Чазенія
Шрифт:
Ён ішоў і любаваўся ёю. Невядома па якіх прыкметах знаходзіць нейкія травы, схіляецца і асцярожна выкопвае з коранем. Шукае. Працуе.
...Схіляецца, напружваюцца моцныя, стройныя ногі, выгінаецца, як лук, тонкая паясніца, падаюць валасы, і яна падбірае іх тыльным бокам кісці, адвечным і ўсё ж толькі сваім рухам. Вечна, вечна глядзець...
I ён глядзеў. Глядзеў так, што яна раз-пораз падымала на яго пастражэлыя вочы. Сінія, яны ў такія імгненні цямнелі.
"Стаіш, – думала яна. – I немагчыма пайсці ад цябе з тваёй чыстай цэльнасцю і сілай. Хіба ўцячы? Не хочацца.
Яны падымаліся да нагор'яў. Уначы тут, відаць, было халадней, і таму траплялася болей вінна-чырвонай, іржавай, палымянай, лілаватай і пяшчотна-залатой лістоты. Але цяпер гарачыня і задуха панавалі над светам, і павявала з нетраў нейкім праным, дзівосным, нетутэйшым водарам.
– Ліяны пахнуць, – сказала яна. – Джунглі.
Яны ішлі да гэтых джунгляў праз паляны, на якіх сярод белага дня зіхацеў месячны бляск, блакітны, срэбны, таемны. Гэта варушыліся серабрыстыя султаны міскантуса чырванеючага. Без краю дрыжала на палях месячнае мора.
...У раптоўным, амаль вячэрнім цяні ад сопак насунуліся джунглі.
I гэта сапраўды былі джунглі, а ніяк не тайга.
Саракаметровыя калоны дрэў, змрок і буралом, рэдкія плямы святла, буяны, дзікі падлесак. Чорныя, сабраныя ў шары, плады элеутэракока, медная лістота вінаграду, шызаватыя, нібы запацелыя, гроны яго.
Вежы дрэў. I на іх вісяць, аплятаюць, душаць, шалушацца, як маладая сасновая галіна, тоўстыя, са сцягно дарослага чалавека, удавы ліян.
Усё заблытана імі, усё перавіта. Змеі, змеі, бясконцыя дравесныя змеі. Падымаюцца да вяршынь, перапаўзаюць на суседнія, звешваюцца. I ліянная лістота драбніцца толькі ў самых верхавінах лясных волатаў.
Перахопліваюць святло, сціскаюць, уюцца, плятуць. Часам забіваюць. Унь стаіць сухі аксаміт. А там сухі кедр. Цягнецца, цягнецца да сонца актынідыя з мядова-салодкімі пладамі. Цягніся, ліяна, ніхто не будзе ссякаць цябе, каб адабраць плады, калі ўпадзеш на зямлю, і кінуць, абабраўшы.
Папарацейкі-эпіфіты раслі ў трэшчынах кары, сакавіта зелянелі ў плямах святла. Пунсавелі на ліянах лімонніку гроны ягад.
На ствалах зваленых гіганцкіх кедраў раслі падушкі нейкіх дзіўных грыбоў. Пяшчотнейшыя, белыя і слаба-ружовыя, галіністыя, як каралы, і такія самыя ювелірныя на выгляд.
– Зрэж іх, – сказала жанчына.
– Нельга.
– Можна. Хутка халады.
– А нашто?
– Будзе вячэра, як у імператара. Гэта рагацікі, або кітайская лапша. Дзеля іх загубілі больш кедраў, чым на пабудову гарадоў. У Кітаі яны каштавалі ледзь не на вагу золата. I вось з-за мяжы прыходзілі кітайскія арцелі, валілі самыя тоўстыя дрэвы – чым старэй, чым таўсцей, тым лепей, даўжэй гнісці будзе, больш гадоў будзе існаваць плантацыя – і, як драўніна закісала, падсаджвалі на яе грыбніцу вось гэтых грыбоў, а яшчэ ільмавікоў і мядзведжага вуха. Пасля,
Будрыс асцярожна збіраў грыбы. Прахалодныя, з дзівосным пахам грыбной сырасці, як у баравікоў. Гражына разграбала кіем траву, шукаючы нешта.
