Чарадзейныя яблыкі
Шрифт:
— Проста недарэка італьянчык, — спрабуючы перавесці ўсё на жарт і падбадзёрыць сяброў, заключыў Шадурскі. Ён раптам папрасіў дачку: — Каб не было канфліктаў, з гэтай хвіліны трымайся бліжэй да пана Вальдэмара. Пабудзь яго анёлам.
Гэтая прапанова ўзрадавала маленькую панну, — яе вочы ўспыхнулі, а на вуснах заззяла ўсмешка…
VI
— Ці чулі? — звярнулася да нашага героя маленькая панна, калі яе бацька і пан Сліва ад'ехаліся. — З гэтай хвіліны я з вамі неразлучная, адным словам, ваш анёлак.
Хлопец не запярэчыў. А калі папраўдзе,
Яны прышпорылі коней і паехалі далей.
Падзеі да гэтага часу разгортваліся так, што Боку не ўдавалася спакойна памаракаваць: а што ж гэта з ім адбылося? Цяпер вось ён задумаўся. Здаецца, яму нічога не заставалася, як паверыць у тое, што ён нейкім цудам перасяліўся ў двухсотгадовую даўніну. Праўда, паверыць у гэта было не так і проста. На пачатак трэба было супакоіцца, пазбыцца асляпляльнага здзіўлення ад усяго таго, што ён бачыў і чуў. Мо таму ласкавыя словы панны набывалі для яго асаблівы сэнс.
Наперадзе нарэшце завіднеўся Сар'інскі лес. А праз колькі хвілін вершнікі ўжо ехалі па лясной дарозе. Але, відаць, да месца палявання было не надта блізка. Рухаліся цяпер марудней; сабакі блыталіся пад нагамі ў коней, баючыся аддаляцца ў лес.
Прапусціўшы ўсіх наперад, Бока і панна ехалі апошнія. Маленькая панна пазірала на хлопца. Яе здзіўляла тое, як няўклюдна ён трымаецца ў сядле. Бока тым часам старанна выдаваў, што яму ўсё гэта вельмі звыклае. Ён нават спрабаваў усміхацца.
— Вы так дзіўна сядзіце ў сядле, — азвалася панна.
— Дзіўна?.. Чаму вы так кажаце? — запытаўся Бока. Калі б не ваш упэўнены выраз твару, я падумала б, што вы ўвогуле навічок у гіпіцы 1 . У вашай паставе залішне наструненасці. Хто навучыў вас гэтак ездзіць? Няўжо ў вас там, у Берберыі, усе так ездзяць?
— Не адмаўляюся, вы блізкія да самой праўды.
— Як гэта?
Бока асмялеў. Ён ведаў, што смелая імправізацыя больш падобная на праўду, чым млявая ісціна.
Справа ў тым, — пачаў ён, — што ў нас любяць ездзіць пераважна… у экіпажах, ездзіць конна зрабілася нямодным. У нас — добрыя дарогі, утульныя экіпажы. Навошта, разважаем мы, марнавацца конна ў цвёрдым сядле, калі можна праехацца пад дахам, седзячы ў крэсле!
1
Гіпіка — навука аб верхавой яздзе.
— Цікава, — ужо без насмешкі, ціха, як рэха, праказала панна. — Вядома ж, у вас невялікая краіна, — разважыла яна, — вы ўпарадкавалі дарогі і ўсё астатняе. — Яна раптам уздыхнула, прамовіла летуценна: — Ах, як я хацела б пабыць там!
— Дзе? — міжволі вырвалася ў яго.
— У вашай Берберыі…
Бока адчуў, што ў яго кружыцца галава ад гэтай двухсэнсоўнай размовы, дзе кожны кажа пра сваё. Аднак адступацца не было куды. Выдаючы ўпэўненасць, ён прамовіў:
— Ну што ж, калі-небудзь вы там абавязкова пабудзеце! Лічыце, панна Яніна, што я запрасіў вас туды.
— Праўда? — поўная радаснай надзеі, усклікнула маленькая панна.
