Дзікі сабака Дзінга, альбо Аповесць пра першае каханне

Фраерман Рувім

Скончылася маленства! Як гэта здарылася? І хто б мог ім пра гэта сказаць?

Ні пясок, ні лес, ні камяні, якія былі з імі заўсёды.

Толькі родная рака іх бегла ўсё далей да ўсходу, струменілася паміж цёмных гор. І там, у непрагляднай далечы, паўставала перад імі іншая, чарадзейная краіна, распасціраўся светлы край.

І, абняўшыся, яны неадрыўна глядзелі ў адзін бок, не назад, а наперад, таму

што ў іх яшчэ не было ўспамінаў.

Але першы смутак расстання патрывожыў іх.

— Бывай, дзікі сабака дзінга, — сказаў Філька, — бывай!

Яму хацелася горка заплакаць, але ён быў хлопчык, які нарадзіўся ў маўклівым лесе, на беразе суровага мора.

Ён лёг на пясок ля вады і заціх.

А Таня пайшла па пяску ўздоўж ракі, і чысты вецер, што прыляцеў з таго ж суровага мора, дзьмуў увесь час ёй ў твар.