– Слухай, – ціха сказаў ён. – Знаеш, што я ўспомню, як мы будзем старыя? Праз тысячу год.
– Ну?
– Вось гэта. Цябе ў гэтых джунглях. Змеі ліянаў. Вінаград. Каралы рагацікаў.
– Я ведаю. Я таксама.
...Рэчка сплывала са скалы ў глыбокую вадабойную чашу, свежым струмком падала на іхнія галовы, зіхацела вясёлкавымі кроплямі на гарачых ад сонца плячах. Яны ляжалі, успёршыся грудзьмі на край чашы, і цягнулі рукі, стараючыся спаймаць за вушы сабаку, які ўладкаваўся прыступкай ніжэй, таксама ў чашы, ляжаў раскошна, адзін. Амур ляніва агрызаўся. Яму таксама было добра.
Схіляліся да іх зялёныя, непралазныя сцены дрэў, і ліяны спускаліся з іх і варушылі пабегамі над галовамі людзей, нібы хацелі спаймаць.
...Пасля яна павяла яго ў бок ад вадаспадаў, у самыя нетры ліяннікаў.
– Тут, здаецца. Скідай рукзак. I стрэльбу. Хадзем.
Адышла крокі на тры і стала пад маньчжурскім арэхам, над густой травяной зарасцю.
– Нічога не бачыш?
– Не.
– Тады заплюшчы на хвіліну вочы. I думай пра нешта добрае. Сюды нельга прыходзіць са злом у сэрцы.
– Буду думаць пра цябе.
Ён стаяў і ўспамінаў начную хатку, шум дрэў і яе вусны.
– Глядзі, – ціха сказала яна.
Папараць і іншае былі адгорнуты ў бакі. I на вызваленым месцы стаяла кволая, нявідная, але ў чымсьці страшэнна значная раслінка з прамым сцяблом і вытанчанымі пяціпалымі лісцікамі.
I яна, чамусьці шэптам, адказала:
– Ён. Не дыхай. Ён такі далікатны, што можа памерці і ад гэтага.
– Чаму?
– Бо ён усю сілу запасіць у корані. Таксама для іншых. Вось калі ты перастанеш мяне кахаць – прыйдзі сюды, адшукай месца і зрабі адзінае злачынства. Украдзь яго. Ён будзе тады вялікі, мудры корань, стары. I ўсё вернецца: рэчка, і верасень, і чазеніі.
– Я не буду яго красці. Я ніколі не перастану цябе кахаць.
– Не трэба так, – устрывожана сказала яна. – Не прымушай мяне шкадаваць аб многіх учынках.
– Табе няма аб чым шкадаваць.
Яны сядзелі каля расліны. Плячо ў плячо.
– Чакай, я прыкрыю яго ад сонца. Прамыя праменні таксама забіваюць яго. Далікатны. Як само каханне.
Спляла над ім травы.
– I давай адыдзем. Цяпер ты ўсё адно бачыш яго? I ў траве?
– Цяпер бачу.
– Адыдзем. Можа, яму і позіркі шкодзяць.
Жэньшэнь стаяў у некалькіх кроках ад іх. Старажытны, пяшчотны, добры. I яны ляглі ў траву і глядзелі на яго.
– Хай расце, – сказала яна, кладучы галаву яму на руку. – Дзіўна... Ніколі не было такога спакою. I так добра не было. Аж страшна, што ніколі больш не будзе. А раптам ніколі?
– Ты што? – Ён рыўком прыцягнуў яе да сябе. – Ты што, хочаш, каб я памёр?
Стракатай сенню беглі па іх сонца і цень. Віліся, звіваліся вакол іх джунглі. Дыханне іх было, як подых жанчыны ля яго вуснаў.