Дванаццаты, жорсткi (на белорусском языке)
Шрифт:
– Больш двух год я спявала ў гэтым хоры, - пачала расказваць Зiна. У яе вачах свяцiлася затоеная i вельмi насцярожаная просьба паслухаць i зразумець яе.
– Спявала i вучылася ў вячэрняй дзесяцiгодцы. У многiх харавых нумарах я запявала. Калi Макар Iванавiч даведаўся, што я збiраюся пакiнуць хор, выклiкаў да сябе, угаворваў, прасiў пабыць яшчэ хоць некалькi месяцаў, пакуль ён падрыхтуе замену. Не паслухала я Макара Iванавiча, а цяпер мне сорамна нават сустрэцца з iм, глянуць у вочы...
– Чаму ж вы не паслухалi?
–
– Прабачце, калi не тое пытанне задаю i, можа, крыху нясцiпла ўмешваюся ў вашы справы.
– А што ж тут нясцiплага?
– прыязна сказала жанчына.
– Я часта i сама сабе задаю такое пытанне. Пакiнула хор таму, што... Як вам сказаць? Сустрэлiся мы з Валодзем, а ён жа не ў Менску служыў. I цяпер не ў Менску. Я не магла не паехаць з iм...
– Калi ў вас ёсць голас i вы любiце музыку...
– пачаў Ярмолаў i спынiўся, бо ў гэты час заварушылася i замахала ручкамi Люда.
– Быў у мяне голас, - ледзь не шэптам працягвала Зiна.
– Людзi гаварылi, ды i сама я адчувала, калi выходзiла на сцэну. Гэта няцяжка заўважыць па людскiх вачах. А цяпер, вядома, ужо няма таго, што было.
– Там жа ў вас, напэўна, ёсць харавыя гурткi, - заўважыў Ярмолаў, самадзейнасць. А то маглi б вы i адна выступаць у канцэртах.
– Выступiла адзiн раз, - супакоiўшы Люду, сказала Зiна.
– Выступiла, дык Валодзя тры днi праходу не даваў. Не любiць ён у мяне музыкi i сам нiколi не спявае.
– Зiна сарамлiва засмяялася.
– Толькi свiшча часта, ды i то немаведама што. Калi я iншы раз заспяваю што-небудзь сама сабе дома, дык ён або начынае свiстаць, або ўключае радыё. Смешны ён у мяне...
Людачка зноў замахала ручкамi, i цяпер ужо мацеры не ўдалося прыспаць яе. Дзяўчынка ўстала i адразу засмяялася, зморшчыўшы крыху ўспацелы носiк.
– Вясё-о-лая, - пяшчотна заўважыў Ярмолаў.
Мацi ўзяла дзяўчынку да сябе.
– Амаль што нiколi не плача, - радасна сказала яна, - хiба толькi iншы раз ноччу, або калi вельмi ўжо есцi захоча.
I Людачка раптам заплакала.
Мацi спачатку засмяялася ад нечаканасцi, а потым на твары яе з'явiўся неспакой, сiнявата-шэрыя, стомленыя вочы трывожна ўставiлiся на дзяўчынку.
– Чаго ж ты, Людачка, чаго ты хочаш? Гэта яна галодная, - з папрокам самой сабе i нiбыта са скаргай на некага сказала жанчына.
– Малачка хоча. Хочаш, Людачка, малака?
Адной рукой трымаючы дзяўчынку, мацi развязала клунак, дастала адтуль пляшку малака. Дзяўчынка працягнула рукi да пляшкi i перастала плакаць.
– Зараз мы нальем табе ў кубачак, - цешылася разам з дзiцем мацi.
– Дзе ж гэта наш кубачак?
Зiна яшчэ раз патармашыла адной рукой клунак, выняла адтуль фарфоравы кубак з адбiтым вушкам, адаткнула пляшку, нахiлiла над кубкам, а малако не палiлося. У мацеры аж спалох мiльгнуў на твары.