— Так, я запрашаю вас, — паўтарыў хлопец, і сам пачынаючы верыць сваім словам. — Што такое адлегласць паміж двумя краінамі! Нават паміж двумя планетамі! Драбяза!.. Сапраўды,
Тут ён замоўк — падумаў, што ў яго словах ёсць сэнс: калі людзі навучыліся перамяшчацца ў прасторы, то чаму ім у будучым не навучыцца перамяшчацца і ў часе. Чалавек усё можа. Так здавалася яму ў гэтую хвіліну. І ён заспяшаўся выказаць свае думкі:
— Калі мне ўдалося дабрацца да вас, то чаму б і вам калі-небудзь не выправіцца ў такое ж падарожжа да нас.
— Ды я з радасцю! — захоплена выказалася панна. — Гэта было б проста шчасцем!
Яны паглядзелі адзін на аднаго і міжволі ўсміхнуліся. Гэта была іх першая кладачка да ўзаемнай сімпатыі.
Вузкая дарога, па якой яны рухаліся, сям-там была завалена дрэвамі. Зусім нядаўна ў лесе «папрацавала» віхура. Таму вершнікам даводзілася абмінаць завалы. Аднак панну Яніну гэтыя перашкоды нібыта паддражнівалі. Іншы раз яна разганяла свайго каня — і пераскоквала завалы. У адным месцы, пасля чарговага скачка, яна спыніла скакуна і азірнулася. Бока накіраваў сваю кабылу ўкруга. Калі ён наблізіўся, панна сказала:
— Паспрабуйце скокнуць. Вы пазнаёміцеся з рэдкаю і сапраўднаю радасцю — радасцю палёту.
Бока зніякавеў. Ён баяўся нават галопу — не тое што скачкоў. Ён аніяк не хацеў быць падобным да корка з пляшкі з-пад шампанскага.
Неўзабаве яны зноў напаткалі невялікі завал. Панна з разгону, лёгка адолела яго і спыніла каня. Яе спадарожнік прытрымаў сваю кабылу.
— Не бойцеся, скачыце! — крыкнула панна.
Але хлопец не крануўся з месца. І тады панна ўладарна сказала:
— Я вам загадваю! Чуеце! Вы зробіце гэта, калі сапраўдны рыцар!
Жанчына, якая жадае чагосьці дамагчыся ад мужчыны, імкнецца закрануць яго пачуццё ўласнай годнасці. «Ты зробіш гэта, калі ты сапраўдны мужчына», — кажа яна яму. І гэта дзейнічае на прадстаўнікоў моцнага полу як заклінанне.
Бока нават не пачырванеў ад абурэння. Стараючыся не думаць пра тое, што будзе, ён тузануў павадкі і пагнаў свайго каня проста на перашкоду. Кабыла разагналася — і скокнула. Яе імкненне адолець бар'ер выкінула хлопца з сядла. Ён і напраўду паляцеў, толькі — на зямлю, як мех з сенам. Яго падзенне напалохала каня панны. Той рвануўся ўбок — і панна, не ўтрымаўшыся, таксама паляцела вобземлю. Ненаўмысна яна ўпала проста на нашага героя.
Бока ўскрыкнуў ад болю. Панна спехам спаўзла з яго і ўкленчыла перад ім. Зазірнуўшы хлопцу ў вочы, яна запыталася:
— Я вас выцяла?
Бока павярнуўся і сеў. Паціраючы галаву, ён адказаў:
— Не вы, а ваша стрэльба. Яна вылецела з похвы, як страла з лука.
— Ох, гэта няўдалая стрэльба! — са злосцю сказала панна. — І навошта я яе ўзяла!.. Даруйце, пан Вальдэмар, я не хацела.
Жадаючы заспакоіць госця, яна нахілілася і пацалавала яго ў шчаку. Абое адразу ж знерухомелі, як каменныя ідалы. Бока нават забыўся пра тое, што выцяўся. Здаецца, толькі ў гэтую хвіліну ён па-сапраўднаму скеміў, што перад ім не актрыса, не манекен, не механічная лялька з мінулага, а жывая, з плоці і крыві, дзяўчына. Вусны ў панны былі пругкія і цёплыя, а вочы свяціліся такою пяшчотаю, што ў хлопца развеяліся апошнія сумненні. Яму захацелася паўтарыць пацалунак. І ён працягваў узірацца панне ў вочы. Яна, падалося хлопцу, здагадалася пра яго жаданне. Міжволі яны падаліся адзін да аднаго…