджылу, нашаму вызвалiцелю", - азваўся Джосi.
– Не, што вы, я помню гэта днём i ноччу. А вось Тэнджыл - ён не забудзе пра сваё абяцанне мне?
Ён сабраўся ўжо ад'язджаць.
– Джосi - правадыр Вiшнёвай Далiны, - сказаў ён.
– Тэнджыл абяцаў, што я буду iм, спадзяюся, ён не забудзе?
– Тэнджыл нiколi нiчога не забывае, - запэўнiў Кадэр.
I Джосi знiк гэтак жа непрыкметна, як i з'явiўся, а Ведэр i Кадэр доўга глядзелi яму ўслед.
– Яго таксама адправяць да Катлы, калi скончым з Вiшнёвай Далiнай, сказаў Ведэр.
Ён сказаў гэта так, як ведаў, што азначае трапiць ва ўладу Катлы. Сам я пра Катлу ведаў мала, больш здагадваўся, але ажно здрыгануўся i нават адчуў да Джосi жаль, хаця ён i аказаўся такой нiкчэмнасцю.
Агонь на вогнiшчы амаль патух, i я ў душы спадзяваўся, што Ведэр i Кадэр неўзабаве знiкнуць. Мне вельмi хацелася, каб яны знiклi. Я сядзеў, як мыш у мышалоўцы, i марыў выбрацца на свабоду, толькi б як-небудзь вывесцi коней з пячоры, перш чым гаспадары прыйдуць забiраць iх. I тады, думалася мне, Ведэр i Кадэр паехалi б, нават не ўяўляючы, як лёгка яны маглi схапiць малодшага брата Джанатана Львiнае Сэрца. Але раптам Кадэр кажа:
– Хадзем паспiм крыху ў пячоры.
"Ну вось, надыходзiць канец, - падумаў я.
– I чаго там цягнуць, няхай забiраюць мяне, няхай усё гэта заканчваецца".
Ведэр запярэчыў:
– А чаго спаць? Хутка ўжо ранiца, i надакучылi мне гэтыя горы. Давай
Кадэр саступiў.
– Ну, як хочаш, - сказаў ён.
– Выводзь коней.
Здараецца, у час самай вялiкай небяспекi чалавека выратоўвае выпадак. Я адкiнуўся на спiну i запоўз у самы цёмны куток пячоры, як гэта зрабiў бы якi-небудзь звярок. Увайшоў Ведэр, i ў наступны момант ён ужо быў у непрыгляднай цемры, таму я мог толькi чуць яго, але i гэта было вельмi непрыемна. Ён таксама не мог бачыць мяне, але, здавалася, мог чуць, як б'ецца маё сэрца. Яно гулка стукала, бо я ляжаў i чакаў, што будзе, калi Ведэр замест двух знойдзе трох коней.
Калi ўвайшоў Ведэр, конi слаба заржалi - усе трое, Ф'ялар таксама. Я пазнаў бы Ф'яларава ржанне сярод тысячы iншых. Але Ведэр, гэты дурань, не пачуў нiякай рознiцы, уявiце сабе, ён нават не заўважыў, што ў пячоры былi тры канi. Ён вывеў двух, якiя стаялi блiжэй да выхаду, сваiх уласных, i выйшаў следам за iмi.
Як толькi застаўся адзiн з Ф'яларам, я падскочыў да яго i пагладзiў па шыi. "Дарагi, мiлы Ф'ялар, маўчы", - малiў я, бо калi ён заржэ зараз, яны пачуюць i зразумеюць, што штосьцi тут не так. I Ф'ялар, ён быў такi разумны, зразумеў усё. Тыя два канi заржалi, быццам хацелi развiтацца з Ф'яларам. А Ф'ялар стаяў моўчкi i не адказваў.
Я цiкаваў, як Ведэр i Кадэр сядлалi коней, i цяжка апiсаць, якую палёгку я адчуваў пры гэтым. Нарэшце я буду вольны, вызвалюся з гэтай мышалоўкi.
Потым чую - Ведэр кажа:
– Я забыўся крэсiва.
Ён саскочыў з каня i пачаў шукаць вакол вогнiшча.
– Яго тут няма. Можа, згубiў у пячоры?
Вось мышалоўка зноў з грукатам зачынiлася, i на гэты раз я папаўся. Ведэр зайшоў у пячору шукаць праклятае крэсiва i адразу напароўся на Ф'ялара.
Я ведаю, што нельга хлусiць, але калi гаворка iдзе пра жыццё i смерць, то даводзiцца.
У яго былi дужыя i грубыя рукi, да гэтага нiхто не хапаў мяне з такой сiлай. Было вельмi балюча, i я быў злосны, нават больш злосны, чым напалоханы, што ўжо само па сабе даволi дзiўна. Магчыма, таму я пачаў хлусiць.
– Ну i як даўно ты сядзiш тут i падслухоўваеш?
– крычаў Ведэр, выцягваючы мяне з пячоры.
– З вечара... Я не падслухоўваў, я спаў, - апраўдваўся я, мiргаючы вачыма, нiбы толькi што прачнуўся.
– Спаў?
– з недаверам паглядзеў на мяне Ведэр.
– Ты хочаш сказаць, што ты не чуў, як мы тут крычалi i спявалi ля вогнiшча? Не манi.
Ён лiчыў сябе вельмi хiтрым, яны ж не спявалi зусiм. Але я быў яшчэ хiтрэйшы.
– Ну, можа, чуў крыху, як вы спявалi, - заiкаючыся, манiў я.
Ведэр i Кадэр паглядзелi адзiн на аднаго, цяпер яны былi ўпэўнены, што я спаў i нiчога не чуў.
Але мне гэта не дапамагло.
– Хiба ты не ведаеш, што за падарожжа па гэтай сцежцы - пакаранне смерцю?
– запытаўся Ведэр.
Я паспрабаваў давесцi, няўцямна мармычучы, што нiколi не чуў нi пра якое пакаранне смерцю, нi пра што iншае. Што мне проста хацелася паглядзець на месяц, як ён асвятляе горы.