– Няўжо скiсла? Яно ж добра кiпела дома.
– Цёпла ў купэ, - спачувальна
Зiна патрасла пляшку, паглядзела на пабялелае заткала i, мацней абхапiўшы дзяўчынку, выбегла ў калiдор.
– Валодзя, Валодзя!
– з роспаччу паклiкала яна.
– Хутчэй iдзi на хвiлiначку сюды!
Лейтэнант выйшаў i нездаволена паглядзеў на жонку.
– Чаго ты крычыш?
– Малако ў пляшцы скiсла, - ледзь не з плачам прашаптала Зiна.
– Што будзем даваць Людачцы?
– Давай кiслае!
– гучна i бестурботна сказаў лейтэнант.
– Вось праблема! Кiслае яшчэ лепш!
– Для цябе лепш, - трошкi супакоiўшыся, сказала Зiна.
– А для яе?..
– Нiчога, нiчога!
Валодзя сурова пакiваў галавою i вярнуўся ў суседняе купэ.
– У нас ёсць малако-о, - пявучым голасам сказала яму партнёрша па картах.
– У тэрмасе.
– Пры гэтым яна вiнавата паглядзела на Цюльпана.
– Мы можам даць, калi трэба-а. Налiць?
– Дзякую, не трэба, - адмовiўся Валодзя, зразумеўшы, для каго тут вязецца малако.
– Ваш ход. Давайце!
Зiна пачала кармiць Людачку кiслым малаком, а Ярмолаў не ведаў, што рабiць з самiм сабою. Ён не мог падняць галавы, не мог глянуць на дзяўчынку. У яго раптам стала глуха шчымець пад грудзьмi, а ў роце зрабiлася так прыкра, нiбы ён сам жывасiлам глытаў гэтае дачасна скiслае малако.
На наступнай станцыi Ярмолаў, мабыць, першым выйшаў на перон. Паколькi жанчына з абручыкамi таксама збiралася выходзiць, то i Валодзя заглянуў у сваё купэ, каб узяць шапку.
– Купi чаго-небудзь Людачцы, - папрасiла яго Зiна.
Пакуль цягнiк стаяў, яна паказвала Людачцы праз акно, якiя вялiкiя яблыкi былi ў кошыках тых цётак, што снавалi сюды-туды па пероне, якiя жоўтыя грушы. А калi заляскалi буферы i цёткi з кошыкамi неяк асаблiва замiтусiлiся, мацi з дачкою пачалi глядзець у канец калiдора, дзе павiнен быў хутка паказацца бацька. Але вось прайшлi ўжо многiя, вярнулiся i адразу зачынiлiся ў сваiм купэ суседзi з Цюльпанам, а Валодзi ўсё не было. Прыйшоў Ярмолаў, ласкава ўсмiхнуўся Людачцы.
– Цi вы не бачылi Валодзю?
– звярнулася да яго Зiна.
– Не, не бачыў, - адказаў Ярмолаў.
– Ды вы не хвалюйцеся, ён, напэўна, у другi вагон ускочыў.
Але як жа не хвалявацца? Прайшла хвiлiна, другая, цягнiк ужо набраў вялiкую хуткасць, а чалавека ўсё няма i няма.
Ярмолаў бачыў, што ў Зiны збялеў твар, яна раз-пораз перасаджвала дзяўчынку з адной рукi на другую, не магла нi сядзець, нi стаяць на адным месцы. I дзяўчынка, мабыць, нейкiм чынам адчувала матчыну трывогу: часта азiралася, махала ручкамi. Прайшла па калiдоры праваднiца з вядром i мятлою ў руках. Зiна звярнулася да яе: "Што рабiць? Муж астаўся на станцыi!" Праваднiца доўга моўчкi глядзела ў вядро, нiбы там магла знайсцi нейкi адказ, а потым абыякава спытала: